Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.2000, Blaðsíða 47

Sigurður Qskar Pálsson fv. safnvörður
Með austangjólunni
npHP-~ í síðasta gjólurabbi, sem birtist í 1. tbl. þessa árs, muni ég rétt, var ég ögn að fitla við þjóðlífsmyndir
er ég nefndi svo. Sé að gætt kemur í ljós að bilið milli þeirra og mannlýsinga er oft harla mjótt, og
■, I J; raunar svo lítið að þær verða naumast aðgreindar með því að sérhver mannlýsing ber í sér þjóðlífs-
mynd síns tíma, jafnvel þótt henni sé ekki beinlínis ætlað það. Mér dettur því í hug að smeygja hér
inn nokkrum mannlýsingum, en tekið skal fram að fýrirmyndir þeirra flestra eru ekki auðfundnar í
Hk fl ministerialbókum og sálnaregistrum presta ellegar í þeim hluta hins margfræga, miðlæga gagnagrunns
sem skrifaður ku hafa verið uppúr íslenskum ættfræðiritum.
Alvarlegt ástand er gerði hann Línu
að gamni sínu
á gjögtandi legubekk.
Guttormur alvörugefni
er góð talinn búa við efni,
en aldrei þó hlær;
þar um eiður mun sær.
En sagður er glotta í svefni.
Það gapa fleiri, og hafa gapað gegnum tiðina en skemmti-
kraftar sjónvarpsins okkar, sem ég vék eitt sinn lítillega að
í þætti þessum:
Guðmundur gapandikjaftur
af Guði var þannig skaptur
að jafnstóran kjaft
enginn hefur haft-
og lagði hann aldrei aftur.
Guðmundur gapandikjaftur
varð gamall og entist vel kraftur,
en loks er hann dó
gapti líkið og hló,
en lagt hafði augun aftur.
Glöggir menn á Út-Héraði og langminnugir geta ugglaust
rambað á við hvern er átt í næsta erindi. Maður þessi varð
góðkunningi minn er við vorum samtíða þar á bæ einn
mánuð um miðja öldina:
Þorkel töldu menn þverhaus,
en Þorkell var hreint enginn berhaus
því að derpottlok grátt
bar hann dag og nátt
þversum á sinum þverhaus.
Þetta með derpottlokið átti aðeins við yfir sumartímann.
Á vetrum bar hann loðhúfu og svaf með hana um nætur,
einatt þversum á kollinum.
Drög að ævisögu dugnaðarmanns
Hann byrjaði ungur sem baráttufrík
og barst þannig inní pólitik,
komst á þing,
varð þjóðhetja slyng.
Áttræður dó svo - úr erótík.
Hrekkvísi örlaganna
Skafta nefndu menn Skrekk
útaf skrambi meinlegum hrekk
Óglöggir menn á búfé, löngum nefndir ratar, hafa einatt
verið skotspænir og aðhlátursefni annarra sveitamanna,
ekki síst á réttum. “Ert þú komin að, sem ég lógaði um
daginn?”, ávarpaði bóndi eystra eina rolluna sína, þegar
dregið var sundur fé á rétt að lokinni þriðju göngu. Fleiri
dæmi verða ekki tíunduð hér, enda eiga þau fremur heima
í búnaðarriti en þessu. I minningu svona snillinga er eftir-
farandi fimmlukorn sett saman:
Runki var rati hinn mesti
þótt ráðsmaður yrði hjá presti.
Yfir það aldrei samt greri
er hann - fyrir þrítuga meri-
kálaði kynbótahesti.
Kvnþokkafyllsta kona landsins
(samkvæmt skoðanakönnun meðal sjónvarpsáhorfenda
fyrir fáum misserum)
Hún er svarthærð og kynjuð frá Sauðlauksdal
og sögð hið albesta kvennaval,
með sérlegan stíl
og sexapíl.
Svo veit hún ugglaust hvað gera skal.
Eftirmæli tveggja peningamanna
Úr aurasótt andaðist Jón
það útsmogna nurlaragrjón,
þessi sérhyggjupatti
er sveik undan skatti
sjötiu og hálfa milljón.
Gunnlaugur vildi gá að sér
og gætti þess vel að sjá að sér.
Á endanum dó
hann úr áhyggjum þó,
og erfiði við að gá að sér.
Sigldur maður (snemma á öldinni)
Hann kom með hálstau og hatt
heim frá Köben, gekk fatt-
ur með kankvíslegt kitlubros.
Þá kom á dömurnar los.
Heil tylft fyrir töfrum hans datt.
S.Ó.P.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
47