Íþróttablaðið - 01.04.1987, Qupperneq 10

Atli Hilmarsson
Atli brosir þegar hann rifjar upp stökk-
in upp stigann og bætir við meira í
gríni en alvöru: “Nú orðið þykir mér
erfitt að ganga upp á 4. hæð. Þegar
maður rifjar upp tímann á barnagæslu-
vellinum er ótrúlegt til þess að hugsa
að maður skyldi sjálfur eiga eftir að
leika með átrúnaðargoðunum, Axel
Axelssyni, Björgvini Björgvinssyni og
fleirum. Eflaust er maður í sömu að-
stöðu í dag og þessir menn þá.“
Atli Hilmarsson er í hópi þeirra ís-
lensku íþróttamanna sem mestar kröf-
ur eru gerðar til í dag - og ekki að
ósekju. Hann er einn af „strákunum
okkar“ sem við höfum fylgst svo náið
með síðan landsliðið hafnaði í sjötta
sæti á heimsmeistaramótinu í Sviss.
Atli er ein af ástæðum þess að (jöldi
fólks horfði á sjónvarpið upp um alla
veggi og nagaði púða og annað laus-
legt í stofunni - meðan á yfirmáta
spennandi leikjum stóð. Þegar Ieikir
landsliðsins voru í beinni útsendingu í
sjónvarpinu var fámennt á götum
borgarinnar - aðeins antisportistar og
aðrir idjótar létu ekki raska ró sinni.
Spennan hélt áfram - heimsmeistar-
ar Júgóslava voru lagðir að velli í Höll-
inni fyrir skömmu og þá nagaði fólk
poppkorn í stað púða. Sessunautar
féllust í faðma og líkast til hafa strák-
arnir okkar verið orsök nánari kynna
ókunnra einstaklinga í Höllinni.
Strangur undirbúningur iandsliðsins
fyrir Ólympíuleikana er framundan,
kröfur okkar aukast samhliða sætum
sigrum en við megum ekki gleyma
gamla raunsæinu. Allt framar sjötta
sætinu á Ólymíuleikunun yrði stór-
kostlegt.
„Eftir höfðinu dansa limirnir" stend-
ur einhversstaðar skrifað og nú for-
vitnumst við um einn liminn í landslið-
inu - Atla Hilmarsson sem leikið hefur í
5 ár með liðum í Þýskalandi. Atli er
fæddur á því herrans ári 1959, verður
28 ára 23. desember næstkomandi.
Hann er fæddur og uppalinn í Reykja-
vík - algjört borgarbarn, eins og hann
orðaði það sjálfur. Atli fór nánast
aldrei út fyrir höfuðborgina á sínum
yngri árum utan þess að dvelja hjá
skyldfólki í Vestmannaeyjum ein þrjú
sumur. Þar lék hann með ÍBV á ís-
landsmótinu í knattspyrnu í 3. flokki,
en ekki með mjög góðum árangri að
eigin sögn.
Atli á eina eldri systur, eldri bróður
og játaði það hiklaust með brosi á vör
að hafa verið spilltur af eftirlæti. Þegar
hann var að vaxa úr grasi var ekki mik-
ill íþróttaáhugi í (jölskyldunni en nú í
seinni tíð hefur öll íjölskyldan fylgst
með og tekið þátt í sportinu. Þrjú
systrabörn Atla æfa af fullum krafti -
með Víkingi.
En eins og áður sagði eignaðist Atli
handbolta á unga aldri og þá var ekki
aftur snúið. „Það sem hjálpaði mér líka
og ýtti undir minn íþróttaáhuga var
Siggi Dags sem kenndi mér leikfimi.
Hann var þá á toppnum sem íþrótta-
maður og lék með landsliðinu. Að hafa
svo frægan mann sem íþróttakennara
kveikti verulega í okkur strákunum.
Ég lifði fyrir handboltann og fótbolt-
ann á þessum tímum og stundaði
greinarnar jöfnum höndum fram að 2.
flokki. Þá gerði ég mér grein fyrir því
að handboltinn átti mun betur við mig.
Engu að síður hef ég mikinn áhuga á
fótbolta og fylgist mjög náið með hon-
um. Annars er ég einn af stofnendum
blakdeildar Fram en hef ekkert verið
að státa mig af því fyrr en í vetur því
árangurinn hefur ekki verið neitt til að
hrópa húrra fyrir. Æskufélagar mínir
eru allir í blaki en ég var sá eini sem
valdi handboltann. Þó á ég einn leik
með blakdeildinni „minni“.“
Strax í 4. flokki varð Atli Íslands- og
Reykjavíkurmeistari með Fram og var
hann talinn mjög efnilegur. En í 3.
flokki missti hann flugið um tíma því
hann stækkaði ekki eins ört og félagar
hans og við fermingu var hann minnst-
ur í hópnum. Sökum þess hve seint
tognaði úr Atla vann hann sér ekki
sæti í byrjunarliðinu. Á fyrsta ári í 2.
flokki var aðeins farið að togna úr Atla
en engu að síður voru hlutskipti hans
þann vetur að verma varamannabekk-
inn. Þegar Atli var á öðru ári í 2. flokki
var sá góðkunni þjálfari Jóhann Ingi
Gunnarsson ráðinn þjálfari meistara-
flokks Fram og tók hann Atla strax inn
í þann hóp. Viðbrigðin voru mikil fyrir
strákinn sem stækkaði seint. Hann
varð þó sláni á skömmum tíma og gat
og staðið í þessum meistaraflokks
„köllum".
“Ég á Jóhanni Inga í raun mikið að
þakka. Auk þess að hafa hann sem
þjálfara í meistaraflokki þá var ég und-
ir hans stjórn í 16-18 ára landsliðinu
og landsliðinu skipað leikmönnum
undir 21 árs. Árið 1979 þegar Jóhann
Ingi var landsliðsþjálfari þótti hann
sýna mikið hugrekki með að velja
nokkra stráka úr 21 árs liðinu í A-
landsliðið. Við höfðum þá nýverið
keppt á heimsmeistaramóti 21 árs
landsliða og náð 7. sætinu. Það var
fyrsti alþjóðlegi árangurinn sem við
náðum enda valinn maður í hverju
rúmi. Meðal leikmanna í því liði má
nefna Sigga Gunn, Sigga Sveins, Kristj-
án Arason, Brynjar Kvaran auk mín.
Hann gerðist svo djarfur að setja okk-
ur inn í A-liðið og voru ekki allir á eitt
sáttir við það. Kannski er þessi hug-
dirfska Jóhanns Inga að skila sér í dag?
Fyrsti A-landsleikurinn er mér alltaf
minnisstæður því ég var engan veginn
undirbúinn fyrir stórátök. Við lékum
gegn Dönum í Höllinni og þetta var
árið 1979. Geir Hallsteinsson var þá
hættur að leika með landsliðinu en
fékkst til að leika þennan tiltekna leik
vegna þess að margir lykilmenn voru
meiddir. Það að fá að spila með átrún-
aðargoðinu Geir Hallsteinssyni var
meiri lífsreynsla en orð fá lýst. Höllin
var troðfull og sannast sagna heyrðist
beinaskjálftinn í mér langar leiðir. Þeg-
ar ég fór inn á í fyrsta skipti hafði ég
sett of mikið klístur á puttana á mér
þannig að boltinn loðaði of mikið við
mig. Mín stund inná var skammvinn
sæla, eða öllu heldur taugastríð, því
eitt sinn þegar ég ætlaði að senda bolt-
ann á Geir, var boltinn sem fyrr límdur
við puttana á mér. Hann losnaði þó frá
hendinni en fór beint í fót Geirs og
þaðan í innkast. Eftir þetta atvik var ég
Atli er ein af ástæðum þess að fjöldi fólks horfði á
sjónvarpið upp um alla veggi.
10