Gríma - 01.09.1946, Síða 75

Gríma]
SÖGUR JÓNS SIGFÚSSONAR
51
Grafarmennirnir fóru svo að taka gröfina. Þetta var
um hávetur, og þeim gekk það fjandalega. Mikill var
klakinn, en meira var þó grjótið. Loksins komust þdr
samt niður úr klakanum, en þá varð fyrir þeim slíkt
heljarbjarg, að það tók út í barma grafarinnar á alla
kanta. Sumir grafarmannanna vildu hætta og Naka
gröfina annars staðar, en öðrum þótti viðurhlutamikið
að hafa lagt allt þetta erfiði í að höggva sig niður úr
klakanum og að byrja svo klakahögg á ný. Varð það
loksins úr, að þeir fengu sér reipi og stórtré, og tókst
loksins eftir mikið erfiði að hefja bjargið upp á grafar-
bakkann og ljúka við gröfina. Það var nú sent eftir
prestinum, en þegar hann kom og vissi, hvern hann
átti að jarða, gaf hann fjandanum, að hann vildi nokk-
uð skipta sér af að jarða Tumsu-Jón. Þeir þjörkuðu nú
lengi um þetta, oddvitinn og prestur, og sat prestur við
sinn keip. Var þá komið myrkur. Kvaðst þá oddviti
mundu sjálfur kasta rekunum á Jón og bjó sig til þess.
En áður en það kæmist á, missté hann sig á grafarbarm-
inum og kom við bjargið svo hastarlega, að það datt
ofan í gröfina, sem kista Jóns var komin niður í, möl-
braut hana og gerði Jón alveg að klessu. Þá reif oddvit-
inn rekuna, tók að hamast við að moka ofan í gröfina
og kallaði til grafarmannanna: „Blessaðir mokið þið,
piltar, áður en karlinn kemur upp úr aftur.“ — Var svo
Jón jarðaður án yfirsöngs og allrar viðhafnarogánþess
að prestur moldaði hann, og liggur hann þar síðan.
Þess er skylt að geta, að Jón Tómasson lifði mörg ár
eftir þetta.
b. Fórviðrið ó Hválugafjalli.
Eg brá mér einu sinni að vetrarlagi úr Skagafirðin-
um vestúr á Skagaströnd. — Þegar eg kom til baka, fór
4*