Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.2000, Qupperneq 41

Sú feitlagna skaut sér inn
fyrir skenkinn og svaraði
með nokkrum þjósti:
- Drukknir menn fá ekki
afgreiðslu. Mætti ég biðja
þig að fara, annars neyðist
ég til að kalla á lögregluna.
- Hvurslags blamm-
eringar eru þetta? Er virki-
lega meiningin að neita
mér um afgreiðslu? Stein-
grímur sló á ný heilu
hendinni í borðplötuna
orðum sínum til áherslu.
Pían endurtók fyrri um-
mæli.
Ertu að segja að ég sé
drukkinn, ha? Mér finnst
frekar ástæða til að kalla á
lögregluna og láta hana
kenna ykkur mannasiði.
Það setti eins konar hlát-
ur að píunni en Stein-
grímur keyrði hnefann
nokkru fastar en áður ofan
í skenkinn. Servíettustatíf
féll í gólfið.
Jói vatt sér að skenknum
og reyndi að róa Steingrím.
Bauð honum kaffi. En
Steingrímur vildi enga
ölmusu og sagði Jóa að
steinhalda sér saman.
Sagðist eiga þó nokkra
kaffisopana inni hjá þess-
ari þjóð.
- Já, já, ég veit það. Það
var ekki þannig meint,
sagði Jói.
- Það var svei mér gott.
En veistu á hverju herrarnir
ætlast til að ég lifi á núna,
ha? Nei, það veistu ekki.
En eitt veit ég að höndin
var ekki mikils virði í
augum þeirra, aðeins skítur
á priki eftir áratuga strit.
Það eru þakkirnar. Svo fær
maður ekki einu sinni kaffi
á þessari hörmungarbúllu,
en ég skal koma þessum
kvensum í skilning um
annað. Steingrímur snéri
sér aftur að skenknum.
Þá greip Jói í öxl hans og
sagði:
- Komdu snöggvast út
með mér. Ég skal bjóða þér
upp á Skála. Þar fást þessar
dýrindis rjómatertur, þver-
handarþykkar.
En Steingrímur vildi ekki
hlusta á sinn gamla skóla-
bróður og heimtaði kaffi
og með því. Vildi einnig fá
að tala við dómsmálaráð-
herra. Það væri verið að
brjóta á sér lög. Mann-
réttindi. Sagðist eiga skild-
ar hærri bætur fyrir hönd-
ina en hungurlúsin sem
lögð væri inn á bókina
hans einu sinni í mánuði.
Er það réttlætið sem
prestarnir prédika yfir
alþingismönnunum við
hverja þingsetningu?
Það heyrðist sírenuvæl.
Síðan gengu tveir lag-
anna verðir snöfurlega inn i
kaffistofuna, bentu á Stein-
grím og spurðu hvort þetta
væri herramaðurinn sem
þeir hefðu verið beðnir um
að sækja. Vitaskuld þurftu
þeir ekki þennan formála,
enda tóku þeir umræddan
mann á millum sín og
stefndu til dyra. Hann
braust um og sagðist þurfa
nauðsynlega að tala við
dómsmálaráðherra.
Laganna verðir tóku vel í
það. En ekki hérna, sögðu
þeir um leið og þeir hurfu
með Steingrím út í krepj-
una.
Hann sá gegnum rúðuna
hvar lögregluþjónarnir
vippuðu Steingrími eins og
fiðurpoka inn í bifreið
sína. Þar seig hann saman á
milli þessara þrekvöxnu
laganna varða. Hann mátti
sín einskis, enda búinn að
missa aðra höndina í bar-
áttunni fyrir gjaldeyris-
öflun þjóðarinnar.
Lögreglubifreiðin hvarf
upp götuna. Krapaslettur
stóðu langt aftur úr henni.
Guðjón Sveinsson
Mánabergi
Breiðdalsvik.
Hlerað í hornum
Amman og dótturdóttirin lágu saman
uppi í rúmi og sú litla skoðaði hendur
ömmu sinnar og spurði svo: “Amma,
af hverju ertu svona krumpuð?”
Amman svaraði því til að það væri af
því að hún hefði vaskað svo mikið
upp um dagana. Eftir dálitla um-
hugsun spyr sú litla: “En amma, af
hverju ertu þá svona krumpuð alls
staðar?”
Maður einn hafði þann leiða sið (að
konu hans fannst) að kalla hana alltaf
sex barna móður sem hún raunar var.
Einu sinni þegar hann kallaði: “Ertu
að verða tilbúin, sex bama móðir”, þá
brá honum illa við svarið: “Rétt
strax, fjögurra barna faðir”.
Brúðguminn var alveg að fara á taug-
um og þegar prestur spurði hann
hvort hann vildi ganga að eiga brúð-
ina þá kom ekkert svar. Presturinn
sagði loksins á lágu nótunum, en svo
heyrðist um kirkjuna: “Já”. Þá hrökk
upp úr brúðgumanum: “Já, ég líka”.
Aðstoðarpresturinn var að hætta og
eftir síðustu guðsþjónustu hans létu
sóknarbörnin hryggð sína í ljós yfir
brottför hans. Hann sagði að þau
myndu örugglega fá ágætan aðstoðar-
prest sem ynni verk sín vel. Þá gall
við í einni konu í hópnum: “Það er
nú hreint ekki víst. Það sögðu þeir nú
líka síðast’’.
Gamla piparmeyjan gaf Hjálpræðis-
hernum karlmannsföt sem hún hafði
saumað sjálf. “En það er engin klauf
á buxunum”, sagði hermaðurinn.
“Gefurðu þá ekki piparsveini fötin?”
***
Læknirinn sagði Jóni að hann ætti að
drekka bolla af heitu vatni á hverjum
morgni til að laga meltinguna. Þá
sagði Jón: “Það hef ég gert í ijölda-
mörg ár en konan mín kallar það
kaffi”.
Kona kom inn á hótel og hitti þar
fyrir þingmann sinn sem æddi fram
og aftur, afar taugaveiklaður. Hún
spurði hvað hann væri að gera og
hann sagðist vera að fara yfir ræðu
sem hann ætti að flytja. Hún spurði
hvort hann væri alltaf svona tauga-
trekktur þegar hann ætti að flytja
ræðu, en hann kvaðst aldrei vera það.
Þá spurði konan: “En hvað ertu þá að
gera hér á kvennaklósettinu?”
***
Jóna: “Hugsaðu þér að vinna fullt
starf og gera svo allt heima sem gera
þarf. í gær þvoði ég upp og þvoði
þvott og í dag verð ég að þvo gólfin
og gluggana”. Gunna: “En maður-
inn þinn, hvað um hann?” Jóna:
“Nei, takk. Hann getur sko þvegið
sér sjálfur”.
Sjúklingurinn var að lýsa heilsufari
sínu hjá lækninum og sagði honum
frá ofskynjunum sínum. “Og hvernig
eru þær?” spurði læknirinn. “Ég er
nú ekki alveg viss. Ég var ekki alltaf
með gleraugun þegar þær komu”.
***
Hafið þið heyrt um nærsýna tann-
lækninn sem ætlaði að taka tönn en
tók kirtlana í misgripum? Og besta
æfingin til að léttast er að standa
tímanlega upp frá matborðinu.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
41