Tímarit Máls og menningar - 01.04.2019, Side 125

U m S a g n i r U m B æ k U r
125
frönsk leikkona; í fallegum hnepptum
kjól úr hör, þykkt hárið bundið í snúð,
viðbeinin framstæð, hálsinn langur og
brothættur eins og á klukkublómi.“
Sagan fjallar um ergelsi hjónanna yfir
sambúð með syninum og kærustu hans.
Unga fólkið tekur ekkert tillit til eldra
fólksins, kærir sig kollótt þótt húsið
endurómi af dynkjum og stunum þegar
þau elskast. Svo er kærastan svo berorð
að jaðrar við klám! Sögumaður fær
útrás við að niðurlægja unga fólkið í
huganum/frásögninni, en myndi aldrei
segja neitt af því upphátt, hjónunum er í
mun að missa ekki sambandið við son­
inn. Frábær og launfyndin lýsing á ill­
þolandi ástandi sem ekki sér fyrir end­
ann á þegar sögu lýkur.
Afar berorð og blátt áfram ung kona
er líka persóna í næstu sögu, „Að kúga
eða kúgast“. Þar segir ungur maður frá
og höfundur gengur vísindalega til
verks. Ég hef ekki áður lesið eins
nákvæma og afhjúpandi lýsingu á hegð­
unareinkennum fólks og getur lesandi
skemmt sér við að máta sig við þau.
Ungi maðurinn er í sambandi við kær­
ustu númer þrjú og hún skorar framan
af vel í samanburði við hinar fyrri. Hún
er hreinskiptin og tilgerðarlaus og hann
er orðinn vongóður um að sambandið
muni endast. En þegar þau fara að búa
saman koma skekkjumörkin í ljós og
listinn er laaangur – á báða bóga! Kló­
settmúrinn verður erfiður yfirferðar og
endanleg mörk hans reynast liggja við
að pissa í sturtunni.
Í „Dúkku“ eru mörkin skoðuð frá
sjónarhóli ungrar konu. Henni bregður í
brún þegar hún finnur klám í tölvu
sambýlingsins og finnst það vera svik
við sig. En málið reynist ekki alveg svo
einfalt.
Sambúðarvandamál eru líka könnuð í
„Einmitt“ en þar eru sambýlingar tveir
ungir karlmenn, Ingi og Siggi. Siggi
hefur tekið líf sitt yfir á næsta stig þegar
við hittum hann, eignast konu og barn,
en skilið Inga eftir í einbýlinu og van­
þroskanum. Lýsingin á því hvernig Siggi
togast milli saknaðar eftir áhyggjuleysi
yngri ára og yfirþyrmandi andstyggðar
á gamla sambýlinu er skýr og þó marg­
slungin.
Í „Fingri“ er sögukona á leið til kær­
astans til að segja honum upp – hún
getur ekki vanist lyktinni af honum. Við
erum á leiðinni til hans með henni og
hún er að æfa sig á því sem hún ætlar að
segja við hann. Inn á milli talar hún við
umferðina í kringum sig og við mömmu
sína í síma svo úr verður skemmtilega
óreiðukennt eintal/samtal.
Sögukona og Indriði eru hætt saman
í „Bláum dögum“, foreldrum hennar til
mikillar gremju. Þrýstingur frá foreldr­
um varðandi sambúð og/eða framtíð­
aráætlanir barna sinna kemur víðar
fyrir í bókinni en þessi saga er meira um
ráðaleysi sögukonu sem vinnur á Grund
og veit ekki hvað hún á að gera við líf
sitt. Hún sér mann í Sorpu sem hana fer
að dreyma dagdrauma um og kannski
er endirinn á þeirri sögu rómantískur.
Ef svo er þá er það eini votturinn af
rómantík í Kláða.
Það má hlæja eins og hafið
Nokkrar sögur birta myndir úr lífi
ungra kvenna í reykvískum samtíma.
Þar er „Heim“ mest sláandi, saga í ann­
arri persónu um týpíska stelpu á leið
heim að næturlagi, labbandi. Þetta er
hress stelpa sem lætur ekki „hálfan bjór
fara til spillis þó svo að vinir þínir séu á
heimleið, eða þótt djammfélagi þinn
hafi fundið sér viðeigandi skyndikynni.“
(37) Lýsingin á því hvernig hún býr sér
til gaddakylfu úr húslyklunum er í senn
átakanleg og fyndin. Ætti hún að
hringja í mömmu sína sér til halds og
trausts? Mamma myndi skilja það. „Aft­