Breiðfirðingur - 01.04.1946, Síða 38
28
BREIÐFIRÐINGUR
vaxtarárunum, hvernig sálarveðrið var þá. I áföllum
og raunum siðar meir, þegar lieimurinn finnst sem
eyðimörk og hugurinn leitar ósjálfrátt afdreps á vinj-
um liðna tímans, er það ómetanlega mikils virði, að
eiga öryggi og björt viðliorf sem innihald bernsku-
minninga sinna.
Blærinn á lífsviðhorfum bernskunnar ræður meiru
og endist betur en nokkuð það, sem síðar kemur til,
enda þótt andstæð reynsla kunni að draga yfir hann
nokkra liulu. Sá sem átti í fyrstu lífsgleði og traust,
liefur þegar í upphafi vanizt á það, að líta djörfum og
vonglöðum augum til framtíðarinnar. Hann mun ekki
hætta að horfa fram, þótt erfiðlega gangi í bili.
Og umgerðin um þessa fyrstu heimssýn var átthag-
arnir, tún og hagar, hálsar og fjöll, himinn og liaf. Sýn
hennar eftir langa fjarveru getur töfrað fram hið
forna innihald eins og leiftur:
„Nú sé ég aftur sömu fjöll og dali
og sá ég fyr um bernsku minnar skeið.
Um ennið heita leikur sami svali
og sama gullið skín á jökulbreið.
Mér er sem við mig bernskuhreimar hjali,
verð hugsi við, en úti á þekju um leið.
Það mál er seiði minninganna blandað.
Að mér það streymir, svo ég vart fæ andað.“
Engin furða, að þessi gamla umgerð verður okkur
hjartfólgin.
Yngvi Jóhannesson.
LEIÐRÉTTING
við bls. 57 i 3. árg. Breiðfirðings. Upphafið á gamanþulu séra
Jakobs Guðmundssonar á að vera þannig:
„Einu sinni boli i bœ
brölti inn, og krakkar æ
sögðu, en piltar hæ, hæ, hæ,
horfið þið á hann bola.
I.itla Beta af hræðslu lirein ....“
o .s. frv.
y../.