Breiðfirðingur - 01.04.1946, Blaðsíða 37

breiðfirðingur
27
horf æskueðlisins: Hið ókunna, ókomna, hillingarnar
hið ytra, vaxtarólgan, næmleikinn, lieiðríkjan hið innra.
Þá eru æskustöðvarnar sjálfar, þar sem þetta viðhorf
myndaðist, einkum náttúran, svipur hennar og seiður
i hlíðu og stríðu. í þriðja lagi mannheimur og öll þau
tengsl við hann, sem þá mynduðust og mörg endast til
æfiloka.
Hið fyrsta viðhorf er mikilvægara og endist lengur
en flesta grunar. Það mun vera mjög almenn regla, að
maður ekki segi algild, að þá er manni finnst lífið af
einhverjum ástæðum verða dapurlegt eða ógnandi, þá
leitar hugurinn til haka á lífsleiðinni, á þær stöðvar
þar sem bjartara var umhorfs, reynir að einhverju
leyti að lifa sig inn í hlæ liðinna liamingjusamari stunda.
Það þarf ekki að vera að menn leiti að ákveðnum minn-
ingum; aðalatriðið er að þeir leita að sérstakri út-
sýnisbirtu í liugarheimi sínum, til þess að reyna að
fá hjarma hennar á nútíðina.
Þetta innra hátterni er svo ósjálfrátt og óafvitandi
hjá flestum, að þeir kunna að vera reiðubúnir að af-
neita því. Margir munu þó fljótt átta sig á því, er þeir
beina athyglinni að innra lifi sínu. Má vafalaust skoða
það sem eitt af hentugum og heilbrigðum andsvörum
manneðlisins. Hugurinn er þá eins og herforingi, sem
híður ósigur á fremstu víglínu og dregur sig um stund
til baka á öruggari stöðvar, unz hann liefur fengið lið-
styrk til nýrrar framsóknar. (Aðeins í bernskunni og
æskunni sjálfri er þetta viðbragð varliugavert, enda
varla til komið þar nema fyrir einhver áföll eða of
mikla hörku lífsins. Þar er að baki umkomuleysi og
ósjálfstæði frumbernskunnar, og svo langt má ekki
flýja frá veruleikanum, ef ekki á að vera hætta á fulln-
aðarósigri).
Aftur í hugarheim barnsins og unglingsins sækja
menn í sig veðrið seinna í lífinu, ekki sízt þegar í harð-
bakka slær. Það veltur því mikið á bernsku- og upp-