Dagblaðið Vísir - DV - 21.09.2018, Side 26

26 FÓLK 21. sept 2018
1995. Ég varð einfaldlega fyrir
hugljómun. Það bara gerðist einn
daginn. Það var auðvitað oft farið
á pöbba eftir æfingar og sýningar.
Við viss tækifæri vitraðist mér að
ég væri hreinlega stjórnaus alkó-
hólisti og það var fínt að „feisa“ það
loksins. Ég vaknaði upp í einhverju
paríi úti í bæ og vissi ekkert hvað
hafði gerst. Mér fannst ég fara út
úr líkamanum og horfa á mig eins
og áhorfandi á bíómynd. „Þarna
er þessi gæi, hvað er hann að pæla
og hvað ætlar hann að gera núna?“
Þarna urðu hugsanaskipti og algjör
umsnúningur.
Á þessum tíma var ég vinna í
leikhúsinu og fékk mig ekki lausan
úr sýningunni. Á þessum tíma var
ekki komin nein göngudeild og
þetta endaði þannig að ég fékk því
að taka „brennivínsskólann“ utan
skóla. Mætti í grúppu í Síðumúla og
fór á fundi. Fór svo af fullum krafti
inn í samtökin.“
Hann tekur undir kenningar
kanadíska læknisins Gabor Maté,
eins fremsta fræðimanns heims
á sviði ávanabindingar. Að sögn
Maté er áfengisfíkn bein afleiðing
áfalla.
„Sem fullorðið barn alkóhólista
þá er mitt „tráma“ vanræksla og of-
beldi. Ég var alltaf ákveðinn í því
að ég ætlaði aldrei að drekka af
því að ég sá hvernig áfengi fór með
mömmu mína og aðra í kringum
mig. En þetta „tráma“ var þannig
að eina leiðin til að deyfa það var
að drekka sjálfur. Og á þeim tíma-
punkti missti ég stjórnina.
Sjúkdómshugtakið, eins og AA
samtökin skilgreina það, er mjög
einfalt og auðskiljanlegt. Það gerir
þér kleift að fókusera á eitthvað til
að ná bata –„Ég er með sjúkdóm
og hann virkar svona og þegar ég
er ekki í neyslu þá er hann óvirk-
ur.“ – Mér finnst konseptið virka af
því að það getur útskýrt svo margt
hvað varðar líðan og hegðun alkó-
hólista. Ef ég er með sjúkdóm þá er
til lausn.
Þeir sem nota hins vegar sjúk-
dómshugtakið til að afsaka mis-
gjörðir eða vonda framkomu, þeir
eru augljóslega ekki í bata. Þeir
reyna að búa til réttlætingu í stað
þess að taka á sínum brestum.“
„Minn kæri sonur“
Sem lítill drengur átti Valgeir sér
þá ósk heitasta að eiga föður. Allir
strákarnir í hverfinu áttu pabba
nema hann. Pabbi Valgeirs bjó í
hins vegar í Englandi og þekkti Val-
geir hann aðeins í gegnum ljós-
myndir og frásagnir héðan og
þaðan.
„Ég fann einhvern tímann bréf
frá lögfræðingi pabba en þá hafði
mamma staðið í málaferlum við
hann á sínum tíma og fór fram á
meðlagsgreiðslur.“
Dag einn þegar Valgeir var 17
ára tók hann sig til, skrifaði bréf til
lögfræðingsins og bað hann um að
koma honum í samband við föður
sinn. Í kjölfarið skrifaði hann föður
sínum bréf.
„Ég var búinn að vera með
þennan pabbakomplex í mörg ár,
var búinn að heyra aðra tala um
hann og var búin að sjá myndir af
honum. Ég heyrði sögur um það
hvað hann væri mikill snillling-
ur og stórkostlegur djassmúsíkant,
klár á píanó og trompet og út frá því
málaði ég hálfgerða helgimynd af
honum í hausnum á mér.
Svo gerðist það að hann skrifaði
mér til baka og tók þessu afskaplega
vel. Hann bjó þá með írskri konu
í London og var búinn að eignast
með henni tvær dætur. Nokkrum
mánuðum síðar, um jólin, skrifaði
hann mér annað bréf en af skrifun-
um af dæma var hann aðeins búinn
að fá sér í glas og það var byrjað að
losna um til finningarnar. Þetta var
mjög einlægt og fallegt bréf sem
hófst á orðunum „My dear son“
(Minn kæri sonur.) Í bréfinu bauð
hann mér síðan koma út og dvelja
hjá þeim um tíma.
Það varð úr að ég fjárfesti í opn-
um flugmiða og dreif mig út. Þar
sem pabbi var að vinna þegar ég
lenti í London þá komu konan hans
og stelpurnar þeirra tvær, systur
mínar, að sækja mig á Heathrow.
Þær lentu þá í vandræðum vegna
þess að enginn vissi hvernig ég leit
út, það hafði enginn hugsað út í
það að senda ljósmynd. Þær þurftu
þess vegna að reyna að giska á það
hver í farþegahópnum væri 17 ára
strákur frá Íslandi. En þegar ég sá
þær vissi ég strax hverjar þær voru.“
Stundin þegar Valgeir hitti föð-
ur sinn í fyrsta skipti var ekki eins
og hann hafði gert sér í hugarlund.
„Ég var búinn að ímynda mér þetta
dramatíska kvikmyndamóment
þar sem við féllumst í faðma í mik-
illi geðhræringu. Hann beið eftir
okkur heima og það fyrsta sem
ég tók eftir var að hann var miklu
minni en ég. Þetta var voðalega
formlegt allt saman. Við tókumst
í hendur og heilsuðumst eins og
tveir miðaldra menn á fundi. Ég
reyndi að halda kúlinu eins og ég
gat og reykti hverja sígarettuna á
fætur annarri. Við fórum svo smátt
og smátt að opna okkur fyrir hvor
öðrum, ég sagði honum frá lífinu á
Íslandi og hann sagði mér sögur frá
fyrri tíð.“
Feðgarnir áttu sameiginlegt
áhugamál, tónlistina, og Valgeiri
var boðið að koma á æfingar með
hljómsveit föður síns. „Þegar hann
komst að því að ég spilaði á
LEIÐANDI Í GREIÐSLULAUSNUM
Greiðslulausnir tengdar
helstu afgreiðslukerfum
Sjálfstandandi greiðslulausnir
og handfrjálsir posar
Hlíðasmára 12 201 Kópavogi verifone@verifone.is S: 544 5060
Foreldrar Valgeirs í London á sjöunda áratug seinustu aldar. Faðir Valgeirs var fjölhæfur tónlistarmað-
ur með glæstan feril.