Breiðfirðingur - 01.04.1998, Qupperneq 147

MINNINGAR FRÁ BREIÐAFIRÐI
145
fylgdi arnarklónni, að ekki brynni sú smiðja, þar sem hún
væri. Man ég það, að dag eftir dag sátu venjulega tvær konur
eða tveir stálpaðir unglingar við að svíða hausa og lappir, en
þriðji unglingurinn blés, það er að segja þandi belginn með
stönginni. A ég margar minningar frá þessari vinnu, og ein-
hvern veginn var það svo, að okkur leiddist hún ekki, þótt
óþrifaleg væri sökum reyks, enda sögðum við hvert öðru sög-
ur eftir því, sem við kunnum og höfðum uppi ýmislegt glens
og gaman. Eldiviðurinn, sem notaður var við að svíða, var
oftast kurl, en það voru niðurbútaðar birkihríslur, sem keyptar
voru frá Hallsteinsnesi i Gufudalssveit, en í eigu þeirrar jarðar
var og er allvíðáttumikill birkiskógur, og var oftast á sumri
hverju sóttur þangað einn skipsfarmur af kurli.
Sá annmarki var á eyjabúskap, að eyjarnar gáfu ekki af sér
neinn eldivið, því að féð var að mestu haft í grindum, en á taði
aðeins lömb, sem alin voru inni allan veturinn. Vegna fjöru-
beitarinnar þótti ekki fært að hafa ærnar nema á grindum, en
auðvitað var það litla tað, sem til féll nýtt sem eldiviður, og
venjulega var á hverju hausti keyptur einn skipsfarmur af mó
suður á Skarðsströnd, þótt um alllangan veg væri að sækja.
Auk þess var svo gerður klíningur, en það var gert með þeim
hætti, að kúamykja var borin í smáhauga á þeim litla eyjaparti,
sem var ekki tún. A vorin voru þessi kúahlöss svo bleytt upp
með vatni, síðan var þeim dreift í mjög litlar hrúgur á jörðina
og sléttað úr með hvalbeinsspaða, sem var með tréskafti, og
þurftu menn að standa álútir við verkið. Þegar þetta þornaði
að nokkru, losnaði það frá jörðinni og var því þá snúið við,
svo að það gegnþomaði. Ur þessu fengust kringlóttar flögur á
stærð við lítinn disk. Þessi klíningur var síðan fluttur í hús til
geymslu og þótti dágóður eldiviður, enda loguðu skánirnar
vel, þótt ódrjúgar væru, og þurfti því að hafa mó, kurl eða
spýtnamor, sem stundum rak á fjörur, til að mynda góða glóð.
Kol man ég ekki að notuð væru að neinu ráði, nema til smíða.
Af skólagöngu hafði ég lítið að segja. Að vísu var far-
kennsla í eyjunum árið 1914, sem ég man eftir, en þá var ég of
ungur til að njóta hennar. En þó minnist ég þess, að um tíma