Gríma - 24.10.1932, Blaðsíða 34

32 DAUÐI JÓHANNESAR í HOFSTAÐASELI
var á blómaaldri. Eftir nokkurra ára búskap í Hof-
staðaseli, voru þau komin í góð efni og bjuggu rausn-
arbúi; virtist því ekkert skorta á hamingju þeirra.
Þó var það eitt atvik, sem skyggði á lífsgleði þeirra
og olli þeim áhyggju og kvíða. Áður en Jóhannes
kvæntist Ingu, hafði hann verið bendlaður við aðra
konu; hafði henni sárnað mjög, þegar Jóhannes brá
heiti við hana, svo að hún jafnvel heitaðist við hann.
Kvöldið áður en hann kvæntist, náði hún fundi hans
og hét honum því, að hún skyldi verða honum að
bana lífs eða liðin. Skömmu eftir viðtal þeirra skar
stúlkan sig á háls og fannst örend á brúðkaupsdegi
þeirra Jóhannesar og Ingu. Var hún grafin á Hólum,
undir kirkjugarði innanverðum. Leið ekki á löngu
áður en menn urðu þess varir, að stúlka þessi lá ekki
kyrr; þó ásótti hún engan annan en Jóhannes og
aldrei fyrr en dagsett var. Kvað svo ramt að þessu,
að honum var varnað svefns, því að hún sótti eftir
því sí og æ að kyrkja hann. Stóð það á sama þótt
sofið væri fyrir framan Jóhannes í rúminu, nema ef
Inga gerði það; þá var öllu óhætt, og auðséð að aft-
urgangan hafði beyg af henni. Inga bað Jóhannes að
vera aldrei einan á ferð eftir dagsetur og lofaði hann
því; einnig bað hún alla nágranna sína að fylgja Jó-
hannesi heim, þegar svo stóð á að hann var seint á
ferð. Lofuðu því allir of efndu vel, því að bæði voru
þau hjón einkar vel látin af öllum.
Um þetta leyti bjó séra Benedikt Vigfússon á Hól-
um í Hjaltadal; hann var mikill vinur Jóhannesar.
Eitt sinn gisti Jóhannes á Hólum; vissi prófastur
um þessi vandkvæði vinar síns og bauðst til að sofa
fyrir framan hann um nóttina. Hugsaði prófastur
sem svo, að röm væri sú afturganga, sem dirfðist að