Breiðfirðingur - 01.04.1946, Blaðsíða 53

breiðfirðingur
43
útbúin í ferð þessari. Var að sönnu í skinnstakki, sem
hlíf að ofanverðu, en að neðanverðu var hún aðeins í
tveim vaðmálspilsum, en buxnalaus. Brandur var að
mestu þurr, enda alhlífaður, en þó lakast á sig kom-
inn þeirra skipverja. Þegar báti liafði verið bjargað,
var gengið til búðar, undin föt og skipt um eftir föng-
um og matazt, en þá var ekki betur búið en það, að
iþeir böfðu engin eldfæri. Snæbjörn vissi, að Árni átti
eldfæri í kofforti sínu. Hann sagði: „Ég brýt upp koff-
ortið hans Árna, livort sem hann er lífs eður liðinn.“
Þetta fór fram, samkvæmt áætlun. Snæbjörn náði eld-
færunum, Kristín hitaði kaffi, allir drukku og liresst-
ust vel. En Brandur var þá svo af sér genginn, að hann
gat ekki drukkið kaffið hjálparlaust.
Næsta dag var komið alfært veður. Þá komu þeir
Árni heilir á húfi. Þeir höfðu náð Höskuldsey, er þeir
hleyptu suður. Á leiðinni fengu þeir áfall, svo að um
það hil hálf-fyllti. Jón var í aftasta rúmi og átti að ausa.
En er áfallið kom, féllust honum hendur og segir: „Guð
hjálpi mér, við förumst“. Árni hróðir lians var við stýr-
ið og hélt skautbandi seglsins með annarri hendi. Það
var alldigur kaðall. Hann slær af afli miklu kaðalend-
anum á lierðar bróður síns og segir: „Austu, helvítið
þitt.“ Jóni svall móður og jós allt hvað af tók. Eftir
það gekk allt slysalaust. Þeir lentu í Höskuldsey um
kvöldið, heilu og höldnu. Voru þar um kyrrt næsta dag
og komust síðan heim samkvæmt áður sögðu. Hversu
lengi þeir félagar dvöldu í Oddbjarnarskeri i það sinn
eftir þetta, fylgir ekki sögu þessari, en síðan kölluðu
þeir áhlaup þetta „Þjóðhátíðarveðrið“.
Heimildarmenn að ofanskráðri sögu eru þau Snæbjörn
lireppstjóri Kristjánsson og Kristín Sveinsdóttir. Þau
sögðu hana þeim, sem nú skrifar hana. Hvorugt heyrði
til annars, og har þó nákvæmlega saman, jafnvel í
hverju smáatriði.
Síðar lét Snæbjörn svo um mælt, að þetta hefði verið