Íþróttablaðið - 01.12.1967, Blaðsíða 26

ÞEGAR Fanny Blankers-Koen kom til Loridon
1948 til að taka þá,tt í Olympíuleikjunum, var
hún þegar talin „mesta íþróttakona heims“, því
að hún hafði sett og átti heimsmet í mörgum
greinum frjálsíþrótta. A Wembley sannaði hún
enn ágæti sitt og vann til fjögurra gullverð-
launa, í 100 og 200 m hlaupum, 80 m grinda-
hlaupi og 4x100 m boðhlaupi, þar sem hún hljðp
endasprettinn fyrir hollenzku sveitina.
Hlaupið,
sem ég
get ekki gleymt
Sú keppni, sem ávallt kemur skýrast fram
í huga mér, þegar ég lít til baka til Olympíu-
leikjanna á Wembley, er 80 m grindahlaupið,
þegar ég stóð í baráttunni við Maureen Gardn-
er (nú frú Geoffrey Dyson). Nær 20 ár eru nú
liðin síðan, en þegar fólk spyr mig, hver keppni
mín sé mér minnisstæðust, þá svara ég:
„Grindahlaupið á Olympíuleikjunum 1948“.
Ég minnist hvers smáatriðis frá þeim tveim
dögum, þegar úrslit og undanrásir fóru fram.
Ég mun aldrei gleyma þeim degi, þegar und-
anrásirnar voru háðar — þriðjudeginum 3.
ágúst. Ég hélt til uppmýkingarsvæðisins á bak
við Wembleyvöllinn um morguninn sem
olympíumeistari í 100 m hlaupi — en án efa
hefur aldrei nein íþróttakona verið fjær því
að hafa einhverja meistaratilfinningu. Ég skalf
í hnjánum. Aldrei hafði ég áður orðið svona
taugaóstyrk fyrir keppni. Ég var ekki einu
sinni í skapi til að skrifa nafnið mitt fyrir alla
þessa áköfu krakka, sem voru að safna rit-
handarsýnishornum. „Komið þið á eftir að
hlaupinu loknu“, var allt, sem ég gat lofað
þeim.
Ég gerði mínar venjulegu uppmýkingaræf-
ingar — en ég hafði ekki hugaxrn við þær. Ég
var alltaf að bíða eftir, hvort ég sæi ekki keppi-
nautinn, Maureen, en hana hafði ég aldrei séð
eftir
Fanny Blankers-Koen
áður. Ég hafði lesið um, að hún átti svo ágæt-
an árangur sem 11,2 sek. beztan í 80 m grinda-
hlaupi, og enda þótt ég hefði sett heimsmet,
11,0 sek., fyrr á þessu sama ári, var mér ein-
ungis allt of ljóst, hvað margir þættir geta
sett mann úr jafnvægi í spretthlaupum.
Maureen Gardner kom í bíl og hafði strax
talsverð áhrif á mig, því ég sá, að hún kom
með grindur með sér. íþróttakona, sem ferðast
um með eigin grindur, hlýtur að vera í fremstu
röð, ályktaði ég.
Það voru engar grindur fáanlegar á æfinga-
svæðinu, og þar sem mér fannst ég hafa þörf
fyrir að renna yfir tvær-þrjár grindur, áður
en undanrásin færi fram, safnaði ég saman
hugrekkinu, fór til Maureen og spurði hana,
hvort ég mætti nota grindur hennar. Við
heilsuðumst með handabandi, og ég fann strax,
að ég var ekki sú eina, sem var óstyrk á taug-
um. Báðar þjáðumst við af taugaspennu — og
það var skiljanlegt, því allir íþróttablaðamenn
í heimalandi mínu höfðu spáð mér sigri í þess-
ari grein, og allir brezkir sérfræðingar á þessu
sviði höfðu talið Maureen örugga um gullverð-
launin.
Og ég komst brátt að því, hvað Maureen var
góð í raun og veru. 1 undanúrslitum rak hún
sig á eina grindina og missti jafnvægið — en
342