Ársrit um starfsendurhæfingu - 2015, Side 66

66 www.virk.is
UPPLÝSINGAR
V
IÐ
TA
L
er yfir niðurstöður og við komum með
ábendingar um hvað við teljum að geti
verið næsta skref.“
Hvernig hefur prófunarfasinn gengið?
„Ótrúlega hnökralítið. Þegar forprófun á
fimm einstaklingum var lokið fórum við yfir
niðurstöður með VIRK. Fram kom meðal
annars að það hefur ríkt almenn ánægja
hjá þeim sem hafa tekið þátt í þessu
verkefni okkar og VIRK,“ segir Inga.
„Það þarf að velja rétta fólkið í þetta,“
segir Magnús. „Tímasetning skiptir einnig
miklu máli. Of oft kemur fólk til okkar eftir
að hafa verið nokkuð lengi frá vinnu. Því
lengra sem líður frá því að viðkomandi
hefur verið starfandi, því erfiðara er að
snúa til baka á vinnumarkaðinn. Þetta er
náttúrulegt fyrirbæri. Eftir því sem tíminn
líður koma upp fleiri félagsleg, sálræn
og jafnvel líkamleg vandamál. Það er
manneskjulegt að bregðast þannig við
slíkum aðstæðum.“
Inga bætir við að þarna komi vaninn líka
til sögunnar. „Viðkomandi verður vanur að
vera ekki í vinnu og aðlagar líf sitt eftir því.“
Fer fólk í endurhæfingu að loknu
vinnufærnimati?
„Vinnufærnimati getur lokið með margs-
konar ákvörðunum. Kannski mælum
við með því að viðkomandi fari í starfs-
endurhæfingu, hér eða annars staðar.
Eða að hann fari í atvinnuleit. Í sumum
tilvikum teljum við starfsendurhæfingu
fullreynda. Þarna skiptir máli að hafa
skoðað vinnufærni viðkomandi á kerfis-
bundinn hátt með áhorfi við vinnu og
matstækjum, og meta svo stöðuna út frá
því. Í niðurstöðum sem VIRK fær tilgrein-
um við hindranir, styrkleika og starfsgetu
einstaklingsins.
Flestir hinna tíu sem VIRK vísaði til okkar
í vinnufærnimat, lýstu vilja til að vinna.
Matið hefur svo sýnt hverjir eru styrkleikar
og hindranir hvers og eins. Matið hefur
að mestu hvílt á iðju- og sjúkraþjálfara
ásamt verkstjóra á verkstæðinu. Læknir
kortleggur heilsufarsvanda hvers og
eins. Auk þess höfum við þurft aðstoð
félagsráðgjafa og sálfræðings. Við njótum
þess þannig að hafa hér stórt, þverfaglegt
teymi og getum því sótt okkur þá þekkingu
sem þarf hverju sinni.“
Hvað eru þið tilbúin að taka marga í
vinnufærnimat árlega?
„Það er í skoðun. En við vonumst til að geta
tekið að minnsta kosti tuttugu einstaklinga
í slíkt mat árlega. Við höfum þegar úskrifað
átta af þeim tíu sem VIRK sendi til okkar.
Eftir að plastverksmiðjan var lögð niður
á sínum tíma höfum við húsnæði til að
nýta á margvíslegan hátt. Það er til dæmis
hægt að koma hér inn með bíla og skapa
vinnu við að þrífa þá. Við getum skapað
aðstæður til að vinna við verkefni sem
kallar á verkfærni sem og dómgreind
viðkomandi við slík verkefni.
Styrkleiki okkar hér á Reykjalundi liggur
meðal annars í þessum möguleika. Það er
annað að fá að prófa verk eða tala bara um
það við viðkomandi.“

Tenging við atvinnulífið
Hvað með tengingu við atvinnulífið?
„Ég sá fyrir mér strax og VIRK kom til,
að þar væri kominn ákveðinn hlekkur
milli atvinnulífsins og endurhæfingar,“
segir Magnús. „Og þar ætti ekki að ríkja
einstefna heldur tvístefna. Skjólstæðingar
VIRK eru metnir þar og vísað í ýmiss
endurhæfingarúrræði. VIRK er tengt
atvinnulífinu. Þannig eru ráðgjafar VIRK
yfirleitt tengdir stéttarfélögum. Ég sé fyrir
mér að VIRK gæti hjálpað til með tengingu
skjólstæðinga til baka aftur á vinnu-
markað.
Ef fyrir hendi er verulega skert færni, en
ríkur vilji hjá einstaklingnum til að vinna,
þá er oft hægt að finna flöt á því. Til dæmis í
vernduðu umhverfi. Atvinna með stuðningi
er nánast eitthvað hugtak sem varpað er
fram á tyllidögum. En þessi möguleiki er
mun algengari í nágrannalöndum okkar
og gengur vel. Mikilvægt er að hafa tengsl
við fyrirtæki, sem vildu taka við slíkum
einstaklingum. Þó ekki væri nema tíma-
bundið. Vinna á alvöru vinnustað myndi
efla sjálfstraust fólks.“
Hver eru næstu skref?
„Að kostnaðargreina matið og skoða
hversu marga við getum tekið. Hversu
mikil þörfin er og útfrá því hversu mikinn
mannafla þarf,“ segja þau Magnús og
Inga. „Í framhaldinu þarf svo að gera
samning við VIRK og kynna matið. Við
erum að vinna í þessum málum. Þetta er
spennandi viðfangsefni sem kallar á fleiri
starfsstöðvar og fleiri verkefni.“
Texti: Guðrún Guðlaugsdóttir