Spássían - 2012, Blaðsíða 34

34
hafa ofan af fyrir okkur, þó engin sé leikmyndin (svona hérumbil),
hvað þá lýsingin (eða varla). Til þess eru síðan öll meðul notuð;
búningasamtíningur, alls kyns dót, trúðalæti, og, ef allt annað bregst;
afdráttarlaus einlægni.
Halldór Laxness setti leikhúsgestum fyrir að skilja lógaritmatöflurnar
eftir heima og „koma eins og krakki“, og leikhópurinn í Samkomuhúsinu
nær svo sannarlega að taka af okkur reiknitækin og setja okkur í stöðu
opineyga barnsins, lokka okkur inn í söguna.
Óreiðukennd nálgun leikstjórans þótti mér kunnugleg úr fyrri
sýningum hans sem ég hef séð, Mindcamp og Rambó 7. Þar þótti
mér kaosið svolítið standa í vegi fyrir erindinu frekar en að hjálpa því,
formtilraunirnar og leikurinn með leikhúsið þvælast fyrir þörfinni til
að miðla þjóðfélagslegum boðskap og spurningum. Hér hins vegar
styðja nálgun og efni hvort annað. Eitursnjöll og vel uppbyggð Ealing-
saga Kaurismakis heldur áhorfendum spenntum við framvinduna og
lausatök leikstíls og grunnhugmyndar sýningarinnar eyða allri þörf fyrir
umbúnað, raunsæi og endursköpun staðar og stundar. Draga okkur inn í
samsæri leikara og áhorfanda.

Reyndar verð ég svolítið heimtufrekur á svona sýningum – ætlast
gjarnan til að einhverjar af lausnunum sem frumstæðar aðstæðurnar
kalla fram séu alveg yfirmáta brilljant. Get nú varla sagt að nein þeirra
hafi kallað fram stórt „Vá!“ hjá mér að þessu sinni. Kannski komust næst
því trampólínhoppin hjá aðalsöguhetjunni til að tjá okkur ástarbríma
sinn, flott vídeó-uppbrot í lok sýningar sem er með því snjallara
sem ég hef séð af því taginu. Já og reykvélin sem leigumorðinginn
ógurlegi gekk með í hendinni til að skapa dulúð hvar sem hann fór. Öll
myndefnisnotkun var stórskemmtileg, ekki síst furðuveran sem skeiðaði
um sýningartjaldið í tíma og ótíma og ég hallast helst að því að hafi
verið kalkúnn, þó ég hafi líka heyrt aðrar kenningar.

Fjölskipaður harmóníkuhópurinn sem sér um tónlist sýningarinnar að
mestu setti skemmtilegan og óvenjulegan svip á sýninguna, ekki síst
þær Eva Margrét Árnadóttir og Linda Björk Guðmundsdóttir sem taka
öllu meiri þátt í framvindunni en félagar þeirra. Þó saknaði ég þess
svolítið að hljóðmyndin styddi betur við atburði og stemmingu. Sniðugt
leiðarstef leigumorðingjans gaf til kynna að þarna væru vannýttir
möguleikar.
Leikarar af yngri kynslóðinni eru eins og síldartorfa í vatni í þessum
leikstíl. Aldeilis ófeimin við að mæta með sig sjálf á sviðið og vinna
út frá því. Þetta gildir svo sannarlega um þennan hóp. Á engan er
samt hallað þó nokkrum orðum verði varið í að tala um Hannes Óla
Ágústsson sérstaklega. Á honum hvílir sú ábyrgð að vera miðja og
hjarta sýningarinnar í hlutverki hins (ó)lánssama og uppburðarlausa
sjálfsmorðingja Henri Boulanger. Hannes Óli fær að vera „í hlutverki“ og
í sama hlutverki nokkurn veginn allan tímann. Hann nær að teikna mjög
fallega, áreynslulausa og trúverðuga mynd af persónunni og að halda
henni lifandi og sannfærandi í hinni mjög svo óáreiðanlegu umgjörð
sýningarinnar.
Leigumorðinginn er mikil skemmtisýning þar sem nokkrum
hefðbundnum meðulum óhefðbundins leikhúss er beitt á óvenju
snjallan hátt á skemmtilegan efnivið svo úr verður sýning sem allir sem
það vilja hljóta að njóta. Held ég allavega.
Og sem ég sit og skrifa þessa umsögn berast þær fréttir að búið er að
ráða Ragnheiði Skúladóttur í starf leikhússtjóra Leikfélags Akureyrar
til næstu tveggja ára. Það eru gleðitíðindi og ástæða til að óska henni
og norðlenskum leikhúsunnendum til hamingju. Byrjunin lofar í það
minnsta frumlegu, aðgengilegu – og góðu.
Eitursnjöll og vel
uppbyggð Ealing-saga
Kaurismakis heldur
áhorfendum spenntum
við framvinduna og
lausatök leikstíls og
grunnhugmyndar
sýningarinnar
eyða allri þörf fyrir
umbúnað, raunsæi og
endursköpun staðar og
stundar.