Breiðfirðingur - 01.04.1991, Blaðsíða 110

108
BREIÐFIRÐINGUR
á næsta bæ. Hesturinn drapst og maðurinn lá lengi rúmfast-
ur. Þetta mun hafa átt að gerast á síðustu öld.*
Tálknafjörður
En Andrésa heldur svo áfram. Hún var þá gift kona og
móðir, búsett í Tálknafirði á litlu býli sem ég hef ekki nafn
á en stóð skammt frá sjó, sennilega löngu komið í eyði.
Þarna var lítill torfbær með tveimur bustum. Þökin voru vel
grasi vaxin og voru alltaf slegin seinni part sumars þegar
bóndi hennar kom heim frá sjó. Hann var vanalega á skak-
skútum á sumrin, sem þá voru margar gerðar út frá Vest-
fjörðum. Andrésa var þarna með ungum börnum sínum og
unglingsstúlku til barnagæslu. Ogirtur túnblettur var í
kringum bæinn sem reynt var að verja fyrir skepnum og var
því hundur hjá þeim til aðstoðar við það. Aðallega voru það
hross, sem við var að eiga.
Það var svo eitt kvöld síðla sumars þegar Andrésa og
hennar fólk hugðist fara að taka á sig náðir, að hundurinn
tók að gelta úti. Andrésa bað stúlkuna að fara og siga hund-
inum því hestarnir væru líklega að koma í túnið. Stúlkan fór
út og sigaði hundinum, en það dimmt var orðið að hún
greindi ekki hvað hann var að gelta í, en það var eins og
hann stæði framan í stóði. Það hafði vanalega hopað undan
honum en nú var eins og hann léti undan síga heim að
bænum.
Andrésu varð þá ekki um sel, lokaði bænum og hugsaði að
best væri að þau létu sem minnst á sér bera. Það er svo ekki
að orðlengja það að þau heyra að hundurinn er kominn
heim á hlað og djöflast þar með urri og hávaðagelti eins og
hann standi framan í skepnu en hopi þó undan henni að
bænum. Þau heyra síðan að skepna eða dýr virðist vera að
t>etta er trúlega sú frásaga, sem prentuð er undir nafninu Sœdýr í 1. hefti
af Vestfirskum þjóðsögum og Arngrímur Fr. Bjarnason gaf út 1909.
endurprentað 1959. Ritstj.