Gríma - 24.10.1932, Blaðsíða 79

HULDUFÉÐ ÚR NAUSTAVÍK
77
hrútur þessi óvenju-stór og fallegur á velli. Vildi
Grímur hafa hönd á honum og skoða hann og eltist
við hann lengi dags, en fékk aldrei handsamað hann,
hverra bragða sem hann neytti. Daginn eftir fór á
sömu leið. Grímur sá Bíld hjá fénu og tók eftir því
að ær hans gáfu sig að honum, en hann gat með
engu móti náð honum. Þriðja daginn tók Grímur
með sér húskarla sína fjóra, og átti nú til skarar
að skríða, en hvernig sem þeir eltust við Bíld, þá
fór allt á eina leið; hann smaug alltaf úr höndum
þeirra með einhverju móti. Eftir það lét Grímur
Bíld afskiftalausan. Gekk hann í fénu allan vetur-
inn, en um vorið hvarf hann og hefur aldrei sézt
síðan.
Þegar ær Gríms fóru að bera um vorið, brá svo
undarlega við, að þær áttu allar mislit lömb. Það er
i frásögur fært, að fram að þeim tíma hafi allt
sauðfé hér á landi verið einlitt og að engar hafi for-
ustukindur verið til áður. Rak því Grím í rogastanz,
þegar hann sá öll þessi mislitu lömb og varð það
fyrir að gefa nöfn öllum þessum litarbrigðum, sem
áður höfðu ekki þekkzt. Kallaði hann féð höttótt,
bíldótt, hálsótt, krúnótt, kápótt, goltótt, botnótt,
mögótt, leistótt, flekkótt, rílótt eða skræpótt, eftir
því sem litum var skift á kindinni. Þetta mislita
fé Gríms reyndist vel; það var harðgert og þó stórt
og feitlagið, heldur í styggara lagi, en hagtamt og
svo ratvíst, að menn áttu slíku ekki að venjast;
var það því síðar kallað forustufé. Sóttu menn mjög
eftir að fá kindur frá Grimi til kynbóta og auðgað-
ist hann vel á þeirri sölu, svo að hann sagði oft síð-
an, að það hefði verið sitt mesta happakaup, þegar
hann fékk Bíld lánaðan yfir eina brundtíð fyrir þá