Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1998, Blaðsíða 11

Magnús Einarsson rithöf.:
Fegurðin og boðaföllin
Einhvernveginn komst stúlkan
fram úr rúminu. Hún fór á
fætur og fram í eldhús og leit
í kringum sig. Skyndilega laust niður
í huga hennar: “Eg skal”, þetta
sönglaði aftur og aftur í hjarta hennar
þar til hún var
vöknuð. Hennar
eina vopn var:
“Ég skal”. Hjart-
að í henni rumsk-
aði og fegurðin
flæddi um húsið.
Ain rann útí
sjóinn og hún
Magnús hugsaði að hún
Einarsson myndi deyja ef
hún kæmist ekki
yfir ána. Kríur, mávar og gæsir syntu
og görguðu við ósinn. Selir syntu um
allt og laxinn sem var kominn til að
heyja þolraun sína upp mórauða ána
og viðhalda lífinu var lostæti selanna.
Sólin skein og haustið var að taka
völdin af sumrinu. Hún vann í sóða-
legri bensínsjoppu og feitir vörubfl-
stjórar klipu í hana. Stundum hugsaði
hún að lífið væri eins og nauðgun.
“Ég skal” hristi upp í henni og hún
vonaði að hún kæmist suður. Hún
lagði hamborgara og franskar með
bleikri sósu á borð eins kúnnans.
Skyndilega hugsaði hún: “Ég skal
fara suður”, hugsunin hafði aldrei fyrr
búið til þessa sterku setningu og hún
var hissa, leit upp og horfði yfir ósinn
íbolsemástóð“Happaþrenna”. Hún
gekk útað dyrum og andaði að sér
hreinu lofti. “Ég er afgreiðslukona í
bensínsjoppu”, hún hristi hausinn
fegin því að henni fannst þetta ekki
sterkhugsun. Húnhugsaði: “Égskal
komast suður”.
Hún skúraði allan skítinn eftir
kúnnana í sjoppunni og gekk
síðanheimtilsín. Svitinn og skíturinn
loddi við hana eins og eitur. Hún gekk
inn í hús foreldra sinna, fór í sturtu en
hafði þessa tilfinningu að hún væri
ennþá einhvemveginn skítug.
Oft hugsaði hún um laxinn og hvað
fegurð baráttu hans var mikil en svo
aftur grimmd selanna, stundum er
náttúran einsog ós; svo undarleg.
“Fyrst laxinum tekst að komast og
viðhalda lífinu þá kemst ég suður”,
hugsaði hún. Hún átti vin, skrítinn
strák sem hún talaði við þegar hún var
við árbakkann. Hann var einfaldur en
sterkur. Þeim leið vel hvort hjá öðm
í gargi fuglanna, þetta var traust og
einlæg vinátta. Þau voru vinir en gátu
aldrei talað um suðrið því að það var
regla í þorpinu að kalla landið fyrir
sunnan: “Það græna þarna handan
bæjarlækjarins” og jafnan hlegið
þegar á það var minnst.
Þetta var ekki beint skipulagt hjá
henni, hún bara vaknaði og þetta virk-
aði allt svo sjálfsagt. Sólin skein, það
var heitt úti. Sjórinn var dulúðlegur,
næstum því kyrr, kolmóruð jökuláin
blandaðist sjónum og hún hugsaði
hvað margir laxar hefðu endað í
selskjafti. Selirnir voru hættulegir.
Hugsanirnar bergmáluðu í kolli
hennar: “Ef ég kemst ekki yfir
ána verð ég kannski skotin eða sett í
fangelsi, allavega yrði ég alltaf jafn
skítug. Kannski myndi allt deyja!?.
Hún fann samsæristilfmninguna læs-
ast um sig. “Ætli ég sé alein?” hugs-
aði hún upphátt.
Hún fór út og sólin skein á hana
og það var gott veður. Sterkleg gekk
hún af stað og ákveðnin hafði náð
tökum á henni. Hún gekk niður að
árbakkanum, handlék vatnið og velti
því fyrir sér hve vont vatnið væri:
“Bæði kalt og skítugt; hvernig erþetta
hægt!?” hugsaði hún.
Hún klæddi sig úr öllu og setti fötin
í vatnsheldan bakpoka og óð útí og
synti fyrst hratt skriðsund. Hún saup
hveljur í vatninu en passaði sig að
öskra ekki svo ekki heyrðist í henni.
“Ég ætla ekki að öskra fyrr en ég er
komin yfir og sem betur fer er ég það
langt frá sjónum að selirnir ná mér
ekki.” Kuldinn og skíturinn vafðist
um hana þar sem hún synti. Hún tók
á öllum sínum kröftum og synti hratt,
vatnið fór upp í hana en hún skirpti
því útúr sér. Hún synti þar til hún kom
örmagna að lítilli sandeyri.
Hún vildi sjá framhaldið; það
versta var eftir og kannski
ómögulegt því mesti straumurinn beið
hennar. Tennumar glömruðu en hún
vissi að það þýddi ekkert að hugsa um
kuldann strax en skíturinn var verri.
Hún kastaði upp. “Aðalstraumurinn
er eftir. Hvemig kemst ég yfir þetta?”,
hugsaði hún hrædd. Hún öskraði.
Fljótið var straumþungt. Hún var
ein. Hún fór útí og synti af stað, en
hún fann of seint að straumurinn var
of mikill, þótt hún synti af öllum krafti
í þessari jökulá. Hana bar hratt að
ósnum. “Selirnir eru nær núna”,
hugsaði hún en hugsanirnar voru hver
annarri erfiðari því hún hafði sopið
svo mikið af þessu drulluvatni.
“Kannski er gott að verða endalaust
kalt; Nei !”hún barðist af öllum kröft-
um. Mávarnir hnituðu flugið yfir
henni og steyptu sér. Þeir vildu éta úr
henni augun.
Skyndilega fann hún að það var
gripið um hana og hún streittist á móti,
hélt það væri selur. En fann og sá að
þetta var vinur hennar. Þau börðust
af öllum kröftum við strauminn. Hún
hafði dmkkið það mikið af drullunni
að hann varð að troða marvaða með
hana. Hann var sterkur. Skyndilega
fann hann að það var bitið fast í fót
hans, sársaukinn var minni í kuldan-
um. Hann sleppti takinu á stelpunni
og reif hníf og drap selinn í brjálæði
sem kom yfir hann einsog engill.
Hann svipaðist um eftir henni þar sem
mávamir voru og synti geðveikislega
til hennar, greip hana og synti einsog
í æðiskasti, þar til hann fann fast land
undir fótum.
Þau vom komin á þurrt land. Þau
lágu ælandi í sandinum og gleðin yfir
því að hafa komist suður bergmálaði
í gargi kríanna. Hún var komin suður!
Þau litu hvort á annað og horfðust í
augu og fóru að hlæja.
Magnús Einarsson
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
11