Breiðfirðingur - 01.04.1991, Side 111

SJÁVARSKRÍMSLl
109
fara upp á bæinn, og það ekki lítið því það brestur og brakar
í öllum viðum. Andrésu fannst þá ekki þorandi að vera uppi
með börnin í baðstofunni og færði sig því niður. Öll voru
þau yfir sig hrædd við þessi ósköp. Og þannig gekk það alla
nóttina. Þessi skepna virtist liggja á milli þekjanna á bænum
og vera að bylta sér til á milli, og hundurinn stutt frá með
sínum látum. Undir morguninn virtist þetta fara niður af
bænum og fjarlægjast og hundurinn fylgja því eftir.
Andrésa kvaðst ekki hafa farið út fyrr en bjart var orðið
og þegar hún leit upp á bæinn mátti sannanlega sjá að þar
hefði einhver óboðinn gestur haft næturdvöl. Grasið á
bæjarþakinu, sem hafði staðið hátt og óbælt, var nú allt
niðurbælt og þakið slepju eða slori. Það var líkast því sem
hrúgu af nýjum fiski hefði verið hvolft á það, og Andrésa
bætti við: „Þetta er svo satt sem ég sit hérna á rúminu.“ Hún
taldi ekki vafa á því að þetta hefði verið stór sjávarskepna.
Ekki varð vart við hana oftar meðan hún var þarna.
Dýrið á Búlandshöfða
Hér á elliheimilinu í Stykkishólmi dvelur maður að nafni
Ágúst Lárusson, greindur maður og minnugur. Hann var á
sínum tíma bóndi að Búlandshöfða í Eyrarsveit. Eftirfar-
andi frásögn talaði hann inn á segulbandsspólu fyrir fáum
árum. Kona hans Ástrós Halldórsdóttir var þá á lífi og vott-
aði hún að frásögnin væri sönn. Ágúst segir svo frá.
„Ég var bóndi á Búlandshöfða í Eyrasveit frá 1931 til
1945. Þar er mikil sjóarhætta fyrir sauðfé, þegar stórstreymt
er og mikið brim. Sjór gengur þá fast upp að klettum og skút-
um og því skeflihætta. Á haustin eftir réttir var því alltaf
rekið frá sjónum nema smástreymi væri og góð veður.
Haustið 1934 vorum við þrjú í heimili, kona mín Ástrós
Halldórsdóttir og móðir hennar Guðmunda Kristjana Guð-
mundsdóttir. Þennan dag sem hér um ræðir var ég í vinnu í
Mávahlíð í Fróðárhreppi og kom ekki heim fyrr en um
kvöldið. Ástrós hafði því rekið féð frá sjónum um daginn.
Þegar ég kom heim segir hún mér eftirfarandi.