Breiðfirðingur - 01.04.1998, Síða 27

SKÁLI EIRÍKS RAUÐA
25
Tóftin var óvenjulega greinileg á yfirborðinu, dæmigert
skálalagið mátti sjá nteð berum augum. Helsta ástæðan fyrir
því var að sjálfsögðu hinar tíðu rannsóknir, sem skerptu allar
útlínur. Varðveisluskilyrðin eru samt ekki slæm á þessum stað.
Innanmál rústarinnar, sem snýr frá austri til vesturs, var rífir
12 m á lengd, um 4 m á breidd og smámjókkaði til endanna.
Veggþykkt var á bilinu 1 til 1,6 m. Ekki bar á skriðunni ofan
við rústina, en 8 m fyrir neðan hana í hlíðinni sáust leifar lítils
húss, sennilega jarðhýsis. A suðurhlið, þeim megin sem snýr
niður í dalinn, þar sem Haukadalsá hlykkjast á leið til sjávar,
virtist inngangurinn í skálann hafa verið, um 1 m frá innan-
verðum vesturgaflinum, eins og Þorsteinn Erlingsson taldi.
Enn fremur sáust vel ummerki frá fyrri uppgröftum.
Sól skein í heiði þá daga sem könnunarrannsókn okkar fór
fram. Skilyrði til fornleifagraftar voru ákjósanleg. Grafinn var
um 1 m breiður og 9,5 m langur skurður þvert á miðju
rústarinnar, en breikkaður í rúma 3 m innan í henni. Með
þessu móti vildum við komast að því hvort raunverulega væri
um víkingaaldarskála að ræða með langeldi í honum miðjum
og finna ytri og innri veggbrúnir auk setbekkja fram með þeim.
Mjög grunnt reyndist vera niður á minjamar inni í rústinni.
Ofan á vegghleðslunum var aftur á móti allur uppmokstur
þeirra Þorsteins og Matthíasar, sem þurfti að grafa burt. Það
kom okkur skemmtilega á óvart, að þrátt fyrir rask við fyrri
rannsóknir, voru veggir að miklu leyti óspilltir og mátti finna
merki um setbálka meðfram þeim, þar sem heimamenn höfðu
setið við vinnu og hvílst.
Langeldurinn kom í ljós um leið og grasrótinni var flett af.
Hann þekktist þegar í stað af teikningum Þorsteins Erlingsson-
ar, þótt grjótið væri orðið mjög frostsprungið, því að það var
fremur illa varið undir svo þunnum jarðvegi. Tíu til tólf flatar
hellur voru í eldstæðinu og mátti sjá að kringum það höfðu
hellur verið reknar niður á rönd, en þannig voru eldþrær
myndaðar. Jarðvegurinn var blandaður sóti, viðarkolaösku og
einstaka brotum af brenndum beinum. Lengd langeldsins var
að minnsta kosti 1,2 m og breidd 0,6 m. Hann er því ekkert