Íþróttablaðið - 01.12.1967, Page 27

samt tókst henni að ná þriðja sæti og tryggja
sér rétt til úrslitahlaupsins. Landar mínir hug-
hreystu mig. „Þetta verður þér auðveldur sig-
ur,“ sögðu félagarnir. En maðurinn minn var
varkárari. „Fanny“, sagði hann, „þú ferð ekk-
ert í langstökkið á morgun. Þú verður að ein-
beita þér að grindahlaupinu, því þessi enska
stúlka kann sitt fag. íþróttakona, sem nær sér
eins á strik og Maureen rétti af í undanúrslit-
unum, er greinilega hættulegur keppinautur.“
„Einbeittu þér að grindinni, einbeittu þér
að grindinni...Á leiðinni heim í skólann,
þar sem við bjuggum, tönnlaðist ég stöðugt á
þessum orðum. Um nóttina svaf ég langt frá
því vel. 1 huganum hljóp ég hundruð 80 m
grindahlaupa. Við og við brá fyrir huggandi
hugsun, sem sló á glímuskjálftann. „Hvað ger-
ir það til, þótt þú tapir?“ spurði ég sjálfa mig.
„Þú hefur þegar unnið sigur í 100 m hlaupi.
Allt frá því 1936 hefurðu þráð að sigra á
Olympíuleikjum. Nú hefur þér tekizt það —
og vertu svo ánægð."
En einhver annar hluti sjálfrar mín svar-
aði: „Hvers vegna að vera ánægð? Hví skyld-
irðu tapa? Maureen Gardner er ekkert betri
en þú. Hlauptu til sigurs, því auðvitað geturðu
það.“ Þannig leið nóttin fyrir mér sem fórn-
arlambi minna eigin vona og míns eigin ótta —
og upp rann sá mikilvægi úrslitadagur.
Klukkan hálf tvö mætti ég við búningsklef-
ann, og þar beið eiginmaðurinn eftir mér.
„Svafstu vel?“ spurði hann. Ég varð að segja
sannleikann. „Ekki mjög,“ svaraði ég honum.
„En þú hefur borðað vel, vona ég?“ Nú varð
ég að grípa til hvítrar lýgi. „Já, já,“ sagði ég
— en sannleikurinn var sá, að ég hafði verið
allt of spennt til að geta látið nokkurn bita ofan
í mig.
Enn fórum við út á uppmýkingarsvæðið, og
einhvern veginn tókst mér að bæla niður tauga-
skjálftann, á meðan ég hitaði upp á venjulegan
hátt — skokkaði í kringum hlaupabrautina,
gerði leikfimisæfingar og svo framvegis. Þeg-
ar tími úrslitahlaupsins nálgaðist, fór maður-
inn minn burt — því að hann langaði til að
sjá hlaupið ofan úr keppendastúkunni. En áð-
ur en hann fór, brosti hann til mín og sagði
stríðnislega: „Þú ert of gömul, Fanny.“
Þessi fimm kaldhæðnislegu orð voru sögð í
gríni — en með fullum tilgangi. Þegar þarna
var komið sögu, hafði ég aldrei hitt Jack
Crump, liðsstjóra brezka liðsins, þó að seinna
hafi hann orðið góður vinur minn. En 1948 var
ég honum mjög reið fyrir að hafa skrifað, að
ég væri of gömul til að geta staðið mig á
Olympíuleikjunum. Þegar maðurinn minn
minnti mig á það í gríni, að um mig hefði verið
skrifað, að ég væri búin að vera, þá var það
slungin sálfræðileg brella. Það var einmitt það,
sem þurfti til að hvetja mig, til að fá mig til
að ganga til leiks með það fyrir augum að
sanna þessum durgum, að ég gæti enn orðið
Hlaupið yfir 1. grind í úr-
slitakeppni 80 m grinda-
hlaupsins á OL 1948:
Fanny Blankers-Koen er
lengst til hægri á mynd-
inni, við hlið henni Maur-
een Gardner, sem varð
önnur í röðinni, síðan M.
Oberbreyer frá Austur-
ríki (5.), Y. Monginon
frá Frakkl. (4.), Shirley
Strickland, Ástralíu (3.)
og L. Lomska, Tékkó-
slóvakíu, sem varð sjötta
í hlaupinu.
343