Breiðfirðingur - 01.04.1946, Qupperneq 55

liKEIÐFIItÐINGUIt
45
FRAMTÍÐ SVEITANNA
€ftir ir. Pétur 4J. OcLlóion, prójcist í Ohu
Grein þessi er í aðalatriðum vígsluræða, flutt síðastl. sumar
við brúarvígslu á Ivjarlaksstaðaá á Fellsströnd. — Ritstj.
„Elfar kvíslar gleðja Guðs borg,
heilagan bústað hins hæsta.“ (Dav. 46. 5.).
I.
Þessi orð lieilagrar ritningar eru skráð í sálini Da-
víðs, hinum 46. i 5. versi.
í dag rætast þessi aldagömlu orð hér á þessuni fagra
stað. Elfarkvíslar gleðja guðs borg. Þá Guðs borg, er
Einar Benediktsson, þjóðskáldið góðkunna, segir um:
Musteri guðs eru hjörtun, sem trúa.
í dag slær elfarkvíslin á strengi gleðinnar í hjartans
borg hvers einasta manns, sem hyggir þessa sýslu, og þá
fyrst og fremst þeirra, sem gjörst þekkja af eigin reynslu,
hvílíkur sigur er unninn, þegar þessi striða elfarkvísl,
> stórleik ógna sinna og farartálma, er nú brúuð orðin.
Elfakvíslarnar — fannadæturnar — hafa þó eigi
alltaf vakið gleðisöng á íslenzkum heimilum. Allt til
síðustu tíma hafa öfl hinna beljandi fljóta valdið óheill-
um í lífi þjóðarinnar. 1 raunasögu þjóðar vorrar hafa
árnar skráð sína þætti, samhliða vetrarfrostum og
skammdegisskuggum. Þær skáru í sundur samgönguleið-
irnar, Jiegar sækja þurfti mannfundi eða björg i bú.
Þær óðu yfir tún og engjar og skildu urð eftir, þar sem
áður uxu lífgrös.
Oft var aleiga konunnar, sem heima heið með harna-
hópinn, fólgin í lífi fátæks bónda, sem í næturmyrkri
steig klakadansinn og glímdi helglímu i fangbrögðum
við jökuldótturina. En mildi Guðs náðar hefir vakað
með þjóð vorri, og hún skinið í næturdimmunni.