Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1993, Qupperneq 38

Hjónin brunandi á hjólafáki fráum
meðferðis nesti og nýja skó.
Laugardaginn 3. j úlí hj óluðum við
austur í Grafarvog og víðar um borg-
ina. Þann dag hjóluðum við tæplega
30 kílómetra og fundum að við værum
sennilega fær um að takast á hendur
lengri ferðir. Við ákváðum því að
hleypa heimdraganum þriðjudaginn
6. júlí svo fremi sem veður leyfði.
Daginn áður komum við dálitlum
farangri til Auðbjargar og Guðjóns,
vinahjóna okkar. Var ráðgert að við
legðum af stað kl. 6 næsta morgun til
þess að losna við morgunumferð og
mengun höfuðborgarinnar og hugðist
Auðbjörg ná okkur einhvers staðar á
leiðinniumkl. 10:30 oggæðaokkurá
heitu kaffi og brauði.
Við vöknuðum snemma að morgni
þriðjudagsins. Úti var grámyglu-
legur dumbungur. Við ákváðum að
láta það ekki á okkur fá heldur klædd-
umst hlífðarfötum og gengum út. Við
settum upp hjálma og griplur, Elín
gekk frá ýmsu smádóti í töskur og ég
spennti á mig bakpoka með ýmsum
fatnaði. Gráminn varð á meðan að
sudda og þegar við lögðum af stað um
sexleytið var kominn þéttur úði.
Við hjóluðum sem leið lá út á
Hringbrautina, austur Miklubraut og
þótti okkur ganga býsna vel því að
hraðast fórum við á um 35 km hraða.
Ekki tafði umferðin fyrir okkur.
Ártúnsbrekkuna hjóluðum við en
leiddum hjólið upp brattasta hluta
Höfðabakkans. í því varreyndarfólgin
nokkur hvíld að stíga af baki og leiða
hjólið.
Við vissum að brekkurnar upp úr
Reykjavík yrðu drjúgar. En ferðin
sóttist okkur samt vel. Þegarklukkuna
vantaði 20 mínútur í 8 komum við að
Litlu kaffistofunni í Svínahrauni og
héldum áfram því að ekki var búið að
opna stofuna. Var nú skollin á úrhellis-
rigning.
Þegar klukkan var um hálf níu
komum við að afleggjaranum upp í
Þrengslin. Við höfðum ákveðið að
fara þá leið til þess að sleppa við efsta
hluta Hellisheiðarinnar. Við höfðum
ekki mjög lengi farið þegar halla tók
undan fæti og ferðalagið gerðist allt
léttara. Elín söng þá af gleði og nú
jókst hraðinn. Við höfðum keypt okkur
hraðamæli og sýndi hann á tímabili 50
km hraða. Það fannst okkur skelfilegt
og hemlaði Elín til þess að draga úr
hraðanum. Lítil umferð var um
Þrengslin en sauðfé horfði á okkur
skelfingu lostið og flýði sem fætur
toguðu.
Kl. rúmlega 9 komum við að af-
leggjaranum um Ölfusið og sveigðum
inn á hann. Runnum við þar enn
drjúgan spöl. Nú hafði að mestu stytt
upp og var veður hið blíðasta.
Þegar nálgaðist Hveragerði varð
leiðin örlítið á fótinn. Þá vorum
við farin að þreytast svo að við leiddum
hjólið síðasta spölinn inn í þorpið og
áðum í Eden. Var klukkan hálf tíu um
morguninn þegar þangað kom.
Mælirinn sýndi að þá höfðum við
hjólað tæpa 58 kílómetra og höfðum
verið 3 klst. og 15 mín. á leiðinni. Við
höfðum því einungis áð í 15 mínútur.
I Eden þurrkuðum við föt okkar og
þerruðum af okkur svitann.
Við hvíldum okkur dágóða stund
ogkl. 11 komloksinsþjónustubíllinn.
Við lögðum síðan af stað umkl. 11:45
og áðum skammt frá vegamótunum
við Selfoss til þess að njóta nestisins
sem Auðbjörg hafði útbúið. Þaðan var
síðan haldið í Þrastarlund og etinn ís,
en íland Klausturhólaog að Kotikarls
og kerlingar komum við um kl. 3
síðdegis. Þá höfðum við hjólað rúm-
lega 89 km á tæpum 5 klukkustundum
en áð samtals í um 4 tíma. Þau Sól veig
og Ámi, tengdaforeldrar mínir, höfðu
sagt nágrönnum sínum að okkar væri
von og var okkur vel fagnað við
komuna þangað. Sumir stóðu úti fyrir
dyrum og buðu okkur velkomin og
dró það óneitanlega úr þreytunni sem
farin var að seytla um líkamann.
Austur í Grímsnesi hjóluðum við
, dálítið. En meginátök ferðarinnar
urðu föstudaginn 9. j úlí. Þá var ákveðið
að skreppa til Hveragerðis í sund, en
þangað eru 3 2 km úr sumarbústaðnum.
Þennan dag var norðan þræsingur og
veittist okkur því létt að hjóla suður að
vegamótunum við Suðurlandsveg.
Hins vegar áttum við nokkuð á bratt-
ann að sækja og höfðum vindinn í
fangið seinasta spölinn í Hveragerði.
Við töldum hins vegar að óþarft væri
að hafa áhyggjur af heimleiðinni og
lögðum því ótrauð af stað síðdegis
þrátt fyrir eindregnar tillögur um að
hjólinu yrði komið í geymslu.
Skipti engum togum að vindurinn
varð fljótlega í fangið og þegar við
sveigðum út af Suðurlandsvegi
versnaðiástandiðfyriralvöru. Vindinn
hafði hert talsvert og var svo hvasst að
við urðum jafnvel að stíga niður þær
brekkur sem á vegi okkar urðu. En í
bústaðinn komumst við eftir að hafa
trampað í tæpa 3 tíma með einungis
11 km meðalhraða á klukkustund.
Stundum neyddumst við til að leiða
hjólið upp verstu brekkurnar og hét
Elín því að slíkt erfiði skyldi hún ekki
leggja á sig aftur. Hún var reyndar
vindbrj óturinn í ferðinni því að á henni
mæddi mest því að ég sat í skjóli við
hana og naut góðs af því eins og fyrri
daginn.
Lítið var hjólað næstu daga enda
var hvöss norðanátt meginhluta
þess tíma sem við dvöldumst fyrir
austan. En í þriðju viku júlí var spáð
Sjábls. 41