Breiðfirðingur - 01.04.1946, Blaðsíða 81

breiðfirðingur
71
klukkutíma ferð í kaupstaðinn, sem var út með Djúpa-
firði, að vestanverðu.
Stærstu hóparnir, sem lögðu leið sína upp að vörð-
unni, komu utan úr kaupstaðnum og gengu þeir venju-
lega fram Fjarðarhornsdal.
Oft hitti ég þetta kaupstaðarfólk, þegar það var á
leið upp að vörðunni. Ég öfundaði þetta fólk, sem var
vel búið, óþreytt og með ríkulegt nesti í bakpokum sín-
um. Ég var þá oft illa til fara, þreyttur og hálf-svang-
ur, eins og gerist og gengur um unglinga, sem eru að
vaxa, hafa mikla snúninga og erfiðar smalamennskur.
Ég varð líka stundum var við, að það leit niður á mig,
sérstaklega strákar, sem þóttust vera miklir menn, er
þeim hafði hlotnazt sá heiður, að vera með í þessum
fjallaferðum.
Eitt sinn gekk ég fram hjá slíkum ferðamannahópi
og heyrði einhvern spyrja hvaða drengur þetta væri, þó
gall við strákur í hópnum og sagði: „Þekkirðu ekki hann
Sigga, strákinn hans Jóns gamla i Horninu?“ (það er
Fjarðarhorni). Margir fóru að hlæja, en mér fannst
ómaklegur tónn í þessu, því við höfðum margsinnis greitt
fyrir þessu fólki á einn og annan hátt. Eftir þetta treysti
ég aldrei vináttu þessa fólks.
Frá byrjun maí hafði ég haft það starf, að rölta við
lambærnar á hverjum einasta degi, en í dag hafði pabbi
farið í minn stað, líklega vegna þess, að hann hefur mun-
að eftir því, að ég átti afmæli í dag og viljað lofa mér
að sofa dálítið lengur en venjulega. Það var 25. maí
í dag og nú var ég ellefu ára.
Pabbi kom heim um hádegið. Ekkert minntist hann
á afmælið mitt, svo ég fór að halda, að enginn myndi
eftir því. Þegar við vorum að drekka hádegiskaffið sagði
hann: „Siggi minn, ég verð að biðja þig að svipast eftir
henni Bíldu, ég sá hana hvergi. Allar ærnar eru nú born-
ar, nema hún, en líklega hefur hún stokkið eitthvað frá
fénu, til þess að bera. Það er hennar siður.“ Ég játaði