Heimsmynd - 01.04.1992, Side 53

etta kvöld ber ég Sigríði fyrsta sinni berum aug-
um. Hún er látlaus, íklædd svörtum Levi’s galla-
buxum og svörtum þykkum og síðum leðurjakka.
Hún er jafn geislandi ómáluð sem förðuð í sjón-
varpinu. Kannski vegna þess að brosið er hennar
aðalsmerki og kemur förðun ekkert við. En hún er
lægri í loftinu en ég hélt. Hún segist vön því að
fólk beri upp við hana að hún sé lágvaxin en sé al-
veg hætt að kippa sér upp við það enda hefur hún
alltaf verið smá, alveg frá því hún fæddist en þá vó
hún ekki nema 10 merkur og var 48 sentimetrar að
lengd. Peim mun ákveðnari segja kunnugir. Hún
tekur undir það en segir ákveðni sína hafa dvínað með árun-
um. „Ég var óttalega frekt barn en jafnframt feimin en nú er
frekjan og feimnin farin af mér,“ segir hún og virðist lítið
ánægð með það að ákveðnin hafi minnkað en léttir að losna
við feimnina.
Um leið og ég virði hana fyrir mér, andspænis mér, reyni ég
að rifja upp hvort einhver hafi einhvern tíma sagt styggðaryrði
um þessa manneskju. Ekki minnist ég þess. Ég þori að full-
yrða að öll opinber umfjöllun um söng hennar og líf hefur ver-
ið jákvæð. Vissulega hafa gengið um hana ýmsar sögur, sumar
réttar en aðrar rangar. Samkvæmt þeim röngu ætti hún nú að
hafa átt í ástarsambandi við indjána, eiga orðið þrjú börn þar
af að minnsta kosti tvö með samstarfsfélaga sínum Grétari
Örvarssyni og eitt indverskt barn, svo langsóttar eru sumar
kjaftasögurnar. Við reynum í sameiningu að komast til botns í
því hvernig kjaftasögurnar gætu hafa farið af stað, hvort hún
hafi einhvern tíma gætt litaðs barns eða jafnvel haldið á lituðu
barni á almannafæri. Ekki rámar hana í það. Það virðist því
ekki einu sinni flugufótur fyrir þessum sögusögnum.
Ein kjaftasaga hefur þó verið vinsælli og lífseigari um Sig-
ríði Beinteins en önnur að undanförnu. Það er saga um sam-
band hennar við þekkta fyrirsætu. Er einhver flugufótur fyrir
henni?
„Nei,“ segir hún ákveðin en hlær þó „Sú saga er að verða
svolítið þreytandi,“ bætir hún en virðist þó ekki taka þennan
kjaftagang ýkja nærri sér. Á þessu augnabliki kemur þjónninn
og býður upp á konfekt: „Þurfið þið ekki á orku á halda,“ spyr
hann og hefur greinilega séð að við ættum langt kvöld fyrir
höndum.
„Sumar sögurnar sem ég heyri um sjálfa mig eru mjög
skondnar. Maður er oft á velta því fyrir sér hvernig hlutirnir
geta vafið upp á sig með þessum hætti,“ segir hún hugsi. „Eg
má varla sjást með nokkrum á almannafæri án þess að ég sé
byrjuð í sambandi við þann aðila. Þá skiptir það ekki máli
hvort um er að ræða konur eða karla.
Flestar kjaftasögurnar snúast um okkur Grétar Örvarsson
enda ekki undarlegt þar sem við vinnum mikið saman. Ég veit
ekki hvað oft hann á að vera skilinn við konu sína. En sögurn-
ar hafa ekki áhrif á mig ef svo væri gæti ég eins lokað mig inni
í búri. Kjaftasögur hafa líka sína jákvæðu eiginleika því á þeim
getur maður merkt hvort maður veki enn áhuga fólks, hvort
maður sé enn frægur, „ segir hún og hlær sínum barnslega,
hása og dillandi hlátri.
Það verður að teljast næsta ótrúlegt að hún sé óðum að
nálgast þrítugt svo stelpulegt er fas hennar enda finnst henni
sjálfri hún ekki deginum eldri en tvítug. Við þökkum báðar
guði fyrir það að vera af þeirri kynslóð sem ekki er bundin
ákveðinni fatatísku á ákveðnum aldri. Okkur leyfist að vera
ungpíulegar til fara án þess að nokkur skipti sér af því.
Sigríður er orðin mjög grönn, grennri en hún hefur verið í
mörg ár. Alls fimm kflóum léttari segir hún sjálf og jafnframt
fimm árum yngri bæti ég við. Eftir að hafa blaðað í gegn um
úrklippubókina hennar er það ekki smjaður heldur staðreynd
að segja að söngstjarnan okkar eldist ekki í útliti með árunum,
nema hvað hún hefur fengið dýpri brosviprur í kringum aug-
um. Það er bara sjarmerandi. Hún yngist ef eitthvað er. Með
þessu áframhaldi held ég að óhætt sé að fara telja niður árin.
Ég geri mér í hugarlund að þeir sem sífellt þurfi að vera í
sviðsljósinu hugsi meira um útlit sitt en gengur og gerist, hafi
marga aðila á sínum snærum, stílista og fatahönnuði. Fólk sem
segir því til hvernig það komi best út á sviði eða í sjónvarpi.
Það segir hún vera rétt og tekur dæmi um kjólinn sem hún
klæddist þegar þau Grétar sungu sig inn í hjörtu dómaranna í
Júróvisjón keppninni fyrir tveimur árum með Eitt lag enn:
„Þegar ég sá fyrst þennan rauða kerlingakjól neitaði ég því að
fara nokkurn tíma í hann en lét þó undan eftir tiltal. Ég held
að hann hafi komið ágætlega út eftir allt saman.“
Kflóamissinn þakkar hún hins vegar nýlegri en pínlegri
hálskirtlatöku: „Ég hef lengi verið með ónýta hálskirtla en
þeir voru ekki teknir úr mér fyrr en í haust. Það var alveg
hryllilegt að lenda í því, alveg ofboðslega sársaukafull aðgerð
og eftirköstin voru eftir því. Eg finn enn fyrir örunum í hálsin-
um. Kostirnir eru líka fyrir hendi því ég lagði af nokkur kfló
og enn betra er að mér finnst röddin hafa dýpkað og ég næ
orðið hærri tónum en áður enda heppnaðist aðgerðin mjög
vel,“ segir hún ánægð þrátt fyrir allt. Hún var undir umsjá
bestu sérfræðinga enda ferill hennar sem söngkona í húfi. Sár-
ið var saumað af mikilli nákvæmni. Og ekki efast ég um það
að læknarnir hafi vandað sig sérstaklega mikið.
í kjölfar þess að losna við hálskirtlanna í haust -en þá var
Stjórnin búin að spila saman í nærri því þrjú ár samfleytt án
þess að taka sér nokkurt frí - ákvað hún að taka lífinu létt og
leitaði uppi fjörið í bænum. Fór á skemmtistaðina og skoðaði
lífið frá sjónarhorni neytandans. Oft birtust myndir af henni á
síðum blaðanna þar sem hún var í fullu fjöri. í hópi góðra vina
að skemmta sér. Síðasta myndin sem ég sá af henni birtist
meira að segja í HEIMSMYND þar sem hún var stödd með
fyrirfólki á glæsilegri afmælishátíð í Ömmu Lú ásamt vinkon-
um sínum. Þar á meðal Jóku nuddara sem þekkt er sem Jóka í
Skaparanum. Hvernig var að fara út á lífið eftir allan þennan
tíma fékkstu einhvern frið til að skemmta þér? „Það gekk
bara ágætlega. Oft var mikið fjör enda nauðsynlegt að sletta
úr klaufunum endrum og eins. Þetta var ofsalega skemmtileg-
ur tími,“ segir hún kímin á svip. „Vissulega voru margir sem
vildu eitthvað við mann tala en það var alls ekki erfitt, kann-
ski þreytandi stundum en ekki erfitt.“
Sigga segir eina merkilegastu upplifunina við að fara út á
lífið aftur hafi verið að sjá allar þessar fínu tískupíur detta
rækilega í það: „Maður horfði upp á þær mæta á dansstaðina í
sínu fínasta pússi, vel málaðar og tilhafðar en fara út riðandi á
herðablöðunum með málninguna út um allt og jakkana hang-
andi út á öxlina. Konurnar drekka orðið miklu meira en þær
gerðu, eru orðnar líkari karlmönnunum og frjálslyndið hefur
greinilega færst í aukanna,“ segir hún og ég er ekki viss um að
henni lítist á það.
jaftagangurinn um öll hennar ástarsambönd og
kynhegðun hennar hefur verið með ólíkindum öll
þessi ár. Samkvæmt þeim sögusögnum á hún að
vera samkynhneigð, gagnkynhneygð og allt þar á
milli. Hún segir engann hafa rétt til að hnýsast inn
í sitt einkalíf og hefur það fyrir prinsipp að ræða
ekki sín allra innstu mál, með öðrum orðum; hún
vill viðhalda dulúðinni sem yfir henni ríkir og segir
kynhegðun sína koma engum við.
Hvað öll hennar ástarsambönd varðar er það
rétta í málinu að hún hefur átt í tveimur löngum
ástarsamböndum. Annað varði í sjö ár en hitt í
þrjú. Það er allt og sumt. Bæði samböndin voru mjög gefandi
að hennar dómi. I öðru tilfellinu var henni hafnað en í hinu
var það hún sem hafnaði: „Það er mjög erfitt að verða fyrir
höfnun frá aðila sem maður elskar og ég er enn að ná mér eft-
ir þá erfiðu reynslu. Það er ekki sama hvernig staðið er að því
að hætta í sambandi við aðra manneskju,“ segir hún með
þunga í röddinni. „Þegar ég hafnaði manneskjunni sjálf gerði
ég það þannig að við erum vinir enn þann dag í dag. Það sem
skiptir máli er að vera hreinn og beinn og heiðarlegur í sam-
skiptum sínum við fólk. Það sem hefur hjálpað mér hvað mest
út úr þessu er að ég hef haft nóg fyrir stafni,“ segir hún og
dregur seiminn.
Sigríður Beinteinsdóttir er á þeirri skoðun að maður verði
aðeins einu sinni ástfanginn á lífsleiðinni og það sé hún búin
HEIMSMYND 53