Skírnir - 01.04.2005, Qupperneq 73

SKÍRNIR VANHELGUN NORRÆNNAR GOÐSÖGU 71
einn maðr drekka af dýrshorni; var þar mestr gaumr at gefinn, er Egill var
ok sveitungar hans; skyldu drekka sem ákafast. Egill drakk ósleitiliga
fyrst langa hríð; en er fgrunautar hans gerðusk ófœrir, þá drakk hann
fyrir þá, þat er þeir máttu eigi. Gekk svá til þess, er borð fóru brott;
gerðusk þá ok allir mjgk drukknir, þeir er inni váru, en hvert full, er Ár-
móðr drakk, þá mælti hann: „Drekk ek til þín, Egill;“ en húskarlar
drukku til fgrunauta Egils ok hgfðu inn sama formála. Maðr var til þess
fenginn, at bera þeim Agli hvert full, ok eggjaði sá mjgk, at þeir skyldi
skjótt drekka; Egill mælti við fgrunauta sína, at þeir skyldi þá ekki drekka,
en hann drakk fyrir þá, þat er þeir máttu eigi annan veg undan komask.
Egill fann þá, at honum myndi eigi svá búit eira; stóð hann þá upp ok
gekk um gólf þvert, þangat er Ármóðr sat; hann tók hpndum í axlir hon-
um ok kneikði hann upp at stpfum. Síðan þeysti Egill upp ór sér spýju
mikla, ok gaus í andlit Ármóði, í augun ok nasarnar ok í munninn; rann
svá ofan um bringuna, en Ármóði varð við andhlaup, ok er hann fekk
pndinni frá sér hrundit, þá gaus upp spýja. En allir mæltu þat, þeir er hjá
váru, húskarlar Ármóðs, at Egill skyldi fara allra manna armastr ok hann
væri inn versti maðr af þessu verki, er hann skyldi eigi ganga út, er hann
vildi spýja, en verða eigi at undrum inni í drykkjustofunni. Egill segir:
„Ekki er at hallmæla mér um þetta, þótt ek gera sem bóndi gerir, spýr
hann af pllu afli, engu síðr en ek.“ Síðan gekk Egill til rúms síns ok settisk
niðr, bað þá gefa sér at drekka.26
Lýsing atvika í kvöldverðinum hjá Ármóði skegg er einkar ótrú-
verðug og óraunveruleg og þannig fullkomin andstæða frásagnar-
innar af Atleyjar-Bárði. Ármóður hafði enga frambærilega ástæðu
til að synja Agli og förunautum hans öls er þeir komu þangað veg-
móðir og honum ókunnir að öðru leyti en því að þeir voru skatt-
heimtumenn Noregskonungs. Höfundi sögunnar virðist hins veg-
ar hafa verið svo mikið í mun að endurtaka atburðarásina frá blót-
veislunni í Atley að hann þröngvar sérstæðum atvikum þeirrar
veislu í aðstæður þar sem þær eiga hvergi heima og skortir allar
raunhæfar rætur. Hjá Ármóði var að vísu hvorki konungur né
blót, en að öðru leyti er atburðarásin því nær hin sama í báðum
frásögum:
26 ÍFII, 224-226.