Skessuhorn - 20.12.2017, Síða 77

MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 2017 77
næmir á allar tilfinningar og líkams-
tjáningu, þeir eru fljótir að átta sig
á hugarástandi manns. Ef maður er
stressaður, stressast þeir allir upp og
það er ekki gott. Ég el þá upp þann-
ig að þeir eru allir jafningjar. Það
verður enginn forystuhundur í mín-
um hópi heldur er ég forystuhund-
urinn þeirra. Ég læt þá virða mig.
Þeir tengjast mér sterkum böndum
og í veiði nota ég handabendingar
til þess að gefa skipanir, það er lík-
amstjáningin sem þeir skilja,“ segir
Snorri.
Það vekur athygli blaðamanns að
eftir um tveggja klukkutíma spjall
við Snorra hafa hundarnir aldrei
gelt. „Hundarnir mínir fá að vera í
sínu náttúrulega umhverfi. Nær allir
hundar eru veiðihundar og þurfa út-
rás. Fólk er byrjað að rækta hundana
sína sem einhvers konar innihunda
og að sjálfsögðu reyna hundarnir þá
að nýta hvert tækifæri til að fá útrás.
Þeir fara að reyna að veiða póstinn
eða hvernig sem það er en raunin
er sú að það er búið að taka náttúr-
una af þeim. Hundarnir mínir skilja
mig og virða, ég er aldrei vondur við
þá en stundum er ég strangur. Þeir
þurfa líka uppeldi eins og menn.“
Adrenalín í veiðinni
Snorri kveðst ekki veiða dýr einung-
is til að veiða þau. Í starfi sínu sem
veiðimaður segist hann vera með til-
gang sem hann vinni eftir. „Í starfi
mínu sem veiðimaður veiði ég að-
eins þau dýr sem eru að valda var-
anlegum skaða á öðrum stofnum. Ég
veiði tófur þegar þess þarf en svo það
sé á hreinu hef ég engan áhuga á að
fara í eitthvað átak gegn tófunni eins
og með minkinn. Það koma upp til-
felli þar sem þarf að veiða tófur en
tilveruréttur tófunnar hér á landi er
mikill, jafnvel meiri en okkar mann-
anna,“ segir hann.
Snorri stundar einnig veiði-
mennsku sér til ánægju þá gjarn-
an stang- og gæsaveiði. „Allt sem
ég veiði borða ég og nýti. Ég elska
að veiða og það er mér í blóð bor-
ið. Ég tel okkur öll hafa þetta veiði-
eðli. Þegar ég veiði fer ég í einhvern
trans, ég verð samofinn náttúrunni
og öll skilningarvit eru við fulla ein-
beitingu að leita að vísbendingu um
bráðina. Það fylgir þessu líka adr-
enalín sem nærir mann svolítið. Ég
er bara eins og hundarnir, ég verð
að fá að komast út í náttúruna dag-
lega og helst að veiða. Oft þegar það
er einhver ólga í mér sér konan mín
það og segir mér að fara út og viðra
mig,“ útskýrir Snorri.
Veiðimennskan
framandi öðrum
Snapchat er einn stærsti samskipta-
miðill heims í dag og hefur Snorri
notið mikilla vinsælda á snapchat
eftir að hann opnaði aðgang sinn al-
menningi fyrir um ári síðan. Á snapc-
hat sýnir Snorri frá störfum sínum
sem veiðimaður sem og hinum ýmsu
ævintýrum sínum en hann er mik-
ill adrenalínfíkill. „Ég hafði verið að
snappa lengi fyrir vini og kunningja
af störfum mínum. Um jólin síðustu
segir frændi minn mér að ég ætti að
opna aðganginn svo fleiri gætu séð.
Ég ákvað að slá til og fljótlega sprakk
þetta út og gríðarlegur fjöldi fylg-
ist með mér í dag,“ segir Snorri sem
viðurkennir að fljótlega hafi farið að
bera á neikvæðni fólks á snapchat í
garð hans. „Fólk var að segja alls
kyns neikvæða hluti um mig sem ég
tók alltof mikið inn á mig; að ég væri
vondur við hundana mína og fleira
í þeim dúr. Í dag hins vegar er yfir-
gnæfandi meirihluti fólks jákvætt,
það er mikið skemmtilegra. Ég held
að fólk skilji nú betur hvað starf mitt
snýst um og átti sig á að ég er ekki
bara villimaður og mér þykir vænt
um það,“ segir Snorri sem gengst
við því að hluti af því að hann sé með
opið snapchat sé líka vegna þess að
hann sé haldinn athyglissýki.
Snorri kveðst ekki hafa neitt
sérstakt svar við því hvers vegna
snapchatið hans sé eins vinsælt og
raun ber vitni. „Ég gæti samt trú-
að því að þessi heimur sé framandi
mörgum og vegna þess að við höfum
öll þetta veiðieðli í okkur þá vill fólk
sjá þetta. Það að þetta sé framandi
heimur fyrir marga segir nokkuð um
hve tengsl okkar við náttúruna eru
orðin rofin. Alltof margir skilja ekki
lengur hvernig náttúran virkar.“
Starfið mikilvægt
Veiðimennskuna vill Snorri gera að
lifibrauði sínu. Hann hefur í gegn-
um tíðina starfað sem sjómað-
ur með veiðistarfinu en hefur ver-
ið að minnka við sjómennskuna að
undanförnu. „Ég ætla að reyna ein-
beita mér að veiðinni. Ég vil starfa
við veiðina það sem eftir er. Það er
ekki mikið upp úr þessu að hafa en
ég kann mjög vel við starfið þó það
geti verið erfitt. Ég hef farið víða
um land í starfi mínu sem veiði-
maður. Ég er oft að ganga gríðar-
legar vegalengdir í erfiðum aðstæð-
um, 25-35 km, og finn jafnvel ekki
mink. Þetta getur reynt mjög á lík-
amlega og oft er maður alveg bú-
inn á því en þetta reynir ekki síður á
andlega. Það er erfitt að ganga lang-
ar vegalengdir dag eftir dag og hafa
ekkert upp úr krafsinu. Margir sem
fylgjast með mér á snapchat halda að
þetta gangi mjög smurt fyrir sig þar
sem ég sýni aðeins þegar vel geng-
ur. En fólk áttar sig oft ekki á erfið-
inu sem maður hefur lagt á sig til að
veiða minkinn. Ég er einnig mjög
bundinn vinnunni sem og hundun-
um sem ég rækta. Ég er því nær allan
sólarhringinn í vinnunni. Þrátt fyrir
það elska ég starfið mitt og ég myndi
ekki vilja breyta neinu við það. Ég
tel mig vera að gera náttúrunni gagn
með starfi mínu og ég sé að breyta
til hins betra, starf mitt er mikilvægt.
Ég vona að ég fái að starfa við þetta
í framtíðinni,“ segir Snorri að end-
ingu.
Hægt er að fylgjast með Snorra á
snpachat undir nafninu Vargurinn
og á instagram undir nafninu the-
westviking. bþb
Meðan á viðtalinu stóð í sumar veiddist einn minkur og var það einn veiðihunda Snorra
sem gómaði minkinn. Atburðarásin frá því minkurinn fannst og þar til hann var veiddur
var mjög hröð. Veiðihundar Snorra fundu mink í felum undir grjóti og við það ræsti Snorri
laufblásara sem hann er með á bakinu í veiðinni. Laufblásarann notar Snorri til að fæla
minkinn undan grjótinu og freista þess að fá hann upp á klettana til þess annaðhvort
að geta skotið hann eða láta hundana ná honum. Fljótlega eftir að Snorri hafði ræst lauf-
blásarann tóku veiðhundarnir sprett í átt að sjónum sem þýddi að minkurinn var kominn
af stað. Snorri mundaði þá byssuna og miðaði í átt að minknum. Snorri þurfti þó ekki að
hleypa skoti af í þetta sinn þar sem einn veiðihundanna náði minknum áður en til þess
kom. Á meðan á þessu öllu stóð var blaðamaður spölkorn frá og myndaði atganginn.
Snorri horfir eftir hundunum sínum sem virðast hafa fundið mink. Snorri hefur ræst laufblásarann og skimar eftir minknum ásamt hundunum.
Snorri og hundarnir reyna átta sig á því hvert minkurinn hefur farið, einbeitingin í hámarki. Minkurinn kominn í augnsýn, hundarnir rjúka af stað og Snorri miðar á minkinn.
Einn veiðihunda Snorra veiddi minkinn áður en Snorri þurfti að hleypa af skoti. Atburðarásin var hröð og varla hefur liðið meira en mínúta frá því að Snorri ræsti laufblásarann þar
til minkurinn var veiddur.