Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.09.1993, Síða 41

ins. Að mínu mati hafa möguleikar
fatlaðra til að nýta félagslegar íbúðir
verið of háðir þjónustu sveitarfélag-
anna um liðveislu og heimaþjónustu.
Þetta hefur í sumum tilfellum hindrað
að hægt sé að nýta félagslegu íbúðimar
sem kost. Þjónusta sveitarfélaga við
fatlaða er of Iítil og sá hugsunarháttur
of ríkjandi að þjónusta við þá sé af
hinu góða svo framarlesa sem rikið
veiti hana.I Störf skapast í kringum
hinn fatlaða, hann verður eins konar
bústólpi og skaffar sínu sveitarfélagi.
Því meiri sem fötlunin er því meiri
bústólpi er hinn fatlaði sveitarfélaginu.
Sem betur fer virðist þessi hugsunar-
háttur heldur vera að víkja þótt veru-
lega vanti uppá hjá mörgum sveitar-
félögum að þau telji sér skylt að veita
fötluðum þjónustu.
Á Norðurlandi vestra hefur gengið
misvel að fá sveitarfélög til samstarfs.
Siglufjarðarbær sýndi áhuga á að taka
yfir málefni fatlaðra og fóru viðræður
fram við félagsmálaráðuneytið um
hugsanlega yfirtöku. Því miður
strönduðu þær viðræður, fyrst og
fremst á fjármálum og virðist mér að
ekki verði sveitarfélagið sakað um
áhugaleysi.
Ef sameiningu sveitarfélaga verður
hafnað í kosningum nú í nóvember er
ég hræddur um að mörg ár verði þar til
umræða um yfirtöku sveitarfélaga á
málefnum fatlaðra fari í gang af al vöru.
Það myndi hindra eðlilega þróun í
málaflokknum og auðvelda sveitar-
félögum að víkja sér undan þjónustu
við fatlaða.
Einstaklingsframtak
Þó oft sé á brattann að sækj a er líka
margt sem gleður. Á Vatni á Höfða-
strönd býr ferðaþjónustubóndinn
Valgeir Þorvaldsson. S.l. ár hefur
hann markvist unnið að uppbyggingu
ferðaþjónustu bæði heima á Vatni og
einnig á Hofsósi. Valgeir hefur lagt
mikla áherslu á að öll aðstaða sé sem
best og aðgengi sé fyrir fatlaða. Hann
hefur einbeitt sér að varðveislu og
endurbyggingu gamalla húsa og
jafnhliða séð til þess að aðgengi að
þeim sé í lagi. Þetta er meira en hægt
er að segja um marga sem leggja út í
dýrar nýbyggingar ætluðum ferða-
mönnum þar sem fatlaðir verða að
láta sér duga að horfa inn um glugga.
Til gamans má geta að stór hópur
Sjálfsbjargarfélaga gisti á s.l. sumri
hjá Valgeiri og var gerður góður rómur
að ferðinni. En þá var m.a. siglt út í
Drangey á fiskibát og meðal farþega
voru a.m.k. 15 einstaklingar sem voru
í hjólastólum. Til þess að svona sé
hægt þarf óbilandi dugnað og bjartsýni
og Valgeir virðist hafa hvoru tveggja.
Lokaorð
I framtíðinni er margt óljóst um
áframhaldandi uppbyggingu, þó eru
nokkrir þættir sem ég vildi sjá komast
í betra lag og nefni ég nokkra þeirra:
* Skólamál fatlaðra bama, þar þarf að
vinna skipulega að því að þau fái
nám við hæfi í heimaskóla og
tryggja þarf að framhaldsskólar
sinni fötluðum nemendum jafnt
sem ófötluðum.
* Gera þarf stórátak í atvinnumálum
fatlaðra.
* Leggja rfkari áherslu á stoðþjónustu
sveitarfélaga í formi liðveislu og
heimaþjónustu.
* Leggja áherslu á félagslegar og
verndaðar íbúðir sem búsetukost
fatlaðra.
Þrátt fyrir að enn vanti margt til að
ástand í málefnum fatlaðra á Norð-
urlandi vestra sé fullkomið er ekki
hægt að horfa framhjá því að á sl.
árum hefur orðið stórbreyting á þjón-
ustu og það gefur fötluðum og okkur
sem þjónustum þá ástæðu til bjartsýni.
Sveinn Allan Morthens.
Lífs míns sælust
Afbls. 38
austanátt og biðum við byrjar og
hugðumst hjóla til Reykjavíkur þegar
hagstætt leiði gæfi.
Fimmtudaginn 15.júlívardýrðar
veður. Það var hægur norðaustan and-
vari og gert var ráð fyrir að hann sneri
sér í suðaustrið með votviðri. Við
biðum því ekki boðanna og héldum af
stað kl. 10 um morguninn. Áætlað var
að hitta foreldra Elínar og móður mína
í Hveragerði en þau hugðust veita
okkur eftirför. Við vorum óþreytt og
leiðið hagstætt og brunuðum við í átt
að Suðurlandsveginum með allt að 58
km hraða. Þótti okkur þá gaman á
Orminum langa.
Til Hveragerðis komum við
tæplega hálf tólf. Við höfðum ætlað
okkur að fara upp Kambana og leiða
hjólið upp erfiðustu brekkurnar því að
enn vorum við ekki orðin svo stælt að
við treystum okkur í það stórræði. En
Árni, tengdafaðir minn, mætti þá með
bílstjóra sem hann sagði kunningja
sinn og sá flutti hjólið upp bröttustu
brekkurnar og sparaði okkur rúmlega
4 km. Síðar hafði Ámi samband við
okkur og bað okkur að senda þessum
góða manni þakkarkort því að hann
hefði ekkert viljað taka fyrir ómakið.
ÞeirÁrni höfðu þáreyndaraldrei hittst
áður, en hann taldi víst að við hefðum
atþakkað slíkan greiða hefðum við átt
kost á því.
Það sem eftir var leiðarinnar gekk
eins og í sögu. Við lögðum af stað eftir
Hellisheiðinni þegar klukkan vartæp-
lega eitt eftir hádegi. Við létum gamm-
inn geysa og þegar hraðast var farið
náðum við 63 km hraða á klukkustund.
Til Reykjavíkur komum við kl.
hálf þrjú um daginn eftir að hafa áð í
Lækjarbotnum og borðað nesti og
vestur á Seltjarnamesi komum við
þegar klukkan var fjórðung gengin í
fjögur.
Þessi ferð verður okkur eftirminn i-
leg fyrir margra hluta sakir. Við
nutum í henni samvistanna hvort við
annað, fundum líkami okkar styrkjast
og stælast, fundum fyrir náttúru
landsins og efldum samhæfingu okkar.
Síðan hefur hjólreiðum verið haldið
áfram og þegar þetta er ritað höfum
við lagt að baki um 800 km.
Þessi mikla útivist sem hjólreiðum
fylgir og átökin valda því að heilsa
okkar hefur sjaldan verið betri. Brekk-
ur, sem okkur óaði við í upphafi sum-
ars, förum við nú án mikillar fyrir-
hafnar og hj ólreiðamar em orðin nautn
sem erfitt er að vera án. Leiðir reynir
Elín að velja þannig að umferð og
mengun valdi sem minnstum óþæg-
indum og gildir í því efni orðtakið að
betri er krókur en kelda . Bifreiðar-
stjórar eru oftast tillitssamir en þó
hefur borið við að brotið hefur verið
svo gróflega á okkur að legið hefur
við slysum.
Draga mætti stórlega úr sly sahættu
og gera um leið hjólreiðar auðveldari
í Reykjavík ef lögð væri meiri áhersla
á hjólreiðastíga. Borgaryfirvöld hafa
nú loksins tekið við sér og hafist handa
um lagningu stíga í meira mæli en
áður. Verður það ef til vill til þess að
borgin verði betur fær öðrum en
bifreiðum og fuglum himinsins.
Arnþór Helgason
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS