Breiðfirðingur - 01.04.1946, Blaðsíða 73
breiðfirðingur
63
Skrímslismyndaða skepnu leit ég,
skaðgirni brann í andliti.
Engan þvílikan vanburð veit ég
vaxinn i manna félagi.
Giftist — ójá, — en hafði á snið
hlaupið við sjötta boðorðið.
Ari var álitinn vera kraftaskáld. Gömul kona sagði
J1iér, að eitt sinn hefði horfið kvenpils, er hengt hefði
verið úti til þurrks, í Gerðum í Bjarneyjum. Konan, sem
varð fyrir missinum, snéri sér til Ara, sem þá var í veri
1 Bjarneyjum, og bað hann að hjálpa sér á einhvern
hátt til þess að hafa uppi á því, er stolið var. Sagði
hún, að Ari hefði þegar kveðið eitthvað fyrir munni sér,
en ekki heyrði hún hvað hann kvað. Þá hið sama kvöld
hom stúlka sú, er hnuplað hafði pilsinu, með það og
hað innilega fyrirgefningar. Yar þetta þakkað skáld-
skaparmætti Ara.
Ef ráðist var á Ara í kveðskap, voru svör hans köld
°g hvöss, og vildu fáir fyrir þeim verða.
Gárungar gáfu Ara viðurnefnið „skarfur‘“, grunar
mig að það hafi verið svo tilkomið, að Ari, sem var
skytta góð, liafi banað einhverjum þeim fuglum, en ekki
mátti skjóta þá né aðra fugla, í eyjum, og var mjög
hart á því tekið, að tómthúsmenn öfluðu sér bjargar
með nokkru slíku. Ara sárnaði, er þessu uppnefni var
að honum kastað. Eitt sinn kvað hagyrðingur nokkur
þessa vísu til Ara:
Fuglastallinn fer hann á
flugs með brallið djarfa,
þjóðin snjalla þar má sjá
þengil allra skarfa.
Ari svaraði snarlega þannig: