Skessuhorn - 20.12.2006, Qupperneq 46

46
MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 2006

Baríst fyrir bjartsýniimi
Rætt við Þrúði Kristjánsdóttur í Búðardal
Þrúður Kristjánsdóttir hefur
ekki tölu á þeim nemendum sem
hún hefur útskrifað úr grunnskól-
anum í Búðardal. Hún kom þang-
að fyrst árið 1962 með eiginmanni
sínum, dalamanninum Sturlu
Þórðarsyni, og var þá skólastjóri í
tvö ár. Síðan hefur hún alltaf verið
viðloðandi skólann og lengst af
sem skólastjóri eða frá 1981 og til
2003.
„Eg ætlaði aldrei að vera nema
einn vetur við skólann," segir
Þrúður og hlær sínum létta og
smitandi hlátri. „Eg virðist ekki
geta hætt, því ég er að kenna for-
fallakennslu þessa dagana.“
Þrúður mun trúlega ekki hætta
meðan hún hefur heilsu til að
vinna og eftir áramótin tekur við
kennsla við Menntasmiðju kvenna
á Varmalandi í Borgarfirði sem
þær systurnar Þrúður og Jóna Val-
gerður standa fyrir.
„Menntasmiðjan er í námskeiða-
formi og kennt frá föstudegi til
sunnudags sjö helgar í röð. Þetta
er hugsað sem uppbygging og
hvatning fyrir konur til frekara
náms og stendur til boða öllum
lega haldið þeim sið.
„Eg hef alltaf verið svo heppin
að vera í starfi sem ég elska þótt
skólastjórastarfið sé þess eðlis að
maður tekur það með sér heim og
er skólastjóri allan sólarhringinn.
Það hefur verið gaman að fylgjast
með skólabörnunum í Dölunum
gegnum tíðina. Eg hef geta fylgjst
með þeim fram á unglingsárin, en
eftir það missir maður af þeim þar
sem obbinn fer burt eftir grunn-
skólanám og það vantar þennan
aldurshóp í sveitarfélagið. I seinni
tíð hafa margir að vísu nýtt sér
fjarnám, t.d. við háskólann á Akur-
eyri og þar er um margar leiðir að
velja og þann kost hefur ungt fólk
og fólk á miðjum aldri notfært sér
í seinni tíð.
Það er hins vegar leitt að vita til
þess að flestir þeirra sem fara í
framhaldsnám suður koma aldrei
aftur. Við rekum hér þjónustusam-
félag í Búðardal en það er ekki vítt
svið og þetta unga fólk fær ekki
starf við sitt hæfi hér þótt það vildi.
Það er mikil eftirsjá að þessu fólki
og þess vegna skiptir miklu máli að
það takist vel til með uppbyggingu
hér í framtíðinni og að halda bjart-
Þrúður Kritjánsdóttir.
Systumar ípeysufótum sem móðir þeitTa saumaði. Fremst á myndinni situr Jóhanna móðir þeirra en systkinin eru frá vinstri: Jóna
Valgerður, Þrúður, Fjóla Guðrún, Laufey Erla, Freyja, Gucjón Amar, Matthildur Herborg, Jakoh Krisján ogAnna Karen (sem gat uf
augljósum ástaðum ekki skrýðst sínum búningi við þetta tœkifieri).
hef alla ævina barist fyrir bjartsýn-
inni og hef tekið þátt í ýmsu sem
ég hef talið geta aukið á hana. Eg
ásamt öðru góðu fólki gáfum hér
út blað í 10 ár sem hét Dalablaðið.
Það kom út mánaðarlega fyrstu
árin, en svo vorum við í lokin
orðnar tvær til að halda því gang-
andi og þá kom það út 4 sinnum á
ári.
Hér vantar ekki hugmyndirnar,
en það þarf fjármagn og bolmagn
til þess að koma góðum verkum í
framkvæmd og þar steytir yfirleitt
á skeri.
Helsta vonin í Dalabyggð er að
landbúnaðurinn styrkist og það
gæti vel gerst og útlitið er betra en
oft áður. Það eru að verða breyt-
ingar í mjólkurstöðinni í Búðardal,
störfum þar er að fækka og við
treystum varlega loforðum um
annað og það er skiljanlegt að íbú-
unum ói við, ekki hvað síst meðan
lítið fer fyrir annarri uppbyggingu.
Það eru líka heilmiklir mögu-
leikar í ferðaþjónustu hér. Hún
hefur verið að eflast undanfarin ár
og þar má til dæmis benda á Ei-
ríksstaði og Leifssafnið sem verið
er að koma á fót í Búðardal. Við
búum á söguslóðum og það hefur
verið sagt að sagan í Dölunum sé
eitt best varðveitta leyndarmál á
landinu og það þarf að tengja stað-
inn við söguna og gera hana sýni-
lega til að fá fólk til að stoppa leng-
ur hjá okkur.
Eg tók þátt í samvinnuverkefni á
vegum Evrópusambandsins sem
nefndist Viking Destination og
lauk í vor. Við gerðum áætlun fyr-
ir skólabúðir að Eiríksstöðum.
Verði eitthvað úr hugmyndum sem
þar komu fram þyrfti að byggja
skála sem nýttist undir kennslu á
vorin og haustin, en gæti hýst veit-
ingasölu, fyrirlestra og ýmis konar
námskeiðahald þess á milli. Það
liggur ekki enn fyrir niðurstaða í
því máli, en þarna þyrfti að koma
til stuðningur sveitarfélagsins við
verkefnið svo hægt væri að sækja
um styrki.
En það vantar einnig einhvers
konar iðnað hingað. Það hafa
margar skemmtilegar hugmyndir
litið dagsins ljós án þess að nokkuð
kæmi út úr þeim. Eg var ein af
þeim sem barðist fyrir Dalaleir, en
konum á Vesturlandi. Það er kom-
ið víða við og meðal námsefnisins
er enska, íslenska, tölvuvinnsla
sjálfstyrking, ræðulist, fundar-
stjórn, fjármálastjórn og frum-
kvöðlafræði svo eitthvað sé nefnt.
Þetta nám gefur engin réttindi, en
það er mjög góður grunnur að
frekara námi. Konur á öllum aldri
hafa sem betur fer verið duglegar
að nýta sér þetta tækifæri og nú
þegar er ég líklega einnig með ís-
lenskunámskeið fyrir útlendinga í
Búðardal eftir áramótin. Eg hef
gert það áður og nú er kominn nýr
hópur fólks sem þarf að komast í
íslenskunám."
Eftirsjá að ungxx fólki
Þrúður á ekki langt að sækja
dugnaðinn. Hún er strandamaður
að uppruna, dóttir Kristjáns Guð-
jónssonar og Jóhönnu Jakobsdótt-
ur og er næstelst níu systkina. Hún
var alin upp í Reykjafirði og í
Látravík til firnm ára aldurs og
fluttist þaðan til Isaíjarðar. A æsku-
heimilinu voru verk aldrei látin úr
hendi falla og Þrúður hefur greini-
sýninni þótt það geti verið erfitt.
Það er heldur ekki til að lyfta
andanum að fá þá umsögn í einu
dagblaðanna að staðurinn sé í upp-
talningu yfir mestu krummaskuð
landsins. Þetta átti auðvitað að
vera fyndið, en börnin lesa þetta
og við sem umgöngumst þau vitum
að svona umfjöllun hefur neikvæð
áhrif á þau. Þetta eru niðrandi um-
mæli og til skammar að láta þau frá
sér fara en ég hef sagt það við
börnin að staðurinn sem þau búi á
verði aldrei öðruvísi en þau geri
hann sjálf. Eg er viss um að það
yrði ekki liðið að taka fyrir ein-
hverja götuna í Reykjavík og íbúa
hennar og dæma á þennan hátt.“
Vantar fjármagn
og bolmagn
Þrúður hefur aldrei dregið af sér
við að berjast fyrir uppbyggingu
og bættum hag Dalamanna.
„Eg veit að ég þyki afskiptasöm,
en mér finnst að maður verði að
taka þátt í að móta samfélagið og
þjóna því meðan maður getur. Eg
Skólahúsið í Búðardal