Skírnir - 01.04.2005, Qupperneq 58

56
ÓTTAR M. NORÐFJÖRÐ
Heimildir
SKÍRNIR
Biblían - Heilög ritning. 1981. Hið íslenska biblíufélag, Reykjavík.
Biskupa sögur II. 2002. Jónas Kristjánsson ritstýrði. Hið íslenzka fornritafélag,
Reykjavík.
Cleasby, Richard. 1957. An Icelandic-English Dictionary. Clarendon Press, Oxford.
Edda Snorra Sturlusonar. 1996. Heimir Pálsson bjó til prentunar. Mál og menning,
Reykjavík.
Eddukvæði. 1998. Gísli Sigurðsson sá um útgáfuna. Mál og menning, Reykjavík.
Einar Ól. Sveinsson. 1962. íslenskar bókmenntir í fornöld. Almenna bókafélagið,
Reykjavík.
Fritzner, Johan. 1954. Ordbog over det gamle norske sprog. Tryggve Juul Möller
Forlag, Osló.
Grágás. Lagasafn íslenska þjóðveldisins. 2001. Gunnar Karlsson, Kristján Sveins-
son og Mörður Árnason sáu um útgáfuna. Mál og menning, Reykjavík.
Guðmundur Finnbogason. 1929. „Lífsskoðun Hávamála og Aristóteles.“ Skírnir,
103. ár, bls. 84-102.
Hávamál. 1996. Vaka-Helgafell, Reykjavík.
Heggstad, Leiv. 1930. Gamal norsk ordbok med nynorsk tyding. Det norske sam-
laget, Osló.
Hermann Pálsson. 1990. Heimur Hávamála. Bókaútgáfa Menningarsjóðs, Reykja-
vík.
Hermann Pálsson. 1999. Hávamál í Ijósi íslenskrar menningar. Háskólaútgáfan,
Reykjavík.
íslendingasögur. I. bindi. 1970. Grímur M. Helgason og Vésteinn Ólason bjuggu
til prentunar. Skuggsjá, Reykjavík.
Islendinga þættir. 1945. Guðni Jónsson bjó til prentunar. Bókaverzlun Sigurðar
Kristjánssonar, Reykjavík.
Larrington, Carolyne. 1993. A Store of Common Sense. Gnomic Theme and Style
in Old Icelandic and Old English Wisdom Poetry. Clarendon Press, Oxford.
Óttar M. Norðfjörð. 2003. Heimspeki Hávamála (ópr. BA-ritgerð í heimspeki við
Háskóla íslands). Reykjavík.
Símon Jóh. Ágústsson. 1959. Alitamál. ísafoldarprentsmiðja H.F., Reykjavík.
Sveinbjörn Egilsson. 1913-16. Lexicon Poeticum. Antiquœ lingux septentrionalis.
Ordbog over det norsk-islandske skjaldesprog. S.L. Möllers bogtrykkeri,
Kaupmannahöfn.
Summary
An analysis of the moral sayings and exhortations of the medieval poem Hávamál
reveals the use of a teleological system of moral concepts, according to which the
human being has an end, the good life itself, describable as a kind of beatitude
(sœla). The necessary requirement for the good life, according to this conceptual
system, is fourfold: wisdom, autonomy, friendship and kinship, and the enjoyment
of life. These in turn have other requirements, such as equality, politeness, and
responsibility. All of these terms are variously interrelated and appear in different
and sometimes striking contexts.