Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.2000, Blaðsíða 39

komst hann ekki hjá að
virða fyrir sér kolsvartar
augnabrúnir hennar og
augnhár, einnig farðann
undir augunum. Engu lík-
ara en pían hefði fengið
einn á glannann. Það
hvarflaði að honum að
þessi stríðsmálning væri
sett til höfuðs öllum árun-
um sem horfin voru í tím-
ann, eins konar tilraun til
að heimta þau.
- Það er fátt hjá ykkur,
sagði hann og reyndi að
hafa raddhreiminn sem
heimsmannslegastan.
- Það ijölgar í frúkost-
inum, svaraði pían og tók
að gramsa í stórum vasa
framan á mussunni. - Fólk-
ið í hraðinu kemur flest
hingað.
- Já, einmitt.
- Það borðar hérna einn-
ig, flest, einkum útlending-
arnir.
- Já, einmitt. Á ég að
borga núna?
- Ja, þú ræður því. Hún
nefndi upphæðina og hann
fann að hún vildi að hann
borgaði strax.
Hann valdi sér sæti sem
fjærst dyrum. Við næsta
borð sat maður í bláum
nankinsgalla, niðursokkinn
í lestur dagblaðs.
Pían hafði sagt rétt frá.
Fljótlega tók að flykkj-
ast inn fólk með nepju og
fisklykt í farteski. Fólk í
vinnufötum og talaði mikið
og hátt á fleira en einu
tungumáli. Honum fannst
lyktin óþægileg. Búinn að
gleyma henni frá því að
hann vann í hraðinu heima
um og eftir fermingu. Þá
höfðu varla sést útlend-
ingar. Nú voru þeir víst að
yfirtaka vinnumarkað fisk-
vinnslunnar.
Tveir Færeyingar komu
að borðinu og spurðu á
næsta lýtalausri íslensku
hvort þeir mættu tylla sér.
Það var sjálfsagt og hann
reyndi að láta sem minnst
fyrir sér fara.
Fyrir framan ritstjórann. Teikn: Hildur Seljan.
Þybbna pían kom með
næringu á bakka. Fær-
eyingarnir kölluðu hana
„beibí görl“ og klöppuðu
henni á ótilgreinda líkams-
parta. Hún bað þá vera til
friðs, kvaðst annars myndu
kæra þá fyrir áreitni. Þeir
hlógu og tóku að svolgra í
sig kaffið og hakka í sig
vínarbrauðin.
Allt í einu var hurðinni
hrundið upp. I dyrunum
stóð maður í gráum frakka,
hálfgerðu rifrildi, með
vatnssósa rosabullur á fót-
um. Hann slagaði nokkur
skref inn á gólfið og nam
þar staðar. Það leyndi sér
ekki að hann var töluvert
drukkinn. Þunnt, svita-
storkið hárið, lá niður á
ennið. Andlitið, rautt og
þrútið, skartaði margra
daga litlitlum skegg-
broddum.
Þögn sló á mannskapinn.
Allir gláptu á komumann
og í þögninni greindi hann
að ýmsir báru kennsl á
manninn. Horaða pían
sagði lágt: Jesús minn!
Maðurinn stóð kyrr
nokkur andartök. Væta
draup úr hári hans og yfir-
höfn niður á gólfið og
blandaðist vatninu er hneig
af rosabullunum. Maður-
inn reyndi að standa kyrr
um hríð, tók síðan að slaga
inn eftir gólfinu og lét eftir
sig blauta slóð.
Á hvað eruð þið að
glápa! kallaði hann hárri
og gríðarlega rámri röddu
og dimmri. - Dirfist
nokkur að þéra mig, ha!
Hann hikstaði.
Verðandi rithöfundur
lét augun hvarfla um
kaffistofuna. Sumir krimtu
í barminn, aðrir sýndu lítil
sem engin svipbrigði nema
horaða pían. Engu líkara en
hún sæi draug. Hin tuggði
jórturgúmm og var upp-
tekin við að blikka Fær-
eyingana.
- Já, ég, hikk, é-ég bara
spyr: Dirfist nokkur að
þéra mig! Drukkni maður-
inn vingsaði vinstri hand-
leggnum. Sá hægri hvíldi
það djúpt í frakkavasanum
að nokkur slagsíða varð á
þeim drukkna.
En kaffitímanum var að
Ijúka. Gestirnir tóku að
tínast út. Brátt var kaffi-
stofan jafn mannfá og
þegar hann kom inn.
- Já, flýið þið bara! Það
er vaninn, sagði drukkni
maðurinn á ögn lægri nót-
um og slagaði í áttina til
mannsins í bláa gallanum.
Er hann bjóst til að standa
á fætur, sagði sá drukkni:
- E-ert þetta ekki þú, Jói?
Maðurinn í gallanum leit
á hann og yppti öxlum.
Engu líkara en hann vildi
losna við óþægindi.
— Víst ert þetta þú, Jói,
hikk. Þekkirðu mig ekki,
ha?
Gallamaðurinn horfði
nokkur andartök fram hjá
þeim drukkna. Verðandi
rithöfundur hafði á til-
finningunni að hann kann-
aðist við hann en væri að
gera upp við sig hvort hann
ætti að láta það uppskátt.
Viltu kannski ekki kann-
ast við ga ... hikk, gamlan
skólabróður o-og herberg-
isfélaga a-af því, hikk, a-að
hann er kenndur, ö-örlítið
við skál, ha?
Þá virtist maðurinn í gall-
anum, Jói, yfirvinna
vissa andúð. Hann horfði á
þann drukkna og spurði:
- Er þetta ekki Stein-
grímur ...
- Trölli, jú, greip sá
drukkni fram í, hló hryglu-
kenndum hlátri, hóstaði og
hrækti frá sér.
- Gvöð! veinaði sú hor-
aða.
Sá drukkni leit snöggt til
hennar og sagði. -
„Leggðu ekki nafn Guðs
þíns við hégóma“. Snéri
sér aftur að Jóa, hinum
týnda skólabróður er var
fundinn. - E ... hikk, ég
vissi að þú myndir þekkja
mig. „Hin gömlu kynni
gleymast ei / enn glóir vín
á skál, “ ekki satt?
Steingrímur lagði lausu
höndina á öxl Jóa og lauk
erindinu. Að því loknu
hlammaði hann sér niður
við borðið.
Jói sýndist eiga í vand-
ræðum með, hvort hann
ætti að fagna endurfund-
unum eður ei.
- Hvað er að frétta?
spurði Steingrímur.
- Bara allt gott, já, já, allt
bærilegt.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
39