Ófeigur - 15.08.1951, Blaðsíða 40

40
ÖFEIGUR
um íslenzkir og sænskir sálmar. Skömmu síðar komu
ungu hjónin heim í Bárðardal og tóku við búi sínu
á Lundarbrekku. Ingigerður hlýðnaðist boðum ritning-
arinnar, fylgdi eiginmanni sínum til framandi þjóðar
og gerði hans land að sínu landi. Sökum málakunn-
áttu sinnar nam Ingigerður íslenzku bæði fljótt og vel;
talaði og ritaði að mörgu leyti eins og væri hún borin
og barnfædd hér á landi. Henni virtist jafnlétt um
alla aðra aðstöðu í hinum nýju heimkynnum. Lægni
hennajr við erfið verk um sauðburðinn, fyrsta vor henn-
ar á Íslandi var vottur um, hve vel henni lét að verða
myndarhúsfreyja í íslenzkri sveit. Sumarið 1950 og
veturinn sem því fylgdi, var alveg óvenjulegur harð-
indakafli, einkum á Austur- og Norðurlandi. I tíu
mánuði var sífelld norðaustanátt í þessum landshlut-
um, stórrigningar og krapi um sumarið og haustið, en
hríðar og fannfergi þegar leið fram á vetur. Þessi
tími var ein hin mesta þolraun fyrir bændastétt lands-
ins. Á Lundarbrekku komu óþurrkamir minna við en
víða annarsstaðar, því að þar voru votheyshlöður og
vélþurrkun. Þegar kom fram á vetur, var svo mikið
fannfergi í Bárðardal, að lítið var um ferðalög innan
sveitar og til annarra bygða. Þó höfðu mislingar bor-
izt í sveitina með ferðamanni úr fjarlægu héraði. Sú
veiki hafði ekki gengið í Bárðardal í áratugi. Ungt
fólk og miðaldra kastaðist niður með miklum sótthita.
Lá fólk hættulega veikt á mörgum bæjum samtímis.
Tveir af efnisbændum Bárðardals, Jónas Baldursson
og Hermann Pálsson á Stóruvöllum, létust svo að segja
samtímis. Mislingarnir voru ekki í þetta sinn sú milda
landfarsótt, sem börn ljúka af án verulegra þjáninga.
Hér var um að ræða fárlegan og bráðdrepandi sjúk-
dóm. Kalla mátti nálega ókleift, eins og snjóalögin
voru, að ná í skyndi til héraðslæknisins á Breiðumýri,
eftir endilöngum Bárðardai og yfir Fljótsheiði. Jónasi
Baldurssyni elnaði sóttin um háttatíma og var andað-
urum miðnætti. Fjölskyldan, sveitin, sýslan og land-
ið höfðu misst góðan dreng. Hann var enn dýrmæt-
ari þjóðfélaginu af því að hann hafði frá þess sjónar-
miði tvo mjög sjaldgæfa eiginleika: Löngun og orku
til að vera góður bóndi í afskektri sveit, með djúpar
rætur í erfðavenjum forfeðranna og nútíma félags-