Breiðfirðingur - 01.04.1998, Qupperneq 141

MINNINGAR FRÁ BREIÐAFIRÐI
139
okkar yngri barnanna og móðursystur okkar, en í hinu voru
synir hjónanna. Norðurhluti hæðarinnar var svo einn geimur,
sem kallaður var Norðurloftið. Voru þar sex rúm, og sváfu þar
oftast vinnukonur og unglingar, auk þess stóð þar vefstóll,
sem ofið var í meira og minna á hverjum vetri, enda gengu
flestir í heimaofnum fatnaði, svo sem nærfatnaði og ytri bux-
um, rekkjuvoðir voru ofnar og rúmteppi öll.
Vefnaðinn annaðist faðir minn, fyrst þegar ég man eftir, en
síðar húsfreyjan, systir hans, og enn síðar Jón, elsti bróðir
minn. Allt efni í voðirnar var unnið á heimilinu, táð, kembt og
spunnið. Þá var á heimilinu prjónavél, sem móðir mín hafði
átt, og var mikið prjónað, bæði handa heimilinu og fyrir aðra.
Nærri má geta, að mikil þörf var fyrir prjónles á svo stóru
heimili, enda gengu allir í heimaunnum sokkum, peysum, og
auk þess voru bæði sjóvettlingar og aðrir vettlingar heimaunn-
ir. Fyrstu minningar mínar eru nátengdar iðni, spamaði og
nýtni, þrátt fyrir að heimilið teldist efnaheimili á þeirra tíma
vísu, enda voru húsbændurnir mjög samhent í öllu, er að þessu
laut. í Hvallátrum vom mikið stundaðar smíðar. Olafur fóstri
minn var afburða smiður og fékkst einkum við bátasmíðar.
Oftast voru smíðaðir fleiri eða færri bátar á hverjum vetri all-
an þann tíma, sem ég var heima, og lengur, því að synir hans
voru hæfileikamenn og tóku við af föður sínum, en hann
missti snemma heilsuna og þjáðist mjög af astma í fjölda ára.
Skal nú vikið að heimilishögum, svo sem matarvenjum, að-
föngum og vinnubrögðum, einkum þó þeim, sem nú eru löngu
niður lögð.
í Breiðafjarðareyjum sannaðist sá málsháttur að „mörg er
matarholan“ enda mun síður hafa skort þar matföng en víða
annars staðar, en því aðeins nýttist björgin, að atorku væri
beitt og nýtni viðhöfð í hvívetna. Eyjarnar gáfu af sér sel,
kofu, lunda, hrognkelsi og egg á vorin, og var þetta allt nýtt út
í hörgul, meðal annars minnist ég þess, að nýtt voru að nokkru
innyfli selanna, auk þess haus, hreifar og loppur, sem var svið-
ið í eldi, soðið og súrsað. Kjötið var etið bæði nýtt og saltað,
og spikið haft sem viðbit eða brætt í lýsi, sem var notað í