Gríma - 24.10.1932, Blaðsíða 30

28
PRÁ HVANNDALA-ÁRNA
færði hann Gunnu sinni. Iðraðist Árni þess eftir á
að hafa rænt björninn selnum, því að hann óttaðist,
að bangsi hygði á hefndir og mundi koma í heim-
sókn síðar. Þess var eigi heldur langt að bíða, því að
nokkru síðar sá Árni f jórtán dýr koma í hóp utan af
ísnum og stefna á bæinn; þóttist hann þekkja kunn-
ingja sinn, rauðkinnann, í fararbroddi. Þá skipaði
Árni Guðrúnu að gera eins mikla brælu í bæjardyr-
um eins og hún framast gæti, til þess að fæla bjarn-
dýrin burtu. Gerði hún það og bar á eldinn allt laus-
legt, sem fyrir hendi var, en það kom fyrir ekki; dýr-
in biðu þess á hlaðinu að eldurinn kulnaði út. Að
lokum hafði Guðrún brennt öllum þeim rúmfötum,
sem til voru í kotinu, nema kodda þeirra hjónanna,
sem henni var sárt um. Þá mælti Árni: »Fleygðu
koddanum á eldinn, Gunna«. Gerði Guðrún það, en
þegar kviknaði í fiðrinu, kom svo mikil svæla og
megn fýla, að bjarndýrin flýðu hvert sem betur gat.
Árni var sjósóknarmaður mikill og reri til fiskjar,
þegar á sjó gaf; oftast var hann einn saman, en
stundum hafði hann með sér son sinn ungan, er Páll
hét. Einu sinni sem oftar reri hann, og var þó veður
uggvænt; sótti hann alla leið fram á mið það, er kall-
að var Brún, og er það fremsta fiskimið, þegar róið
er á handfæri frá Hvanndölum. Hitti Árni þar á
góðan fisk, lét Pál vera í andófi og hótaði honum
hörðu, ef hann léti reka. Dugði drengurinn lengi vel,
en þegar hann var þreyttur orðinn, lét Árni hann
fara undir færi, en settist sjálfur undir árar. Sjór
var í uppgangi, en af því að fiskur var ærinn, vildi
Árni halda sem lengst áfram. Loksins lét hann þó
Pál hafa upp færið og sneri á heimleið; var þá sjór
orðinn úfinn og af því að báturinn var hlaðinn, gaf