Skírnir - 01.04.2005, Síða 68

66
JÓN HNEFILL AÐALSTEINSSON
SKÍRNIR
vera dísablót. Er konungur frétti að bústjóri Þóris hersis og fleiri
menn hans væru á staðnum bað hann kalla þá til veislunnar:
Síðan ganga þeir; fagnar konungr vel Qlvi ok bað hann sitja gagnvart sér
í gndvegi ok þar fgrunauta hans útar frá. Þeir gerðu svá; sat Egill næstr
Qlvi. Síðan var þeim borit gl at drekka; fóru minni mgrg, ok skyldi horn
drekka í minni hvert. En er á leið um kveldit, þá kom svá, at fgrunautar
Qlvis gerðusk margir ófoerir; sumir spjó þar inni í stofunni, en sumir
kómusk út fyrir dyrr; Bárðr gekk þá at fast at bera þeim drykk. Þá tók
Egill við horni því, er Bárðr hafði fengit Qlvi, ok drakk af; Bárðr sagði, at
hann þyrsti mjgk, ok fœrði honum þegar hornit fullt ok bað hann af
drekka. Egill tók þá við horninu ok kvað vísu:
Sggðuð sverri flagða
sumbleklu ér, kumbla,
því telk, brjótr, þars blétuð
bragðvísan þik, dísir;
leynduð alls til illa
ókunna þér runna,
illt hafit bragð of brugðit,
Bároðr, hugar fári.
(Þú sagðir góðum gesti, að skortur væri á öli, þegar þú blótaðir
dísir (varst að undirbúa dísablót); því tel eg þig, illur þegn, vera
bragðvísan; þú leyndir af allt of illum huga menn, sem voru þér
ókunnir, fjandskap þínum; þú hefur haft ill brögð í tafli, Bárður.)
Bárðr bað hann drekka ok hætta flimtun þeiri. Egill drakk full hvert, er
at honum kom, ok svá fyrir Qlvi. Þá gekk Bárðr til dróttningar ok sagði
henni at þar var maðr sá, er skgmm fœrði at þeim ok aldregi drakk svá,
at eigi segði hann sik þyrsta. Dróttning ok Bárðr blgnduðu þá drykk-
inn ólyfjani ok báru þá inn; signdi Bárðr fullit, fekk síðan glseljunni;
fœrði hon Agli ok bað hann drekka. Egill brá þá knífi sínum ok stakk
í lófa sér; hann tók við horninu ok reist á rúnar ok reið á blóðinu. Hann
kvað:
Rístum rún á horni,
rjóðum spjgll í dreyra,
þau velk orð til eyrna
óðs dýrs viðar róta;