Breiðfirðingur - 01.04.1946, Blaðsíða 32

22
BREIÐFIRÐINGUR
að þá hefðu þeir tæpast getað rétt upp fingurna, er
þeir lentu. Þeir hefðu verið orðnir svo dofnir og kreppt-
ir á árahlummunum. Þá var Jón á svo nefndu Hraun-
eyjarsundi, og vantaði um það bil einn vikufjórðung
til lendingar, um 2 km. Snæbjörn sagði, að fátt hefði
verið um kveðjur fyrst í stað, er Jón lenti, en bráðlega
hefði þybbni þessi liorfið fyrir rótgróinni velvild af
allra hálfu.
Svona lauk þá þessari fiskaferð. Hún gekk að ósk-
um, þótt allerfið væri, og víst er um það, að flestar
fiskaferðirnar stóðu lengur en þessi og voru ekki
heiglum lientar. Þessi saga er sögð sem dæmi þess,
hvað menn urðu þá á sig að leggja, til þess að sjá
sér og sínum farborða. Þess skal að siðustu getið, að
Jón átti son þann, er Snæbjörn hét, karlmenni mikið
og mannval. Hann var að mörgu leyti likur föður sín-
um. Er hann liafði náð allmiklum þroska, fórust föð-
ur hans svo orð um hann: „Til móts. Þegar hann réri
vestan frá Látrum og inn i Hergilsey, aðfall og útfall,
meðstraum og mótstraum, hvíldi sig aldrei og drakk
aldrei, þá sá ég fyrst móta fyrir þreki í Bjössa.“
Pétur Jónsson, frá Stökkum.
PRENTSMIÐJUPÚKINN
Prentvilla á bls. 42, í annari I. a. n. í 4. árg. Breiðfirðings:
Til að auka öðrum raun,
allra bragða neytti.
Sölvahvammi i Sölvahraun
syndapúkinn breytti.
H r e i ð a r E. G e i r d a l.