Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1998, Blaðsíða 26

VIÐHORF
Magnús Kristinsson fv. formaður Styrktarfél. vangefinna:
HINN GULLNI MEÐAL-
VEGUR - BESTUR
Viðhorf mitt er jákvætt vegna
hinna miklu framfara og
úrbóta í flestum málaflokk-
um fatlaðra. Víst er þó, að ekki hafa
allir fengið
úrlausn mála við
sitt hæfi, meðan
svo er þarf áfram
að berjast. Sú
spurning leitar á
huga minn,
hverjir eiga að
berjast fyrir betri
Magnús tíð? Eru það ein-
Kristinsson staklingarnir sem
" þurfa á þessari
þjónustu að halda, félagasamtök eða
foreldrar og aðstandendur.
Margir álíta að slík mál eigi alfarið
að vera í höndum ríkisvaldsins, að sjá
öllum fyrir eðlilegum þörfum daglegs
lífs. Það eru fjallháir bunkar af lögum
og reglugerðum um málefni fatlaðra,
en hversu mikil er framkvæmd þeirra
í reynd af öllu sem prentað er í þessu
“fjalli”. Værisvoþyrftiþánokkurað
berjast?
Ekki er allt gull
sem glóir! Sum
lögin og reglugerð-
irnar eru hriplek sem
gatasigti. Þess vegna
hafa m.a. verið stofn-
uð félagasamtök og
þrýstihópar, sem telja
að réttur þessara þjóð-
félagsþegna hafi verið
fyrir borð borinn eða
eiga þeir ef til vill
sjálfir að leita réttar
síns. Þeir fatlaðir,
sem ég hef haft mest
kynni af, eru hinir
andlega skertu, van-
gefnir. Þeir eiga
flestir erfitt með að sækja rétt sinn,
þess vegna var Styrktarfélag van-
gefinna stofnað fyrir 40 árum af
foreldrum og velunnurum. Félagið
vinnur enn að upphaflegum mark-
miðum “að komið verði á fót heim-
ilum, stofnunum og vinnustöðum
fyrir þá vangefnu, sem þess þurfa, og
að reka slíka staði, ef ástæða er til”.
Því miður var ég ekki einn af stofn-
endum Styrktarfélagsins, en kynntist
síðar mörgum fyrstu stjórnar- og
félagsmönnum þess. Oft hef ég dáðst
að þeim eldlega áhuga og framsýni
þessa hóps fyrir málefninu, enda
náðist tiltölulega mikill árangur í
upphafi. Frumherjarnir voru sterkir
stofnar.
s
Arið 1962 varð ég félagi í Styrkt-
arfélagi vangefinna og bæði
kynntist og sá hina hrópandi þörf á
úrlausnum ótal mála, s.s. húsnæðis-,
þjálfunar- og kennslumálum, svo
eitthvað sé nefnt.
Meðal annars kom ég á Skála-
túnsheimilið og sá 20 ferm. svefn-
herbergi með 10 rúmum, enda her-
bergið rúm við rúm. Sem betur fer er
slíkur aðbúnaður löngu liðin tíð þar
sem annars staðar. Margt leitar á
hugann þegar velt er fyrir sér, hvaða
málaflokkar risu hæst á starfsferli
mínum fyrir Styrktarfélag vangeftnna.
Eg nefni húsnæðismál, kennslu- og
atvinnumál. Eru þetta ekki sömu
málaflokkarnir sem hinn almenni
borgari, hinir svokölluðu heilbrigðu
eru að berjast fyrir.
Því spyr ég, hvers vegna erum við
enn í dag að burðast með sérlög? Höf-
um við ekki nýlega og endurskoðaða
félagsmálalöggjöf fyrir alla? Það skal
viðurkennt, að í upphafi voru sérlög
nauðsynleg, en í dag - tímaskekkja;
eiga að vera liðin tíð eins og 10 rúma
svefnherbergi á sólarhringsstofnun.
rátt fyrir að fleiri en eitt ráðuneyti
fari með málefni fatlaðra hefur
félagsmálaráðuneytið verið möndull
þessa málaflokks m.a. vegna þess að
þar er sérstakur deildarstjóri málefna
fatlaðra sem hefur starfað dyggilega
að málefninu, þó
ekki hafi ávallt verið
auðvelt að finna
lausn á málum þegar
fjármagn er tak-
markað. Síðustuþrír
áratugirnir hafa
markað stefnu og
framfarir í málefnum
fatlaðra. Að því
verki hafa komið
bæði ríkisvaldið og
mörg hagsmuna- og
áhugamannafélög,
sem oftast hafa haft
góða samvinnu þó
stundum hafi blásið
vindar.
Eitt dæmi um
26