Skessuhorn - 20.12.2006, Blaðsíða 60

60
MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 2006

Hefur alltaf haft þörf til þess
að láta gott af sér leiða
Rætt við Pauline McCarhty sem hefur þá köllun að hjálpa þeim sem hjálpar er þurfi
- nú selur hún pelsa til stuðnings einhverfum börnum
Heima í stofu á Skagabraut á Akranesi.
í Málningarbúðinni á Akra-
nesi hefur síðustu vikumar ver-
ið rekinn eins konar markaður
þar sem hægt er að kaupa pelsa,
gamaldags kjóla, perlur og ýmis
konar skart fyrir lítinn pening.
Allur ágóði rennur til styrktar
einhverfum bömum, en konan á
bak við framtakið, Pauline
McCarhty, segist hafa unnið að
góðgerðarmálum svo lengi sem
hún man eftir sér.
„Eg hef alltaf haft ríka þörf til
þess að láta gott af mér leiða og er
í stanslausri leit að góðum hug-
myndum til fjáröflunar fyrir verk-
efni og samtök sem hafa það að
markmiði að bæta samfélag okkar
og styðja þá sem höllum fæti
standa. Hugmyndin að þessum
markaði kviknaði í kjölfar þess að
ég keypti mér pels á Ebay fyrir um
það bil tveimur árum og allsstaðar
sem ég kom var fólk að dáðst að
honum og óska sér þess að það ætti
svona flík. Mér fannst þá alveg
gráupplagt að panta nokkra pelsa í
viðbót og selja þá á góðu verði í
Kolaportinu til styrktar einhverf-
um börnum. Eg er ansi hvatvís
manneskja og rauk strax í að panta
hundrað og tuttugu pelsa. Mér
fannst þetta svo frábær hugmynd
og í ákafanum spáði ég náttúrulega
ekkert í innflutningsgjöld og tolla
sem gerðu það að verkum að
summa dollaranna sem borga
þurfti fyrir pelsana átti eftir að
hækka all verulega. En á endanum
tókst mér nú að leysa þetta allt
saman út og var lengi með bás í
Kolaportinu. Það gekk vel og úr-
valið jókst smám saman. Þegar
þetta spurðist út fór fólk líka að
koma með hluti til mín sem það
þurfti að losa sig við og þannig
rúllaði boltinn áfram.
I júní flutti ég á Akranes og í
haust fór ég á stúfana að leita að
stað til þess að halda sölunni
áfram, enda átti ég töluvert af dóti
eftir. Eg kom að máli við Jóhönnu
og Loga í Málningarbúðinni og
datt í hug að ég gæti kannski leigt
smá horn í búðinni þeirra undir
markaðinn. Þau
máttu ekki heyra á
það minnst að ég
borgaði nokkra
leigu en buðu mér
að koma með dótið
og selja hjá þeim
endurgjaldslaust.
Þau eru yndisleg,
bæði tvö, og ég er
þeim ákaflega þakk-
lát fyrir að taka
svona vel á móti
mér. Nú fyrir jólin
verð ég hinsvegar
með bás í Kolaport-
inu dagana 21. til
23. desember þar
sem ég sel pelsana
mína til stuðnings
einhverfum börn-
um.“
Einhverfir
eru
ekki vitlaust
fólk
Ágóðanum af
markaðnum hyggst
Pauline nota til
þess að koma á laggirnar nokkurs
konar starfsþjálfun fyrir einhverf
ungmenni, en sonur hennar er ein-
hverfur og því þekkir hún vel til
þeirra mála. „Á Islandi er að mínu
viti unnið gott starf í þágu ein-
hverfa barna upp að um það bil
sextán ára aldri. En þá eru þau skil-
in eftir í dálítið lausu lofti. Draum-
urinn minn er að koma upp að-
stöðu þar sem við getum kennt
þessum krökkum að gera við bíla,
rafmagnstæki og þess háttar og að-
stoðað þau svo við að fá vinnu við
hæfi. Þeir sem eru með einhverfu
eru ekkert vitlausara fólk en ég og
þú, oft er þetta meira að segja flug-
greint fólk sem getur leyst flókn-
ustu verkefni. En þau eru ekki góð
í mannlegum samskiptum og ég
þekki mjög marga sem hafa lagt
mikið á sig til þess að fá vinnu en
komast aldrei í gegnum atvinnu-
viðtölin, þó þau yrðu án vafa frá-
bær í því starfi sem þau eru að
sækja um. Mig langar að koma upp
aðstöðu þar sem hægt er að þjálfa
þau í starfi og atvinnurekendur
geta síðan komið og fylgst með
þeim að störfum og látið það koma
í staðinn fyrir viðtalið. Til þess
þarf startkapital sem ég er að safna
með þessu pelsastússi, en ég og
sambýlismaður minn hyggjumst að
örðu leyti vinni þetta í sjálfboða-
vinnu. Við erum bæði öryrkjar og
höfum því meira svigrúm en marg-
ir aðrir til þess að taka að okkur
svona sjálfboðaverkefni."
Sérdeildin í
Brekkubæjarskóla sú
besta á landinu
Einsog áður segir á Pauline ein-
hverfan son og ástæða þess að fjöl-
skyldan flutti til Akraness í sumar
er sú að þeim var sagt að sérdeild-
in í Brekkubæjarskóla væri sú besta
á landinu fyrir börn eins og hann.
„Við bjuggum á höfuðborgar-
svæðinu og sonur minn hafði um
nokkurt skeið átt mjög erfitt upp-
dráttar í skólanum. Hegðun ein-
hverfra er oft undarleg og það á
við um hann. Sérstaklega þegar
hann var yngri og því gátu krakk-
arnir í skólanum ekki gleymt. Af
þessum sökum varð hann fyrir
mikilli stríðni og ég hafði orðið
verulegar áhyggjur af andlegri líð-
an hans. Við komumst í meðferð á
BUGL, Barna og unglingageð-
deild Landsspítalans, og sálfræð-
ingurinn sem vann með okkur þar
sagði að í fullkomnum heimi
myndum við taka okkur upp og
flytja á nýjan stað þar sem sonur
minn gæti byrjað upp á nýtt. I nýj-
um skóla á nýjum stað yrði honum
tekið eins og hann er, en ekki
dæmdur fyrir það sem hann ein-
hverntíman var. Hann hafði nú svo
sem ekki trú á því að ég léti verða
af þessu, en ég vildi viti hvert við
myndum flytja í þessum
fullkomna heimi og hann
sagði Brekkubæjarskóla á
Akranesi með bestu sér-
deild á landinu svo þang-
að væri best að fara. Og
við bara gerðum það,
keyptum okkur yndislegt
gamalt hús hér og fluttum
á Akranes í júní síðast-
liðnum.“
Pauline segir Brekku-
bæjarskóla hafa staðið
fullkomlega undir þeim
væntingum sem hún gerði
til hans og líðan sonar
hans er allt önnur og mun
betri en áður var. „Stuttu
eftir að skólinn byrjaði var
boðið til skemmtunar í
Brekkubæjarskóla og þá
var næstum liðið yfir mig
af undrun þegar sonur
minn birtist í hlutverki í
leikriti uppi á sviði þar
sem hann þurfti meira að
segja að fara með smá
texta. I gamla skólanum
vildi hann aldrei taka þátt
í neinu nema kannski
vinna eitthvað á bak við tjöldin.
Það er ákaflega vel um hann hugs-
að í Brekkubæjarskóla. Hann hefur
eignast vini og líður vel í skólan-
um. I gamla skólanum var hann
mjög mikið í sérdeildinni en í dag
hefur hann meira sjálfsöryggi og
getur þar af leiðandi fylgt jafnöldr-
um sínum í almennum bekk mikið
meira. Eg vil nota þetta tækifæri til
að þakka öllu því frábæra fólki sem
hefur aðstoðað son minn með
þessum undraverða hætti.“
Giftist íslendingi
í fjöldabrúðkaupi
í Kóreu
Pauline er fædd og uppalin í
Skotlandi og sagan á bak við komu
hennar til Islands er nokkuð sér-
stök, en upphaflega kom hún hing-
að sem trúboði fyrir Moon söfnuð-
inn eftir að hafa gifst íslenskum
manni í fjöldabrúðkaupi í Kóreu.
„Eg er alin upp í Glasgow við ríg-
inn á milli kaþólskra og mótmæl-
enda og þegar ég kynntist Moon
söfnuðinum, sem leggur áherslu á
að Guð vinni í gegnum öll trúar-
brögð, fannst mér heilmikið vit í
því. Andinn í söfnuðinum var líka
einstakur, trúboðarnir bjuggu í
kommúnum og áherslan á sam-
hjálp var mikil. Þetta var fyrir
næstum tuttugu árum síðan. Eg
hef kannski verið svona mikill
hippi í mér, en þetta heillaði mig
og ég gekk til liðst við söfnuðinn
og gerðist trúboði. Moon söfnuð-
urinn er sennilega þekktastur fyrir
jöldabrúðkaup sín þar sem fólk,
sem þekkist off ekki neitt, er parað
saman í hjónabönd og í einu slíku
giftist ég manni frá Islandi og
fluttist með honum hingað. Ég
hafði áður verið gift manni sem ég
valdi mér sjálf, það gekk ekki. Mér
fannst því alveg reynandi að fara
þessa leið. Trúin er samblanda af
kristni og spíritisma og fólk valið
saman í hjónaband eftir andlegum
leiðum, ef við getum sagt sem svo,
og mörg þessara sambanda ganga
vel. Mér fannst þetta því alls ekki
Pelsaœvintýri Pauline hófst meó þessum pelsi sem hún klœóist og sem hún pantaói upphaflega á Ehay.