Breiðfirðingur - 01.04.1946, Blaðsíða 75

BREIÐFIRÐINGUR
65
Ara í Bjarneyjum. Eitthvað var þar þá þröngt um húsa-
kost, vegna fjölda vermanna, sem þá voru í Bjarneyj-
uni, og var liann einn með Ara, i fjárhúskofa við Lágu-
búð mestan hluta haustsins, höfðu þeir rúmflet sitt í
Jötu kofans. Það segir faðir minn, að oft liafi verið
svaIt um rekkju þeirra þetta haust, en Ari var honum
góður og nákvæmur eins og' bezti faðir. Stundum kom
það fyrir, að Ari var ögn við skál, er landlegur voru, og
sagði faðir minn að oft hefði verið i sér geigur á kvöld-
ui, er svo stóð á. Það var venja Ara, að ganga vel frá
kofadyrunum á kvöldin, krossa þær og mæla eitthvað
gott fyrir munni sér, þeim til varnar undir langa og
°ft napra haustnóttina. En ef Ari var „við skál“, tók
hann fastar á en venja var. Kvað hann þá við kofadyrn-
ar rammar særingar gegn Gerða-Móra, sem var höfuð-
draugur Vestureyja á þeim tíma, og' öðrum illum vætt-
um, kvaðst faðir minn, unglingurinn, hafa skolfið af
°hug í fletinu, en þó verið öruggur undir vernd þessa
góða og orðmáttka manns. Bátur sá, er Ari átti, og
reri þá, hét Kuflungur. Þótti flestum hann vera ljótt
skip, 0g ekki líklegt til gæða. En Ari sagði við sína há-
seta: „Ykkur er óhætt á Kuflungi með mér, öllum stór-
bárum skal ég verjast, en frussið verða mínir menn
uð sætta sig við.“
Ari var vitsmunamaður, hjálpsamur, og vildi hvers
uianns vandræði leysa. Til dæmis um það er þessi sögn.
Ekkja ein, fátæk, er Helga liét, bjó á Barðaströnd. Klerk-
urinn á Brjánslæk var séra Benedikl. Ekkja þessi var
skuldug orðin klerki og kirkju um einhver gjöld, en
utti ekkert til, skuldinni til lúkningar, nema eina kvígu,
snemmbæra, en börn hennar voru 4 og öll ung. Prest-
ur gekk hart að, eins og þá var títt, og olli því ekki
niannúðarskortur klerka einn, heldur það að þeir áttu
uð standa skil sinna gjalda og urðu því að ganga fast
eftir. Ætlaði nú klerkur að taka kvíguna af Helgu, til
lukningar skuldunum. Þá gerðist Ari Steinsson málsvari
5