Heimsmynd - 01.04.1990, Blaðsíða 32

an hann var í námi og hefur algjörlega fórnað sjálfri sér fyrir
frama hans. Honum finnst hann skuldbundinn henni. Tvisvar
hefur hann þó fært það í tal við hana að þau skildu og í bæði
skiptin hefur hún endað á gjörgæsludeild eftir að dælt hafði
verið upp úr henni miklu magni af svefntöflum. Hún veit að
ástæðan er önnur kona, veit hvaða kona það er og hefur
margoft komið blaðskellandi um miðjar nætur heim til hennar
og gert uppistand. Hin konan er orðin langþreytt á þessu og
hefur margoft sett honum stólinn fyrir dyrnar: Annaðhvort
hún eða ég. En hún hefur ekki staðið á því og ennþá tekst
honum að halda í horfinu, eiga sitt ástarsamband án þess að
þurfa að setja líf sitt á annan endann eða hafa það á samvisk-
unni að konan hans stytti sér aldur. Hversu lengi honum tekst
að halda bæði kökunni og éta hana veit hann ekki og hann
forðast að hugsa um það. Hann vill ekki missa viðhaldið, en
heldur ekki eyðileggja líf konunnar sem þrátt fyrir allt hefur
staðið við bakið á honum í tuttugu og fimm ár. Svo hann siglir
milli skers og báru, lifir fyrir einn dag í einu og vonar að allt
haldist óbreytt eins lengi og mögulegt er.
EIN NÓTT OG LÍF í RÚSTUM
„Líf mitt einfaldlega hrundi í rúst,“ segir þrjátíu og sjö ára
gamall maður sem fyrir tæpu ári varð fyrir því að konan hans
kom heim að morgunlagi, eftir að hafa verið að skemmta sér
með vinkonum sínum, og tilkynnti honum að hún hefði sofið
hjá öðrum um nóttina og héldi að hún væri ástfangin. „Mér
hafði aldrei dottið í hug að hún mundi halda framhjá mér,“
segir hann og lítur á mig ásökunaraugum. „Það var ég sem var
daðrarinn í sambandinu, hún leit aldrei á annan karlmann, að
minnsta kosti ekki þegar ég var með henni. Svo kemur hún
bara eins og ekkert sé sjálfsagðara og segist hafa sofið hjá öðr-
um. Manni sem ég þekki vel og hafði oft komið til okkar, án
þess að ég gæti séð að þau hefðu nokkurn áhuga hvort á öðru.
En kannski hafði þessi samdráttur staðið lengi án þess að ég
tæki eftir því.
Við eigum tvö börn, svo auðvitað var ekkert um það að
ræða að hún flytti út og ég pakkaði niður í tösku strax þarna
“Kynlífið er ekkert aðalatriði og ég held
ekki að karlmenn sem eru með yngri
konum séu að leita að fjörugra kynlífi
fyrst og fremst.11
um morguninn og flutti heim til mömmu. Þér finnst það kann-
ski harkaleg viðbrögð, en ég gat ekki hugsað mér að vera ná-
lægt henni eftir þetta. Mér fannst hún hafa svikið mig svo gíf-
urlega. Og ekki bara mig heldur allt sem við áttum saman, allt
sem við höfðum byggt upp í átta ára sambúð, heimilið okkar
og börnin. Hún hafði með köldu blóði drepið það dýrmætasta
sem ég átti. Og ég sem hafði alltaf treyst henni og fundist hún
mér svo miklu fremri hvað snerti heiðarleika og tillitssemi.
Hún hafði oft kvartað yfir tilfinningakulda mínum og því að
ég gæti ekki séð kvenmann án þess að reyna við hann. Mér
finnst gaman að horfa á fallegar konur, ég viðurkenni það og
hafði aldrei séð neitt rangt við það að daðra smávegis á böll-
um og í samkvæmum, en mér hafði aldrei dottið í hug að sofa
hjá þeim konum. Sambúðin við hana og börnin okkar var
mesta upplifelsi lífs míns, ég hafði aldrei áður tengst neinum
svo sterkum böndum. Og henni var það ekki meira virði en
svo að hún hætti því fyrir eina nótt með öðrum! Ég get ennþá
ekki skilið þetta.“
Hann býr ennþá í einu herbergi hjá móður sinni, konan
fékk húsið og börnin, hann bílinn og skuldirnar. Börnin eru
hjá honum aðra hverja helgi, þess á milli sér hann þau lítið.
Þau hafa eignast nýjan „föður“. Nóttin eina sem olli skilnað-
inum varð að fleirum og nú er hinn maðurinn fluttur inn á
gamla heimilið hans. „Það er ótrúlega sárt,“ viðurkennir
hann, „ég skil ekki hvernig hún getur búið þar með öðrum.
Yfirleitt skil ég alls ekkert í þessum nútímakonum. Þær tala
endalaust um tilfinningalega dýpt og fyrirlíta okkur karlmenn-
ina fyrir það hvað við séum grunnir tilfinningalega, en virðast
svo sjálfar geta kippt tilfinningum upp með rótum þegar það
hentar þeim.“
Hann er óöruggur gagnvart konum og vantreystir þeim
mjög: „Ég þori ekki fyrir mitt litla líf að hætta mér út í náið
tilfinningasamband við konu aftur. Sársaukinn er ennþá svo
mikill og þetta ár er búið að vera hreint helvíti. Ég fer ekki oft
á skemmtistaðina en þegar ég fer þá líður mér illa. Ég er alltaf
að hitta giftar konur sem eru í leit að skyndikynnum og það
rífur gamla sárið upp aftur. Ég hugsa um mennina þeirra og
börnin og ég fæ ógeð. Konur virðast halda að það að karl-
“Oft verður framhjáhald að áráttu hjá
þessu fólki. Því finnst petta lítið mál og
á erfitt með að skilja að makinn geti
ekki sætt sig við þetta.“
menn hafi kúgað konur í gegnum aldirnar gefi þeim fullkom-
inn rétt til þess að traðka á tilfinningum karlmanna sem elska
þær. Þær eru svo uppteknar af eigin ágæti, eigin frelsi, að þær
eru steinhættar að hugsa um hjónabönd sín, hvað þá börnin.
Þær virðast halda að það að þær verði hrifnar af einhverjum
manni gefi þeim rétt til þess að umturna tilveru barnanna
sinna. Samt halda þær því fram að þær eigi börnin, séu tengd-
ari þeim tilfinningalega og að ef þau fylgi föðurnum við skiln-
að muni það leggja framtíð þeirra í rúst. Ég vil aldrei framar
eignast börn. Það er svo ótrúlega erfitt að lenda svona út úr
lífi þeirra. Ég hef ágætt samband við börnin mín, það er ekki
það, en samt er ég ekki lengur þátttakandi í þeirra lífi. Ég
kem aldrei inn á heimilið til þeirra, gæti ekki afborið þann
sársauka sem því fylgdi að sjá hann þar í mínu hlutverki. Það
er nógu slæmt að vita af honum þarna þótt ég þurfi ekki að
horfa upp á það.“
SJÁLFSVIRÐINGIN FARIN FYRIR LÍTIÐ
Hún er mjög stressuð. Keðjureykir og fitlar þess á milli við
hárið á sér. Stendur upp og gengur um gólf. Sest niður og fær
sér sígarettu. Stendur aftur upp. „Ég veit að ég er bölvaður
aumingi,“ segir hún afsakandi, „en ég get ekki hætt að elska
þennan mann.“ Hún er þrítug, býr ein með tveimur börnum
sínum og hefur í tvö ár staðið í ástarsambandi við giftan mann
á svipuðum aldri. „Það er nú varla einu sinni hægt að kalla
þetta samband,“ segir hún bitur, „hann bankar upp á hjá mér
á nóttunni þegar hann er fullur og ég hleypi honum alltaf inn.
Þegar við byrjuðum að vera saman unnum við á sama stað og
fórum heim saman eftir partí í vinnunni. Ég vissi auðvitað að
hann er giftur og á tvö börn, en mér fannst ég ekki vera að
gera neitt af mér þótt ég væri með honum eina nótt.“
En næturnar urðu fleiri og hún varð ástfangin. I vinnunni
töluðust þau varla við og enginn vissi af sambandi þeirra. Það
fannst henni óþolandi ástand og eftir hálft ár hætti hún og
fékk sér vinnu annars staðar: „Ég hélt ég myndi hætta að vera
hrifin af honum ef ég sæi hann ekki á hverjum degi,“ segir
hún, „en það breytti engu. Hann hélt áfram að koma til mín á
nóttunni, þegar honum hentaði og var alltaf að tala um að
þetta væri óþolandi ástand og að hann yrði að skilja við kon-
una sína. Hann þóttist vera löngu hættur að sofa hjá henni og
að henni væri alveg sama þótt hann væri með öðrum konum.
En svo varð hún ófrísk og hann neyddist til að viðurkenna að
þeirra samband væri í rauninni ágætt og að hún héldi bara að
hann væri á fylliríi með vinum sínum þegar hann kæmi seint
heim á nóttunni. Og nú er sem sagt þriðja barnið á leiðinni og
framhald á bls. 92
32 HEIMSMYND