Ófeigur - 15.08.1951, Síða 2

2
ÓFEIGUR
inu fleygt“. Bjarni Benediktsson sagðist ekki vilja
aðra hjálp en þá, sem kæmi sem fyrirgreiðsla í milli-
landaverzlun. En um stund leit svo út, sem hjálpin
mundi stranda á Eysteini. Hann var þá enn undir á-
hrifum Brynjólfs og Einars og taldi vísa frelsisglöt-
un, að fá svo mikið sem einn dollar frá Bandaríkj-
unum. Gekk maður undir manns hönd í stjórninni, að
sannfæra Eystein um nauðsyn þess að opna hurðina
lítið eitt til að liðka verzlunina. Að síðustu gekk hann
inn á kenningu Bjarna Benediktssonar, með því skil-
yrði, að enginn dollar kæmi til fslands nema fyrir
seldar vörur.
Templarar skýra manna bezt þann sannleik, að í
áfengismálum er fyrsta staupið hættulegast. Marshall
kom, sá, og að lokum sigraði hann sjálfan Eystein.
Hann er nú seztur í sæti Jóhanns Eyjajarls, og flotið
rennur í stríðum straumum hér um bil sömu leið og
Golfstraumurinn sem hefur faðmað landið með ylbylgj-
um sínum. Benjamín kom í líki freistarans og talaði
um 250 milljónir í ár og eitthvað að ári. Eysteinn er
nú hættur áð líta á Brynjólf sem æðsta lærimeistara
og hlustar með nokkurri athygli á hinn lífsreynda sam-
ferðamann úr Kveldúlfi og þar var ekki um að ræða
neina óbeit á innflutningi dollara. Eysteinn tók þá það
ráð að skifta ekki aðeins um stefnu frá vinstri til hægri
heldur taldi hann nú mesta nauðsyn að gera allt sem
unnt var til að fá miklu meira af dollurum heldur en
Marshall hafði gefið vonir um.
Eysteinn fann að nokkuð skorti á hans rausn í em-
bættinu ,ef hann hefði ekki tal af framandi stórhöfðingj-
um eins og Ólafur og Bjarni. Auk þess var óskörulegt
að erlend lán og gjafir streymdu hingað í miljónahundr-
uðum án þess að fjármálaráðherrann hefði svo mikið
sem undirskrifað tilheyrandi pappíra eða þakkað gef-
endum auðsýnda rausn veitta úr þeirra eigin landi. Brá
Eysteinn sér því í vor sem leið til Bandaríkjanna. Lét
hann blöðin segja svo frá, að hann hefði Jón Árnason
sér til fylgdar. Mjög er einkennileg aðstaða liðsodda í
„flokkum hinna vinnandi stétta“ til Jóns Árnasonar
bankastjóra. Stefán Jóhann taldi það skóggangssök