Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.2000, Síða 38

Hann hafði leigt
nokkra hríð her-
bergi uppi á hana-
bjálka. Pyngjan leyfði ekki
frekari munað. Þarna gat
hann hitað sér kaffi á litlu
kósangastæki, einnig bolla-
súpu og rakvatn. Hann
vissi að húsráðanda, ekkju
á óræðum aldri, var mein-
illa við þessa matseld en lét
kyrrt liggja. En þetta yrði
aðeins til bráðabirgða.
Fyrir nokkrum dögum
hafði hann setið andspænis
ritstjóra eins virtasta bók-
menntatímarits landsins og
sýnt honum handrit að
smásögu.
- Komdu á fimmtudag-
inn. Þá get ég sagt þér
hvernig mér líst á þetta,
sagði ritstjórinn og fletti
flausturslega vélrituðum
blöðunum og tuggði eld-
spýtu. - Komdu rétt fyrir
hádegið, bætti hann við og
stóð upp af stólnum. Það
merkti að viðtalinu væri
lokið í bili.
Hann mætti á tilteknum
tíma. Það murraði í ritstjór-
anum þegar hann bauð
honum góðan dag, enda
niðursokkinn í lestur. Hann
þóttist þekkja vélrituðu
arkirnar er geymdu smá-
söguna hans. Hún gerðist í
glæpahverfi í París, þótt
hann hefði aldrei komið
þangað.
Loks stakk ritstjórinn upp
í sig eldspýtu.
- Áttu meira af svona
efni? spurði ritstjórinn og
tuggði eldspýtuna áfergju-
lega.
- Meira ? ... hann fún-
hitnaði innvortis.
- Ég á við hvort þú sért
að fást við skriftir?
Guðjón Sveinsson rithöfundur:
KAFFI
UPPÁ KRÍT
Guðjón
Sveinsson
Jú, víst var svo. -
Hefðirðu áhuga ...
-Sjáðu til. Ritstjórinn
hætti að tyggja eldspýtuna.
- Mér sýnist að þú getir
skrifað en ...
Hann beið. Hitinn hvarf
úr brjóstinu en dofi
læddist í hnjáliðina. Rit-
stjórinn tók út úr sér eld-
spýtuna.
- Ungir menn sem ætla
að skrifa þurfa nauðsyn-
lega að skoða heiminn,
milliliðalaust. Sjálfir.
Þreifa á honum. Þefa af
honum. Það er grunnurinn.
Ekki byggirðu hús á sandi.
Ritstjórinn stóð á fætur og
rétti vélrituðu arkirnar að
honum. - Við sjáumst
þegar þú hefur lokið þeirri
könnun. I þeim töluðu
orðum stakk ritstjórinn eld-
spýtunni upp í sig.
Á leiðinni út klingdi í
eyrum hans: ,, ... þurfa
nauðsynlega að skoða
heiminn sjálfir. Þreifa á
honum. Þefa afhonum. Það
er grunnurinn. “
Hann gekk út að glugg-
anum. Skoðaði þaðan
gráan októbermorguninn.
Höfnin blasti við, myrkblá.
Skar sig vel frá krapinu er
huldi hafnarbakkann og
göturnar. Éljadrög sveip-
uðu flóann. Togari skreið
inn um hafnarmynnið.
Síður hans skörtuðu ryð-
taumum.
Hann snaraðist í úlpuna
og hraðaði sér niður brak-
andi stigann. „ ... þurfa
nauðsynlega að skoða
heiminn sjálfir. Þreifa á
honum. Þefa afhonum. Það
er grunnurinn “ ómaði fyrir
eyrum.
Viðmót og ásýnd um-
hverfisins undirstrikuðu
einhvern ótta í sál hans - ef
til vill minnimáttarkennd
eða uppgjöf. Hann hryllti
sig og renndi úlpunni betur
upp í hálsinn og stefndi
vestur með sjónum. Krapið
sletti kuldalega í góm við
hvert fótmál.
En mitt í allri þessari
depurð barst til hans ilmur
af nýsteiktum kleinum.
Þessi ilmur færði hann
nokkur ár til baka, heim í
lítið eldhús og hann að
hjálpa móður sinni við
kleinugerð með því að snúa
upp á þær. Þessi gamal-
kunni ilmur hressti hann og
vakti bjartsýni. Hann fékk
vatn í munninn en um leið
örlaði á samviskubiti.
Hann hafði trassað að
skrifa móður sinni.
Hann svipaðist um.
Brátt kom hann auga
á skilti er sveiflaðist gjökt-
andi i gjólunni. Á þvi stóð
með stórum, skrautlegum
stöfum: FIMMTÁN MENN
UPP Á ... og með smærra
letri: Kaffi og meðlœti. Öl,
gosdrykkir o.fl.
Það fór ekkert á milli
mála. Slíkur staður hlaut að
bjóða upp á eitthvað sér-
stakt - og hann lauk upp
dyrum.
Hann varð fyrir eilitlum
vonbrigðum. Kaffistofan
var heldur krubbuleg og
óvistleg, ekki beinlínis
subbuleg, en greinilega var
öll tiltekt og snurfus í lág-
marki. Mynd af þrísigldu
skipi, er sigldi blátt leiði
undir svifléttum skýjum,
hékk á veggnum gegnt inn-
ganginum. Á kinnungnum
mátti lesa Hispaniola. Allt
eins og vera bar.
Inni var fátt viðskipta-
vina, tveir eða þrír vinnu-
klæddir karlmenn er glugg-
uðu í dagblöð. Hann gekk
að skenknum. Innan við
hann stóðu tvær píur með
dapran svip. Hann bað um
kaffi og kleinur en tók um
leið eftir því að kleinu-
lyktin var horfin.
- Því miður, við eigum
ekki kleinur, svaraði önnur
pían og reyndi að brosa.
Hún var horuð og þreytu-
leg. Hin var þybbin með
roða í vöngum. Svört
brjóstahöld sáust glöggt
gegnum hvíta blússuna.
— Nú, ég ... mér fannst...
ég fann kleinulykt áðan
héma úti á götunni, stam-
aði hann og gat varla leynt
vonbrigðum sínum.
Það má vera en hún hefur
ekki borist héðan, því
miður, sagði sú horaða og
reyndi að brosa. - En við
eigum ágætis vínarbrauð,
snúða, brúntertu og ýmis-
legt fleira, hélt hún áfram.
Eftir stutta umhugsun
pantaði hann kaffi og
snúð. Pían var fljót að af-
greiða pöntunina. Á meðan
38