Skessuhorn - 20.12.2017, Page 72

MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 201772
Þegar ég var ungur drengur, fyrir nokkrum
árum, þá voru jólin afskaplega skemmtilegur
tími. Tilhlökkunin eftir pakkaflóðinu var slík
að tíminn virtist standa í stað. Mínar skemmti-
legustu minningar eru frá Hofsstöðum í Staf-
holtstungum en þar ólst móðir mín, Herdís
Gróa Tómasdóttir, upp og oft héldum við jólin
þar í faðmi fjölskyldunnar. Þar var margt brall-
að enda yfirleitt mikið af fólki og krökkum á
svæðinu. Á aðfangadag var spennan gríðarleg
og þá var eins gott að finna eitthvað til að stytta
sér stundir. Hvort sem það var að renna svo-
kölluðum Matchbox bílum eftir gólfteppinu og
dreifa þeim um allt hús eða fara út að renna sér
á tómum áburðarpokum, þá náði maður alltaf
að hafa gaman. Þegar maður kom inn úr kuld-
anum þá fékk maður smákökur og mjólk hjá
Ingunni Ingvarsdóttur ömmu minni og svo var
kveikt á Ríkissjónvarpinu þar sem maður gat
horft á teiknimyndir fram eftir degi.
Oft fengum við frændurnir, ég og Ingvar
Helgi Tómasson, að opna einn pakka klukk-
an 18 fyrir mat, svona rétt til að slá á mestu
spennuna. Svo kom loksins matur og þá var
hefðin að hafa svokallaðan möndlugraut fyrir
matinn. Þá var það grjónagrautur þar sem einn
diskurinn innihélt eina möndlu og sá sem fengi
hana hreppti smá verðlaun. Mér er það minnis-
stætt að langafi minn, Ingvar Magnússon, fékk
möndluna og laumaði henni þá á diskinn hjá
einhverjum af okkur krökkunum. Svo keppt-
ist maður við að klára grautinn til að finna
möndluhelv... og varð svo bara hálf saddur þeg-
ar hamborgarhryggurinn kom á borðið. Maður
hafði svosem ekki mikla matarlyst af spenningi
fyrr en eftirrétturinn kom á borðið en rjóma-
ís og blandaðir ávextir var á borð borið. Svo að
sjálfsögðu mátti alls ekki byrja að opna pakk-
ana fyrr en búið var að vaska allt leirtau upp.
Það var oft ansi erfitt að bíða eftir því sem lít-
ill pjakkur. Maður fylgdist grannt með í eld-
húsinu og taldi diska og glös sem röðuðust í
þurrkgrindina. Svo þegar því var loksins lok-
ið þá settust allir inn í stofu og kom það í hlut
okkar frænda að lesa á pakkaspjöldin og dreifa
þeim til viðkomandi. Þar náði spennan há-
marki þangað til allir pakkar voru búnir undir
trénu. Þá varð þónokkuð spennufall hjá okk-
ur yngri og maður fór að dunda sér við jóla-
gjafirnar. Hvort sem að það var að setja saman
Lego, Playmo eða ýta bílum eftir gólfteppinu.
Svo á jóladag var alltaf hangikjöt á boðstóln-
um áður en haldið var til messu í Stafholti.
Þar náði maður að telja stjörnurnar í loftinu
á kirkjunni nokkrum sinnum á meðan mað-
ur beið eftir að séra Brynjólfur lyki við guðs-
þjónustuna. Þá var farið út að leika og renna
sér.
Maður á afskaplega hlýjar minningar frá
þessum tíma og alltaf var gaman að vera hjá
ömmu og afa á Hofsstöðum yfir hátíðarnar.
Steinunn Matthíasdóttir er fréttaritari
Skessuhorns í Búðardal. Hún kveðst oft
hugsa til jólanna í æsku og einatt rifjast
upp margar góðar minningar, blandnar
gleði, spennu og eftirvæntingu.
„Hluti af undirbúningi jólanna var að
föndra, bæði í skóla og heima, og skemmti-
legt þótti að taka þátt í smákökubakstrinum.
Oftar en ekki saumaði mamma jólafötin. Ég
hef sjaldan verið eins stolt og þegar ég mætti á
litlu jól í upphafi skólagöngu minnar í Laug-
arbakkaskóla í glænýjum kjól með svuntu sem
mamma saumaði fyrir mig. Ég var nokkuð
sannfærð um að þetta væri sá allra fallegasti
kjóll sem hafði nokkurn tímann verið saum-
aður. Þetta var á þeim árum sem ég var prins-
essa og elskaði að láta pilsin dansa.“
Eins og á flestum heimilum var húsið þrifið
hátt og lágt en ekki skreytt fyrr en á Þorláks-
messu. Þó var aðventuljósið sett upp fyrsta
sunnudag í aðventu ásamt jólagardínum í
eldhús. „Mér þótti jólatréð nokkuð stórt og
í alla staði glæsilegt. Í dag myndi það aftur á
móti þykja lítið og hálf væskilslegt, með örfá-
um ljóstýrum og skrauti úr ýmsum áttum. En
í augum barnsins var fátt fallegra.
Það var alltaf stór stund þegar jólapakk-
arnir fóru að berast með póstinum, líklega
hefur mesta eftirvæntingin verið eftir pökk-
unum frá ömmunum og öfunum. Það þótti
líka flott að fá útlenska pakka frá frændfólki í
Noregi og Danmörku en pakkarnir voru allt-
af í smærri kantinum enda var dýrt að senda á
milli landa. Og það kom fyrir að við systkin-
in fengum að opna minnsta pakkann meðan
beðið var eftir því að mamma og pabbi klár-
uðu fráganginn í eldhúsinu. Það hvarflar að
mér að foreldrar mínir hafi notið þess að vera
lengi að ganga frá eftir matinn, að minnsta
kosti þótti biðin alltof löng. Þá var setið við
jólatréð, þuklað á pökkum og lesið á merki-
miða. Það var alveg hægt að gleyma sér í að
giska á hvað væri í hverjum pakka.
Fyrir barn voru pakkarnir auðvitað stór
hluti af gleði jólanna og margar gjafir eru
eftirminnilegar. Ein gjöfin á sér svolítið
skemmtilega sögu sem gaman er að rifja upp,
þótt minningarnar séu svolítið gloppóttar.
Við vorum búsett á Ísafirði og ég gæti trú-
að að ég hafi verið 5 ára. Ég fór með mömmu
í búð þar sem við skoðuðum leikföng. Í búð-
inni heillaðist ég mjög af Barbie hillu með
innbyggðu rúmi sem var hægt að leggja nið-
ur. Áður en búðarferðinni lauk fékk ég að
gefa álit á hvað væri flottasta göfin fyrir syst-
ur mína og það var tekin ákvörðun um að
kaupa Barbie hilluna sem ég var svo hugfang-
in af. Ég fékk síðan það stóra hlutverk að eiga
leyndarmálið með foreldrunum og var afar
stolt. Leyndarmálið var vel geymt og ég sam-
gladdist systur minni innilega að fá svona fína
gjöf, ætli ég hafi ekki öfundað hana talsvert
líka. Svo komu jólin. Þótt ég muni ekki eftir
miklu frá þessum tíma þá man ég vel hversu
hissa og hamingjusöm ég var þegar ég opn-
aði pakkann minn frá fjölskyldunni. Upp úr
pakkanum kom Barbie hilla með innbyggðu
rúmi sem var hægt að leggja niður.“
Skessuhorn hefur einatt í aðdraganda jóla fengið einhverja hópa til að rifja upp minn-
ingar frá bernskujólum. Oft hafa verið valdir einstaklingar sem tilheyra sömu starfs-
stéttinni. Að þessu sinni leitum við ekki langt yfir skammt og báðum nokkra af frétta-
riturum Skessuhorns að dusta rykið af minningum tengdum jólum. Frændsystkin-
in Iðunn Silja Svansdóttir og Tómas Freyr Kristjánsson segja frá sem og Steinunn
Matthíasdóttir í Búðardal.
Minningar fréttaritara frá þeirra bernskujólum
Iðunn Silja Svansdóttir í Söðulsholti ólst
upp á Dalsmynni í Eyja- og Miklaholts-
hreppi.
Ég verð nú að viðurkenna að þegar ég var
beðin um að skrifa minningu frá jólum úr
bernskunni var mér í fyrstu hugsað: „Váh, er ég
í alvöru bara orðin svona gömul, hélt það væri
bara gamla fólkið sem væri beðið um að svara
svona.“
En eftir að hafa sest niður, velt þessu fyrir
mér og rifjað upp stundir frá liðnum jólum sem
krakki þá komu upp í hugann margar frábærar
minningar. Heill hellingur af gjöfum, skemmti-
legar fjölskylduminningar, reyndar ein óþol-
andi lítil systir sem þurfti að fá að dansa í kring-
um jólatréð, og tók sér ríflegan tíma í að segja
jólasögur áður en hafist var handa við að rífa
upp gjafirnir. Það rifjuðust líka upp minningar
um slæmt veður, rafmagnsleysi og biðin enda-
lausa eftir að pabbi kæmi inn úr fjósinu svo við
gætum loksins farið að borða. Það komu marg-
ar gjafir upp í hugann og það var sérkennilegt
að átta sig á að maður er búinn að gleyma flest-
um þeim gjöfum sem maður fékk í gegnum tíð-
ina.
Vissulega sitja sumar gjafir ofar í huganum
en aðrar. Það var t.d sérstaklega gaman þeg-
ar ég fékk Stiga-sleðann frá mömmu og pabba.
Tímalaus klassísk. Það var alveg geggjað og það
allra besta var að fá sleða á undan bræðrum sín-
um. Það situr lika í mér þegar amma í Reykjavík
gaf mér spil og svo nærbuxur, það hitti akkúrat á
aldurinn þar sem það þótti frekar vandræðalegt!
En besta jólagjöfin sem situr eftir sem sú er mér
þótti allra vænst um að hafa fengið er gjöf frá
afa í Dalsmynni. Það var fléttaður taumur úr
gulu og bláu baggabandi sem ég fékk þegar ég
var 9 eða 10 ára gömul. Þótt ég hafi ekki verið
há í loftinu fannst mér strax mikið til gjafarinn-
ar koma. Ég hafði fylgst með afa dunda sér við
að flétta tauminn um haustið og þó að amma
hefði verið dugleg að dreifa út gjöfum á stóra
afkomendahópinn þeirra þá vissi ég að þetta var
eina gjöfin sem afi gerði sjálfur fyrir þessi jólin.
Það gerir mann stoltan og meyran þegar hugs-
að er til baka. Með tilliti til allra gjafanna sem
ég hef gleymt í gegnum tíðina þá undirstrik-
ar þetta líka það sem jólin eiga að snúast um.
Það á ekki að ofhugsa þetta og kaupa dýrustu
og stærstu gjafirnar. Það skiptir mestu að búa
til fallegar minningar til að gleðja og ylja fjöl-
skyldu og vinum þegar þau líta tilbaka.
Iðunn Silja Svansdóttir:
Besta jólagjöfin var
taumurinn frá afa
Steinunn Matthíasdóttir í Búðardal:
Upp úr pakkanum kom Barbie
hilla með innbyggðu rúmi
Tómas Freyr Kristjánsson í Grundarfirði:
Bernskujólin á Hofsstöðum voru mikið ævintýri
Guðmundur og Margrét í
Dalsmynni, afi og amma
Iðunnar Silju. Jólin 1987.
Steinunn Matthíasdóttir á barnsaldri með dúkk-
una sína.
Frá vinstri: Tómas Valtýr Helgason afi Tómasar Freys, Ingvar Helgi Tómas-
son móðurbróðir og Tommi.
Tómas Freyr í hasar við að rífa upp jólapakkana einhver jólin.