Íþróttablaðið - 01.04.1987, Qupperneq 57

VtEGNUSTU ANDÚÐ Á KR“
Rætt við Lindu Jónsdóttur körfuknattleiksstúlku úr KR.

Texti: Halldóra Guðrún
Sigurdórsdóttir
Mynd: Grímur Bjarnason
„Hún er óumdeilanlega besta
körfuknattleikskona sem ísland hef-
ur átt“ var mér sagt. „Hún spilar með
KR, er KR-ingur í húð og hár.“ Mig
langaði að vita eitthvað meira en
þetta um hana Lindu. Hver er hún?
Eg ákvað að komast að því. „Viðtal
við mig? Ef þú hefur áhuga þá er
mér alveg sama. Þú getur komið
þegar þú vilt.“ Ég heimsótti hana í
Mosfellssveitina einn eftirmiðdag í
vetur. Við hverju ég hafi búist? Ég
veit það ekki. Við hverju á maður að
búast? Hvernig lítur körfuboltakona
út? Hávaxin? Kraftaleg? Ærslafull?
Ruddaleg?
Hún kom mér á óvart. Ég var í
raun dálítið hissa. Linda er fíngerð,
frekar lágvaxin, grönn, með rólegt
yfirbragð. Hún hefur mjög falleg
augu. Augu sem maður man eftir.
Skrýtið.
Varstu skráð í KR áður en þú fædd-
ist eins og flest allir KR-ingar?
„Nei, ertu frá þér. Ég hef aldrei búið
í Vesturbænum og ef mér hefði verið
sagt fyrir fimmtán árum að ég ætti eftir
að fara yfir í KR þá hefði ég hiegið. Ég
hafði lengi vel hina megnustu andúð á
KR og ástæðuna má væntanlega rekja
til úrslitaleiks við KR sem við töpuð-
um. Ég lék fyrstu árin mín körfubolta
með Herði — íþróttafélagi Patreksfirð-
inga. í eitt skipti af mörgum vann
Hörður, þ.e.a.s. við kvennaliðið í körfu,
Vestfjarðariðilinn og afraksturinn var
keppnisferðalag til Reykjavíkur. Ég hef
verið fjórtán — fimmtán ára þegar
þetta var. Ferðalagið var geysileg
upplifun og einmitt þarna fór ég í
fyrsta skipti í flugvél. Nema hvað við
kepptum fjóra leiki hérna í bænum og
unnum, að mig minnir ÍR, Breiðablik
og Fram. Úrslitaleikurinn var síðan við
KR og afleiðingin var; tap, annað sætið
og haturá KR!“
Fædd og uppalin?
„ Ég fæddist í mars 1956 á Patreks-
firði og bjó þar f ein sextán ár. Okkur
leið mjög vel á Patró en ég held að
íjölskylduna hafi annars vegar langað
að breyta um umhverfi og hins vegar
vorum við systkinin komin á fram-
haldsskólaaldur og úr varð að við flutt-
um í höfuðstaðinn 1972. Það var
geysilega gott að alast upp í svona litlu
plássi eins og Patreksfirði, var og er
reyndar enn, en ég vildi að vísu ekki
búa þar núna. Það vantar svo margt
miðað við þær kröfur sem maður gerir
í dag. Við fluttum síðan upp í Stóra-
gerði. Ég og tvíburasystir mín Erna
fórum í MH og tókum stúdentspróf
þaðan um jól 75.
Um haustið 76 fórum við Erna á
Laugarvatn í íþróttakennaraskóla ís-
lands en við urðum að bíða í hálft ár
þar sem við tókum MH á þremur og
hálfu ári. Við notuðum reyndar tímann
á milli skóla til að vinna. Ákváðum að
safna íyrir utanlandsferð. Við fórum til
Noregs og vorum í eina fimm mánuði
að vinna. Um leið og svarið kom frá
Laugarvatni komum við heim. Nú eftir
Iþróttakennaraskólann fór ég að
kenna í Varmárskóla í Mosfellssveit og
ég hef verið þar síðan.“
Nú eru ýmsar íþróttagreinar t.d.
handbolti mun algengari meðal kvenna
en körfuboltinn. Hvers vegna fórstu að
spila körfubolta?
„Það er auðvitað tilviljunum og ytri
aðstæðum háð eins og allt annað í líf-
inu. Lengi vel var engin íþróttagrein
iðkuð annarri fremur á Pareksfirði en
tveir menn, þeir Guðni Kolbeinsson
kennari og Þórir Arinbjarnarson lækn-
ir, komu til Patreksfjarðar og þar með
var friðurinn úti. Þeir höfðu báðir spil-
57