Gríma - 24.10.1932, Blaðsíða 82

80
ATGEIRSSTAFURINN
27.
Atgelrsstafnrinn.
(Handrit Jóh. Arnar Jónssonar í Árnesi. Sögn Margrétar
Bjai-nadóttur á Þorsteinsstöðum 1916).
Á síðari hluta 18. aldar bjuggu á Guðrúnarstöðum
í Vatnsdal hjón, er hétu Ólöf og Jón. Eitt haust vildi
svo til að ólöf var ein heima, því að bóndi var við
sjó, en vinnufólkið í grasaferð. Um kvöldið kom ná-
grannakona ólafar og bauð að vera hjá henni um
nóttiiia, henni til skemmtunar; tók ólöf fegin boði
hennar. Á þeim árum var það alsiða að sitja í rökkr-
um, áður en kveikt var á kvöldin. Sátu þær grann-
konurnar fram eftir kvöldinu og voru að skrafa um
ýmis efni og segja hver annari æfihtýri, því að báð-
ar voru vel fróðar. Allt í einu heyra þær, að komið
er heim að bænum og því næst sjá þær, að maður
kemur upp á gluggann, en gefur þó ekkert hljóð frá
sér. Urðu konurnar þá hálfsmeykar og tóku það til
bragðs að fara sín í hvorn baðstofuefnda. Sagði þá
önnur með hárri röddu piltunum að taka manninn,
sem hún kvað á, er lægi á glugganum. Hvarf þá mað-
ur þessi í skyndi af glugganum. Nokkru síðar áræddu
þær að fara út og gæta að, hvort þær sæju nokkuð
nýstárlegt. Fundu þær þá atgeirsstaf mikinn við bæj-
ardyrnar, en við manninn urðu þær eigi framar var-
ar. Atgeirsstafurinn var hafður lengi til sýnis þar á
bænum; héldu menn að einhver flóttamaður eða úti-
legumaður hefði átt hann.