Ófeigur - 15.07.1947, Blaðsíða 48

48
ÓFEIGUR
arlýðnum. Var allur þorri þingliðs Framsóknar harla
fús að hverfa heim á fornar stöðvar. Var flestum, nema
Páii Zóph. ljóst hve herfilega þeir höfðu verið gintir
og að þeir urðu helzt að gleyma, og láta kjósendur
gleyma, hinni erfiðu hungurgöngu, síðan Hermann lét
slíta þjóðstjórnarbandalagið, vorið 1942 til að geta
undirbúið „vinstri“ stjórn, þó að Framsóknarflokkur-
inn yrði að kasta í byltingarfossinn, f jórða hverjum þing-
manni flokksins og valdaaðstöðu sinni allri, sem flutt-
ist, eins og fyrr er sagt, yfir til kommúnista.
Af þessu yfirliti má óhikað spá stefnu óháðra borg-
ara vaxandi fylgi. Sú samstjórn, sem nú stýrir land-
inu, með helzt til veiku fylgi, varð til, af því að allmikill
hluti þjóðarinnar sá og skildi að kommúnistar voru
búnir að koma fjárhag landsins og framleiðslumálum í
kalda kol og að frelsi þjóðarinnar var á förum, sömu
leið. Tvennt mun á næstu vikum og mánuðum auka fylgi
óháðu stefnunnar. Fjárhagshrunið og framkoma komm-
únista. Þar tala verkin. Kommúnistar sögðu að þjóð-
in fengi800 milljónir í ár, fyrir seldar vörur erlendis,
en nú er talið ólíklegt, að þær tekjur nái 300 milljónum.
Eru nú framundan meiri gjaldeyriserfiðleikar heídur en
þjóðin hefur áður þekkt. Liggur fyrir óhjákvæmileg lífs-
venjubreyting í stað hinna himinháu skýjaborga, sem
kommúnistar reistu, meðan þeir voru að tæla lands-
fólkið frá hófsemi og ráðdeild. Verður nú að taka upp
aldagamla bændabúmennsku og rífa til grunna allar
þær spilaborgir, sem kommúnistar hafa reist á grund-
velli hóflausra blekkinga um eðli íslenzkra lífshátta.
Þeir hafa prédikað blinda eyðslu, allsherjar vinnusvik,
nauðsyn persónulegrar hlédrægni, og takmarkalausar
kröfur til annarra. Með þessum hætti eru þeir búnir að
steypa þjóðinni úr óvenjulega sterkri fjárhagsaðstöðu í
gjaldeyrisfátækt, sem minnir á herjuð styrjaldarlönd.
Með hverjum degi, sem líður, verður fléiri og fleiri ís-
lenzkum borgurum ljóst, að kommúnistar hafa eyðilagt
fjárhag þeirra og stefna að því að eyðileggja framtíð
lands og þjóðar. Bóndinn vill eiga sína jörð og búa þar
búi sínu. Útvegsmaðurinn vill ekki láta taka af sér báta
og skip, heldur nota þessi tæki til sjálfstæðrar fram-
leiðslu. Kaupfélagsstjórinn, kaupmaðurinn og iðjuhöld-
urinn vilja viðhalda óskertum eignar og umráðarétti yfir
verzlunum sínum og verksmiðjum. Kreppan og hin gír-