Gríma - 01.09.1946, Qupperneq 69

Grlma] FRÁ HALLGRÍMI ÞÓRÐARSYNI 45
ár sín mun hann hafa verið blindur með öllu. Greind-
ur var hann og ræðinn og hafði frá mörgu að segja.
Þegar Hallgrímur var um tvítugt eða rúmlega það,
bar svo við seint á hausti, að hann kom utan frá sjó og
var þreyttur, því að báturinn hafði fengið barning ut-
an fjörðinn. Varð Hallgrímur svo að bera farangur
sinn, sem var allþungur baggi, utan úr Varðgjár-naust-
um og heim að Króksstöðum, en það eru tvær stuttar
bæjaríeiðir. Hugði hann gott til hvíldarinnar og ætl-
aði að halla sér á koddann, þegar hann hafði borðað
mat sinn. — Húsakynnum á Króksstöðum var þannig
háttað, að fjós var undir baðstofupalli og gengið í það
úr bæjargöngunum til hliðar við stiga, sem lá upp á
pallskörina. Auk þess var hleri í baðstofugólfinu, en
þar undir var fjóströðin, en tæp mannhæð af gólfinu
niður á tröðina. — Um sama leyti, sem Hallgrímur
lagðist út af, háttaði annað heimafólk, og var þá ljós
slökkt. Var þetta litlu síðar á kvöldi en venja var til.
Rétt eftir það er slökkt hafði verið, fóru kýrnar undir
pallinum að ókyrrast. Var líkast því sem þær hefðu
ekki frið á básunum, heldur ólmuðust og spörkuðu
eftir því sem rúmið og böndin leyfðu. Fór þessu fram
um stund, og þó heldur versnandi, svo að enginn gat
fest blund. Kallaði þá móðir Hallgríms til hans og bað
hann blessaðan að bregða sér ofan í fjósið og vita, hvað
um væri að vera; einhver kýrin hlyti að hafa losnað.
Hallgrími rann í skap við þetta ónæði, stökk fram á
pallinn, reif upp hlerann og renndi sér niður um op-
ið. Kom hann þannig niður í fjósinu, að hann sat klof-
vega á einhverjum nautgrip, sem smaug fram í milli
fóta honum og hvarf fram í bæjargöngin, en svo var
dimmt, að eigi sá handaskil. Fór Hallgrímur þá að
þreifa fyrir sér. Var fjóshurðin lokuð, hver kýr á sín-