Gríma - 24.10.1932, Blaðsíða 32

30
HVÍTEYRI
vetur og' snjóþungur; þá rak ís að Norðurlandi, svo
að hvarvetna voru hafþök með landi fram. Komu
bjamdýr með ísnum og gengu á land og komu hvert
á fætur öðru fram að Silfrastöðum; skaut Jón þau
jafnóðum, þar til er hann hafði lagt þau nítján að
velli. Ekki er þess getið að dýrin hafi valdið tjóni á
mönnum eða skepnum, né heldur hvort aðrir hafi
unnið bjarndýr á þeim sama vetri. Þess varð Jón vís-
ari á einhvern hátt, að eitt dýr var eftir óunnið; var
það foringi flokksins, mest fyrir sér og verst viður-
eignar. Var það rauðkinni, en svo er sagt að rauð-
kinnar hafi tólf manna vit (aðrir segja tólf kónga
vit).
Jón bóndi átti graðhest brúnan að lit, mikinn og
fagran. Var hesturinn hafður í húsi og alinn á töðu
og mat; fékk hann á hverju máli nytina úr beztu
kúnni á bænum. Af þessu eldi varð hesturinn svo
skapharður og hrekkjóttur, að enginn þorði að bera
honum fóður. Var þá tekið það ráð, að fóðrið var lát-
ið síga í íláti niður um húsgluggann. En áður en
hesturinn gerðist svona baldinn, hafði Jón látið reka
langa og hárbeitta broddskafla neðan í hófa hans.
Nú er það einn morgun, að Jón bóndi kemur út
snemma. Sér hann þá hvar bjarndýr kemur utan að,
og jafnskjótt sem það sér manninn, tekur það að
greiða rásina og fer hratt yfir. Bóndi hleypur þá til
hesthússins, þar sem Brúnn er inni, og opnar hurð-
ina; brýzt hesturinn út í skyndingu og er fasmikill;
er það jafnsnemma að björninn kemur að húsinu
og bóndi skýzt inn í húsið. Brúnn réðst þegar á
björninn af mikilli grimmd, og var aðgangur þeirra
bæði langur og harður. Færðist leikurinn hægt og
hægt út frá bænum og allt út á eyri eina við Bóluá;