Ófeigur - 15.07.1947, Blaðsíða 19

ÖFEIGUR
19
um. hundruð, veltast dauðadrukkin klukkutímum sam-
an yfir gólf samkomuhúsanna. Þetta eru mest ungir
menn en því miður eru þar líka ungar konur. Drykkju-
skapur kvenna byrjaði, þegar almenningsálitið tók að
telja vínnautn kvenna tilheyra jafnréttisbaráttu þeirra.
Á þingi í vetur bar ég fram tillögu um, að lögreglan í
Reykjavík skyldi koma með hentug kvikmyndatæki og
safna myndum af hinum drukknu, dansandi mönnum.
Lögreglan átti að geyma myndirnar, sýna þær hinum
brotlegu svo og aðstandendum. Þetta er hegning, sem
er í einu mild, sterk og frábærilega réttlát. En almenn-
ingsálitið er enn á stigi hins siðlausa roluháttar þegar
komið er að áfengismálunum. Mannlegur vesaldómur
bjargaði áfenginu í þetta sinn úr hættunni. Tillagan
var grafin í nefnd. Ég vil hreyfa annari ósk í áfram-
haldi af tillögunni. Hver sá maður, sem er ölvaður á
almannafæri ætti að vinna eina viku fyrir hvert brot,
á þar til gerðum stöðum, að vegagerð, sandgræðslu,
skógrækt eða framræslu lands, undir hæfu eftirliti. Nú
gerast sumir menn áfengissjúklingar og eiga þeir þá
að vera sviftir frelsi, unz þeir læknast. Þá menn á að
flokka í tvennt: Þá sem von er um að lækna á skömm-
um tíma. Fyrir þá ætti að vera sérstök deild í sjúkra-
húsi, þar sem læknaðir væru margháttaðir sjúkdómar,
enda félli þá ekki niðrandi heiti á áfengissjúklingana.
En þá drykkjumenn, sem ekki er líklegt að unnt yrði að
lækna nema á mjög löngum tíma, eða máske aldrei, ber
að einangra í sérstökum sjúkrahúsum, sem starfrækt
eru vegna áfengissjúklinga. Slík hæli myndu starfa með
svipuðum hætti og Litlahraun. Sjúklingarnir væru svift-
ir sjálfræði, þar til fullur bati væri fenginn. I slíka stofn-
un yrði tafarlaust að safna öllum „rónum“ fyrst og
fremst, þeim sem ráfa í nánd við Nýborg eða um
Hafnarstræti en eyðileggja jafnframt heimili vina og
vandamanna með sjúkdómi sínum og framkomu allri.
Núverandi ástand áfengismálanna er þjóðarskömm.
Þetta böl er fyrst og fremst að kenna drykkjuhneigð,
nokkurs hluta þjóðarinnar, sem gerir sér tæpitungu við
áfengissýkina og afsakar ómenningu drykkjulífsins. Hér
hefur nú verið bent á leiðir til að venja íslendiga svo,
að þeir verði ætíð hæfir leiknautar hinna bezt merintu
jpjóða. Ef dugandi menn í landinu vilja hætta núverandi
húmbúgsaðgerðum, svo sem þeirri sýnikennslu í stjórn-