Skírnir - 01.04.2005, Blaðsíða 69

SKÍRNIR VANHELGUN NORRÆNNAR GOÐSÖGU 67
drekkum veig sem viljum
vel glýjaðra þýja,
vitum, hvé oss of eiri
gl, þats Bároðr signdi.
(Ristum rúnir á hornið, rjóðum þær (orðin) í blóði; þau orð vel eg
á hornið; drekkum (síðan) að vild drykk þann, er kátar ambáttir
hafa byrlað; vitum, hvernig öl það, sem Bárður signdi, eiri oss
(hversu gott oss verður af því).)
Hornit sprakk í sundr, en drykkrinn fór niðr í hálm. Þá tók at líða at Qlvi;
stóð þá Egill upp ok leiddi Qlvi útar til duranna ok helt á sverði sínu. En
er þeir koma at durunum, þá kom Bárðr eptir þeim ok bað Qlvi drekka
brautfararminni sitt. Egill tók við ok drakk ok kvað vísu:
Qlvar mik, þvít Qlvi
pl gervir nú fglvan,
atgeira lætk ýrar
ýring of grpn skýra;
pllungis kannt illa,
oddskýs, fyr þér nýsa,
rigna getr at regni,
regnbjóðr, Hávars þegna.
(Nú tekur að svífa á mig, enda er Ölvir orðinn bleikur af drykkju;
eg læt ölið freyða inn um varirnar; þú kannt ekki fótum þínum
forráð, maður; nú rignir vísum.)17
Egill kastar horninu, en greip sverðit ok brá; myrkt var í forstofunni;
hann lagði sverðinu á Bárði miðjum, svá at blóðrefillinn hljóp út um
bakit; fell hann dauðr niðr, en blóð hljóp ór undinni. Þá fell Qlvir, ok gaus
spýja ór honum. Egill hljóp þá út ór stofunni; þá var niðamyrkr úti; tók
Egill þegar rás af bœnum.18
Lýsing höfundar Egils sögu á veislunni í Atley ber ýmis merki
þess að hún byggi á arfsögn úr munnlegri geymd, sem þó virðist
að nokkru leyti ýkt og afbökuð. Frumkjarni þeirrar sagnar væri þá
17 ÍFII, 108-110. Með hverri vísu er birt skýring Sigurðar Nordals í sömu útgáfu.
18 ÍFII, 110.